009

We kwamen bij het cafeetje aan. Het zag er gezellig uit. Alle spelers wisten blijkbaar al hun ‘plek’, want ze liepen allemaal meteen naar een plek. Het waren niet echt groepjes, maar ook weer wel. Zo zag ik dat Gregory, Eljero, Ibrahim, Ryan en Vurnon toch wel een beetje bij elkaar kropen. Ik wist niet waar ik moest zitten, maar Wendy had haar plekje al snel gevonden. Ze zat tussen Gregory en Ibrahim in. Opeens zag ik iemand zwaaien, ik keek natuurlijk. Ik zag dat Dirk Kuyt zwaaide en gebaarde dat ik naast hem moest komen zitten. Maar toen opeens zag ik Gregory ook gebaren dat ik naast hem moest komen zitten. Leuk, moet je kiezen tussen 2 leuke, bekende voetballers. Ik koos toch voor Gregory, omdat hij toch wel weer meer mijn lievelingsspeler was. “Hallo!” Zei ik blij, en pakte een stoel en kwam naast hem zitten. “Hey hey!” Riep hij enthousiast. “Vond je dat ik het nog redelijk heb gehouden, of moet ik me nog meer in toom houden?”, vroeg ik aan Gregory, ik probeerde mijn gezicht serieus te houden, maar het lukte niet. “Nou, je moet je echt zeker meer in toom gaan houden hoor! Het was echt veel te moeilijk, en hier en daar een paar overtredingen. Je moet een beetje dimmen meis, want de soccerworld kan jou niet aan!”. Ik keek hem verbaast aan. “Hoe weet je…?” “Ik hoorde Wendy er over praten, en ik had toch niks anders te doen, dus ik vroeg even aan haar hoe het zat.” Oké, natuurlijk. Wendy weer hé. “Och, dat kind kan ook nooit haar mond houden. Niet dat het erg is, want van mij mag je het weten.” Ik keek naast me, en zag Wendy schijnheilig naar mij lachen. “Ik hou van je.” “Ik ook van jou vrouwtje” En ik begon te lachen. Opeens kregen ik en Wendy allebei de slappe lach. Ik kreeg zoals gewoonlijk tranen in mijn ogen. “Wat scheelt er, gooi het in de groep meid!” Hoorde ik opeens iemand zeggen. Ik keek op en zag alleen maar wazig voor mij ogen, maar ik zag nog net dat John Heitinga dat zei. “Nou, ja, gewoon alles.” Zei ik tussen het lachen door. “Is het zo erg? Misschien kan je het beter tegen Wendy vertellen?” Zei Klaas-Jan. “Ja, vrouwtje” En Wendy en ik schoten nog harder in de lach. We wisten niet waarom we zoveel moesten lachen, maar we lachten ons daar een ongeluk. Iedereen keek ons raar aan, en wij konden maar niet stoppen. Als we elkaar aankeken begon het alleen maar erger te worden.
Toen we eenmaal waren uitgelachen, had ik een knalrood gezicht en mijn make-up was uitgelopen. Ik en Wendy liepen samen even naar de WC om alles weer een beetje op orde te stellen. Toen we eenmaal in het toilet waren schoten we weer bijna in de lach, maar we konden het voor ons houden. Toen we terug liepen keek iedereen ons aan. Ik ging weer op de plek naast Gregory zitten, en Wendy ging tussen mij en Ibrahim zitten. “Weer helemaal up-to-date?” Vroeg Ibrahim aan ons beiden. We knikten allebei, en we keken elkaar even niet meer aan. Nou ja, ik keek haar even niet meer aan, want ik voelde elke keer dan weer een lachbui opkomen. We hadden even gepraat en opeens kwam die Miguel weer binnen. “Dames, het is tijd om weer naar huis te gaan.” Ik keek Gregory aan, en wou gedag zeggen. In plaats daarvan trokken Ibrahim en Gregory hun mond open en zeiden dat hun ons wel naar huis zouden brengen, maar dat vond Miguel niet goed. Gregory begon een discussie aan, en Ibrahim ging meedoen. Op ten duur zei Miguel maar ja om er van af te zijn. Oké, hij was de discussie ook aan het verliezen. Opeens meldde Gregory dat ie me naar huis zou brengen. Ik dacht in het begin dat het een grap was, maar blijkbaar was het echt! Opeens vroeg hij: “Waar woon je eigenlijk?” Ik antwoordde braaf. “Venlo.” Hij keek mij verschrikt aan. “Venlo?! Dat is echt ver weg! Dat duurt wel zo’n 3 uurtjes rijden!” “Nou, dan moest je maar niet aanbieden aan Miguel dat jij me naar huis zou brengen.” En toen viel hij stil.