Caged

Daar zit ik dan. In het donker. Zo zit ik nu al een hele tijd. Hoelang precies dat weet ik niet doordat ik niemand spreek heb ik geen besef van tijd meer. Soms hoor ik stemmen. Maar nooit hoor ik iemand tegen mij praten. De ruimte waar ik zit is hol. Alles weergalmt. Als ik loop, als ik zit, als ik zucht.
Ik weet niet waar ik ben. Hoe het gebeurde weet ik wel. Ik zal het jullie vertellen. Maar soms weet ik niet meer of ik het nu heb gedroomd maar soms als ik terug denk zie ik het gezicht van hem. In één van de gezichten van hun.
Van de mensen die mij mee namen. Ik weet het niet zeker. Durf het ook nooit te vragen als ik hoor dat er iemand is. Wijs houd ik dan mijn mond dicht. Ik ben bang ze te laten merken dat ik er ook ben. Al weten ze dat natuurlijk wel.
Ik zal jullie mijn verhaal vertellen. Maar beloof me dat jullie het niet door vertellen.