~028~

Mary Brooks

Als we weer teruglopen naar de leerlingenkamer blijft George ineens stilstaan. ‘Zeg Mary. Ik weet dat het leven soms moeilijk is...’ Hij kijkt even naar Fred en dan weer naar mij. Fred lacht even en vult hem dan aan. ‘Vooral zonder ons. Maar dat is echt nog geen reden…’ ‘Om jezelf zo toe te takelen.’ zegt George weer en wijst even naar mijn armen die onder de krassen zitten. ‘We zijn natuurlijk wel ontroerd dat we zo’n groot effect op jou leven hebben.’ zegt Fred en trekt een gezicht alsof hij elk moment kan gaan huilen. Ik geef hem een por. ‘Ik werd gewoon aangevallen door een kat en een rat. Das alles. Ik kan heus wel een dagje zonder jullie hoor.’ Maar terwijl ik het zeg weet ik dat het niet waar is. Alleen met hun in de buurt, denk ik niet over mijn problemen.

Als ik die avond vroeg in bed lig, herinner ik me wat ik op de Sluipwegwijzer gezien had. Ik pak hem, maar Peter is nergens te bekennen. Ik leg hem weer weg, net op tijd want Angela komt binnen. Als ze ziet dat we alleen zijn, komt ze op me af. ‘Jij vuile trut! Door jou ben ik al mijn vrienden kwijt.’ schreeuwt ze en trekt haar toverstok. Geschrokken kijk ik haar aan. ‘Ik… je moet-’ ‘Ik moet helemaal niks! Cru-’ Ik trek mijn tovestok en roep de eerste spreuk die me te binnen schiet. ‘Obscuro!’ Angela wordt geblinddoekt en snel ren ik naar de deur. Net als ik deze open wil doen wordt hij al open gedaan. Anderling staat in de deuropening en kijkt me verbaasd aan. ‘Crucio!’ klinkt er achter me en de rode straal uit Angela’s toverstok schiet rakelings langs Anderling. ‘Expeliarmus!’ roept die. Even later wordt Angela ontdaan van haar blinddoek en worden we allebei meegevoerd naar het kantoor van Perkamentus.

Het volgende hoofdstuk word er nog iets meer duidelijk over Angela, ook waarom ze dit heeft gedaan