~027~

Mary Brooks

Ik loop snel terug naar de leerlingenkamer van Griffoendor, maar daar zie ik ze ook niet. ‘Wie zoek je?’ vraagt Ron, die met zijn rat de trap af komt lopen. ‘Je broers, wil je even kijken of ze in de slaapzaal zijn?’ Ron zucht. ‘Wil jij dan even op Schurfie letten?’ Ik kijk hem niet begrijpend aan. Wie is Schurfie nou weer. Hij geeft me zijn rat – ah, Schurfie dus – en loopt weer de trap op naar de slaapzalen. Ineens bijt de rat hard in mijn hand en van schrik laat ik hem vallen. Hij rent weg en ik ga er maar achteraan. Als ik hem eindelijk te pakken krijg, hoor ik achter me een kat blazen. Ik draai me om en word meteen aangevallen door een kat die het waarschijnlijk op Schurfie voorzien heeft. ‘Knikkebeen!’ hoor ik Hermelien roepen en niet veel later word de kat van me afgetrokken. Fijn. Gaat lekker vandaag. Ik zit helemaal onder de krassen door die kat en mijn hand bloedt door die rat. ‘Ze zijn niet- Wat is hier nou weer gebeurd?’ vraagt Ron en rent snel naar me toe. Ik kijk hem een beetje verbaasd aan als hij snel de rat uit mijn handen trekt en vervolgens ruzie begint te maken met Hermelien. ‘Nee hoor. Ik heb net alleen maar mijn leven geriskeerd om een rat te beschermen, maar met mij gaat het prima.’ Ron en Hermelien, die nog steeds ruzie aan het maken zijn, negeren me. Ineens bedenk ik me iets. Ik ren naar boven en haal uit mijn nachtkastje de sluipwegwijzer tevoorschijn. Ik ga op zoek naar Fred en George, na een tijdje zie ik dat ze in het muzieklokaal zitten. ‘Snode plannen uitgevoerd’ zeg ik en geef een tikje op de kaart. Als ik kijk hoe de lijnen langzaam verdwijnen, zie ik iets raars. In de leerlingenkamer staat een puntje met daarbij Peter Pippeling. Maar… die is toch dood? Ik negeer het en berg de kaart weer op. Ik heb nu wel belangrijkere dingen aan mijn hoofd. Ik ren langs de ruziënde Ron en Hermelien de leerlingenkamer uit.

Als ik in het muzieklokaal aankom ben ik buiten adem (heb het hele stuk gerend), mijn haar zit door de war, ik zit onder de krassen en mijn hand bloed nog steeds. Fred en George kijken me verbaasd aan. ‘Ik wacht wel buiten.’ zegt George en loopt snel langs mij het lokaal uit. Ik kijk hem even dankbaar aan voordat ik me op Fred richt. ‘Het spijt me.’ zeg ik meteen met betraande ogen. ‘Ik had niet door dat ik geen Engels sprak en ik dacht dat je niet luisterde en het was heel belangrijk en-’ ‘Het is al goed.’zegt Fred. Ik kijk hem aan en hij trekt me in zijn armen. Ik weet niet hoe lang we daar staan, maar ik ben nog lang niet van plan los te laten als George ineens binnenkomt. ‘Ik dacht, even kijken wat die aan het doen zijn. Het duurt zo lang.’ zegt hij grijnzend. We gaan alledrie ergens zitten en ik vertel mijn verhaal, wie mijn vader is vertel ik nog even niet.

Reacties?
Kudo's?
Iets anders?