How a wonderfull evening ended as a dissapointment

'nee, ik vind het eng!' zei ik zacht. 'er is niks engs aan, zodra je op haar zit, voel je totaal geen angst meer!' de zon scheen fel de stal in en ik keek naar Angel, het lichbruine paard dat al gezadeld was en klaar stond om er vandoor te rennen als ik dat wilde. hij keek me vrolijk aan, zijn fonkelende groene ogen lachten. hij had een spijkerbroek en een blouse aan, hij was bruin. ik had hem nog nooit bruin gezien, alhoewel ik dat blanke juist heel sexy vond staan bij hem. ik had mijn witte jurkje aan, tot iets boven mijn knieen. ik huiverde en keek naar Angel. hij knikte me bemoedigend aan, en ik ging overstag. waarom niet? het erste wat me kon gebeuren, was een gebroken been. dat zou ik wel overleven, toch? ik lachte naar hem en liep voorzichtig richting het grote paard. hij liep met me mee en hielp me met opstappen. het was een rodeozadel, als je eenmaal zat, zat je ook echt. hij leidde het paard iets naar voren, de zon in. ik werd verblind door het felle licht en knipperde met mijn ogen. hij moest het gezien hebben, want hij deed zijn coole cowboy-hoed af en gaf hem aan mij. ik deed hem op, wankelde even op het zadel, hervond mijn evenwicht. hij leidde me naar buiten, de stal uit. ik zag het landweggetje in een rechte lijn voor me uit en keek naar hem. hij liep terug naar binnen, en kwam even later naar buiten rijden op Lady, een zwarte volbloed die er uit zag alsof ze niet kon wachten om weg te rennen. ze was prachtig, haar zwarte vacht glanste in de zon. en ineens reden we in volle galop weg, zonder dat ik er iets voor hoefde te doen.

ik was vergeten dat er zo'n geweldige snelheid bestond, met mijn krullende haar achter me aan wapperend. de wind sloeg op een vriendelijke manier in mijn gezicht en onder me voelde ik Angel soepel bewegen, ik probeerde met haar mee te gaan. zodra alles in een vast ritme ging, leek ik dubbel zo snel te gaan. ik zag hem op Lady vooruit gaan, en boog voorover om sneller te gaan.

niet veel later haalde ik hem in, hij keek me lachend aan. achter me waaide het stof hoog op, maar dat deerde me niet. ik voelde alleen de wind in mijn haar en Angel onder me. ik boog zo mogelijk nog verder naar voren en ging nog sneller. niet veel later maakte de weg een bocht, en ik wist dat ik af moest remmen. ik remde af, ging nog langzamer, stopte uiteindelijk. ik was buiten adem, besefte ik. ik liet mezelf vallen in het gras, het kietelde mijn benen. hij kwam naast me liggen, hij was ook buiten adem. we keken elkaar aan en moesten lachen, het werd al avond. het begon zelfs al een beetje af te koelen en ik huiverde. hij vroeg of ik het koud had en ik zei 'een beetje,' waarop hij zijn armen om me heen legden. mijn adem stokte in mijn borst; hij had een vriendin, hij was al 24, ik was maar een meisje van 16. we bleven liggen, ook al werd het een beetje koud.

en toen, ineens, uit het niets, zoenden we. heel even maar, toen liet hij me los en keek me verbaasd aan. hij wendde zich van me af, en stond op om naar de paarden te lopen. het was waarschijnlijk al rond half tien, het was echt al bijna donker 'we zullen moeten lopen, er zitten hier veel wortels en stenen in de grond, de paarden kunnen er over struikelen' ik knikte en pakte Angel vast. ze keek me lief aan en liet zich gewillig leiden. ik was een beetje gekwetst, maar ik wist wel dat het nooit wat kon worden tussen hem en mij. hij was 24, ik 14. hij had een vriendin, hij was meerderjarig. ik niet. maar toch...