-3-

Chermène pov

Het is nu een week geleden dat ik de brief op de post heb gedaan en ik heb nog niks gehoord van Gustav. Alle doom-scenario’s zijn al door mijn hoofd heen gegaan, maar geen klopte. De enigste die een beetje logica was, is dat hij de brief heeft ontvangen en zich er eigenlijk geen raad mee weet.
“Mam?”
Hoor ik de stem van Karlesha zeggen en mijn droom zakt meteen weg.
“Ja?”
“Waar dacht je aan”
Ik geef geen antwoord. Zij weet allang aan wie ik dacht en zoals ik al verwachtte raadde ze nu ook weer wat ik dacht.
“Oh, papa.”
Ze klimt bij me op school en kijkt me aan.
“Ik mis hem ook”
Zegt ze dan breekbaar. Door die woorden moet ik bijna janken. De woorden zeggen zoveel, terwijl ze voor de meeste mensen maar gewoon woorden zijn. Natuurlijk ontsnappen er een paar ondeugende tranen, maar deze worden weggeveegd door het vingertje van mijn lieve dochtertje. Door mijn tranen heen lach ik en kijk haar aan.
“Oke, genoeg verdriet, we gaan iets leuks doen. Jij iets in gedachte?”
“Ja!”
Knikt ze en weg is ze. Na een kwartier op haar te hebben gewacht komt ze de trap af rennen. In haar paardrijd kleding staat ze voor me. Ik glimlach en ik voel ‘m al aankomen. Ze gaan vast zeggen dat ik ook mee moet rijden, maar ik speel haar spelletje gewoon mee!
“Oh leuk, wil je gaan paardrijden?”
“Ja!” knikt ze vrolijk “Maar jij moet ook mee rijden!” vervolgt ze en kijkt me grijnzend aan. Het is vast niet gezond maar ik kan haar gewoon zo goed inschatten!

Een uur later staan wij beide gekleed in een paardrijbroek, laarzen en T-shirt op de manege. Ik betaal voor deze ene keer een privéles voor ons beide zodat we niet de les in hoeven. Toch vreet er weer iets aan me. Vroeger was ik toch wel redelijk goed. Mijn eigen paard, veel prijzen en kreeg zelfs de titel amazone. Maar alles veranderde toen ik begon met springen. Mijn paard sprong verkeerd en ik gleed door. Met mijn hoofd tegen de balk en niet zo zachtjes ook. Mijn paard kreupel voor altijd, maar ik heb deze aangehouden en loop hier een keer per week nog een rondje mee! Mijn verwondingen waren vele malen ernstiger. Ik was mijn spraakvermogen kwijt en moest dit weer helemaal opnieuw aangeleerd krijgen. Het is niet dat ik angst heb om weer op een paard te stappen of zelfs maar angst voor een paard, maar de gebeurtenis schiet gewoon steeds door mijn hoofd. Alles is mogelijk en zoveel geluk kan niemand zich toewensen.

Eerst krijgt Karlesha haar privéles. We hebben net samen onze ingedeelde paarden opgezadeld en ik zit nu genietend naar haar te kijken. Ze doet het goed en dat weet ze! Ze wilt heel graag amazone worden en ik denk dat het maar eens tijd word voor een eigen paard. Een pony is ze al twee jaar voorbij en nu rijd ze soms zelfs op de paarden van de eigenares van de manege. Elke keer verteld ze dan trots hoe het is gegaan en hoe de eigenares haar complimenteerde met haar rijgedrag. Deze privéles rijdt ze weer op een paard van de eigenaresse van de manege. Het is een mooi groot paard, bruin en uitermate geschikt voor dressuur. Als je dan naar deze twee kijkt, ziet het er toch echt mooi uit. Vroeger zat ik ook zo, maar die tijd is verandert en ik heb sinds mijn ongeluk niet meer op een paard gereden. Maar dat is nu al vijf jaar geleden, dus ik moet mijn ‘angst’ overwinnen en gewoon weer op een paard gaan zitten en gaan rijden.
Als Karlesha haar les is afgelopen, pak ik het paard waarop ik werd ingedeeld en loop hiermee naar de bak toe. Ik doe alles zelf, singel aan, stijg op en maak de beugels gelijk. De instructrice is er nog niet, die helpt Karlesha nog even, maar ik kan het niet laten en rijd een paar rondjes. Het voelt goed, zelfs zo goed dat ik begin aan te draven. Het paard beweegt soepel, bijna zoals mijn wedstrijdpaard. Zonder nog eigenlijk oog te hebben voor de omgeving begin ik te rijden. Even voel ik me weer zo vrij als toen. De wind die langs je suist, de bewegingen die het paard maakt en de manier hoe jij die bewegingen omzet in een mooie beweging. Even spoor ik het paard aan voor een korte galop en dan zie ik de instructrice de bak inlopen en ga weer terug naar de stap en begint de privéles.

Een half uur intensief lessen is toch iets wat ik niet gewend ben, bedenk ik me als ik zwetend aan de bar van de manege een kopje koffie drink. Karlesha is ergens op de manege, die zal wel mensen aan het helpen zijn. De instructrice was heel lovend en vroeg zelfs of ik vaker een privéles wilde hebben, want dan zou ze wel iets kunnen regelen met de eigenaresse. Ik zou de privélessen betalen en in ruil daarvoor mocht ik op een dressuurpaard van de manege rijden. Als dit heel goed zou gaan, zou ik zelfs in wedstrijden uit mogen komen, maar zo ver ben ik nog niet. Ik heb tegen de instructrice gezegd dat ik erover na zou denken. Tuurlijk wil ik het graag, maar ik heb een dochter en daarnaast een baan die ik niet zomaar kan opzeggen. Twijfelend drink ik de laatste slok koffie op en besluit om eens naar huis te gaan. Ik sta op, pak mijn spullen en zoek Karlesha even op. Zodra ik hoor dat ze hier nog langer blijf, wens ik haar veel plezier en rijd dan weg in mijn fiat 500.

Thuis aangekomen, gooit ik alle spullen neer en ren naar boven om een douche te nemen. Na een heerlijke douche, ruim ik alle spullen op, gooi mijn vieze spullen in de was en loop dan weer naar beneden. Toch wel nieuwsgierig naar de post, pak ik de sleutel en loop naar de brievenbus toe. Langzaam open ik het slot, haal de post eruit en doe de bus weer op slot. Met de post loop ik het huis weer in en laat me dan op de bank vallen als ik binnen ben. Een paar rekeningen, een paar reclame folders en een brief gericht aan mijn persoonlijke adres. Een paar keer lees ik het handschrift over en weet ik een ding zeker. Deze brief is van Gustav. Nieuwsgierig wil ik de brief openmaken, maar bedenk me dan dat ik samen met Karlesha de andere brief had gestuurd en dus zal ik op haar wachten. Hoe moeilijk dat ook word, ik wacht op haar tot zij er ook is en dan maak ik de brief open.