Deel 7

“Het is tijd”, mompelt Andy. De teleurstelling en pijn moet duidelijk op mijn gezicht te lezen zijn. Andy drukt me nogmaals tegen zich aan. “Dat wat je me net vertelde”, mompel ik. “Dat is niet wat je echt dwarszit.” Het is geen vraag, meer iets dat ik al weet zonder dat hij me dat hoeft te vertellen. “Je kent me te goed.” “Vertel het me”, dring ik aan. Andy neemt afstand, maar blijft me vasthouden. “Lucy, ik hou van je. Vergeet dat nooit.” Ik glimlach bemoedigend naar hem. “Ik weet dat ik veel ben veranderd de afgelopen tijd, maar dat komt omdat er veel gebeurt is. Ik kan het je niet vertellen, het zou mijn dood worden. Dat spijt me echt. Ik moet weg, omdat ik niet langer bij je kan blijven Lucy. Ik kan je pijn doen, dat wil ik niet. Maar vergeet nooit dat ik van je houd.” Hij drukt zijn lippen nog een laatste keer op mijn mond. Veel te snel laat hij me los en loopt langzaam van me weg. Voordat hij om de hoek verdwijnt, kijkt hij nog een keer om. Het maanlicht schijnt op zijn lichaam. Net voordat hij wegspringt, zie ik twee scherpe hoektanden over zijn onderlip steken. Er gaat een rilling over mijn lichaam. Het zou toch niet? Ik schud verward mijn hoofd. Ik heb het vast verkeerd gezien. De reden dat hij zo wit is geworden, zo afstandelijk, van me weg moet omdat hij me pijn kan doen… Dat kan toch niet zijn omdat hij een vampier is?