-5-

Cherméne pov

“Mamaaaaa!”
schreeuwt Karlesha en komt bij me zitten.
“Hoi lieverd, hoe was het nog even op de manege?”
“Leuk! Ik heb geholpen en het was echt geweldig!”
“Mooi! Ik heb weer een brief van papa.”
Zonder iets te zeggen kijk ze me aan. Ik weet dat ze graag wil weten wat er in die brief staat. Ik pak de brief dan maar van tafel en maak deze open. In mijn handen voel ik het papier en ik zie de letter langzaam scherp worden. Karlesha komt op de bank zitten en ik begint met voorlezen.

Lieve Karlesha en Cherméne,

Ik mis jullie. Ik word blij van elke brief die ik van jullie krijg! Elke keer als ik een brief van jullie in de bus vind, weet ik dat jullie aan me dachten. Ik heb fouten gemaakt en dat weet ik ook wel, maar ik zie nu pas wat voor gevolgen dat heeft. Ik ging helemaal op in mijn eigen leven en vergat helemaal het leven wat ik had kunnen hebben, samen met jullie.

Ik had nooit weg mogen gaan en dat spijt mij ook Cherméne. Als ik de tijd terug kon draaien had ik het zeker anders aangepakt. Misschien had ik dezelfde keuze gemaakt, maar ik had het overlegd of eerder verteld. Ik zat fout dat weet ik en technisch gezien zit ik dat nog steeds. Ik laat het verleden mijn toekomst beheersen en dat hoort niet. Ik moet mij sterk houden, maar dat lukt niet. Te lang heb ik jullie al moeten missen en dat vind ik eigenlijk wel lang genoeg. Ik wil jullie weer zien, weer spreken, langzaamaan contact opbouwen. De twee belangrijkste vrouwen uit mijn leven weer zien.

Nu ik dit zo schrijf weet ik dat ik jullie mis. Alles aan jullie mis. Ik mis de omgeving, de liefde, de gezelligheid en het opgroeien van mijn eigen kindje. Daarom hoop ik ook dat we misschien een keertje kunnen afspreken. Zo lang heb ik jullie moeten missen en nu wil ik tijd gaan maken, voor jullie, voor ons. En misschien wordt het niet zoals voorheen. Het wordt nooit zoals voorheen, maar laat het iets moois worden. Iets waar we later van kunnen zeggen dat we er goed aan hebben gedaan om elkaar weer te gaan zien.

Ik hou van jullie.

Dikke kus

Gustav

Even blijven we stil op de bank zitten. Het papier in mijn hand, de laatste woorden die nog naklinken in mijn oren en letters die op het papier staan. Zijn mooie handschrift maakt het een mooi geheel, het enige wat hier nog aan mist is hijzelf.
“Mama?”
Vraagt Karlesha en haalt mij uit mijn gedachtes. Ik kijk weg van de brief, naar mijn kleine meisje en knik dat ze verder kan praten.
“Ga ik papa ooit nog zien?”
“Tuurlijk! Maar ik denk dat ik de eerste keer alleen ga.”
Vastbesloten laat ik de woorden uit mijn mond rollen. Ik heb hem al zo lang niet meer gezien en de gevoelens voor hem zijn er nog steeds. Ik wil niet dat Karlesha mij de eerste keer met hem ziet. Ik heb werkelijk geen idee wat er gezegd of gedaan gaat worden en om rare situaties te voorkomen lijkt me dit beter zo.
“Oké”
Zegt Karlesha en hiermee lijkt het onderwerp gedaan. Snel wil ik een nieuw onderwerp maar ze is me weer voor.
“Wat gaan we eten?”
Shit, eten. Met grote ogen kijk ik voor me uit en dan naar Karlesha. Ik slaak een zucht als ik mezelf erop betrap geen eten te hebben gemaakt. Stomme ik.
“Wat dacht je van pizza van Domino’s?”
“Jaaa!!”
Schreeuwt Karlesha, springt van de bank en pakt te telefoon. Deze pak ik aan en ik bestel twee pizza’s. Helemaal blij dat we weer een keertje pizza gingen eten – ik ben voor gezond eten en heel soms aten we wel eens pizza of MacDonalds – sprong ze op de bank en rende ze door de huiskamer heen. Toen ze midden in haar geren struikelde en op de bank viel, werd ze rustig en keek ze me aan.
“Ik hou van je mama”
Zegt ze en kroop in mijn armen. Liefdevol hou ik haar vast. Denkend aan Gustav die mij en dit lieve meisje al té lang heeft moeten missen. Ik zucht en neem me voor om hem vandaag een brief te sturen, ik moet langs gaan. Ik mis hem.