35. Opnieuw

Pff. Dit word een saaie dag, het is maandag. Aangezien we niet allemaal bij Edward in de auto paste kwamen Alice en Jasper bij mij en Morgan in de auto. Mijn kever. Alice vond dat ik iets sneller moest zoeken, maar ik hield van mijn auto. Ik had me extra leuk gekleed vandaag, Een appeltjesgroen blouseje, een spijkerstof rokje met een witte panty eronder en mijn groene ballerina´s. Dat paste ook nog eens goed bij mijn tas. Morgan vond dat ik iets anders moest aantrekken, omdat anders alle jongens mij aan gingen kijken. Maar dat zouden ze sowieso wel doen. Toen we op de parkeerplaats aanreden herkende ik alles weer. Ik parkeerde mijn auto en we stapte allemaal uit. Zoals verwacht keek iedereen ons aan. Onze familie liep al richting hun lokaal. Morgan en ik liepen naar de administratie, ik wist nog precies waar alles was. ‘Hallo’ zei ik en de vrouw achter de balie draaide om. ‘O, sorry. Jullie zijn nieuw hier?’ vroeg de vrouw. ‘Inderdaad, Isla en Morgan Cullen’ zei ik. Ze knikte en gaf ons ons rooster en kluissleutel. Onze kluisjes waren naast elkaar en we hadden bijna alle lessen samen, behalve Spaans. We liepen naar onze kluisjes en stopte de onnodige spullen erin. De boeken kregen we pas bij de lessen. We liepen naar de eerste les, Wiskunde. We kregen onze boeken en werden gelukkig samen aan een tafel gezet. Ik probeerde op te letten wat de leraar zei, maar nut had het niet. Ik had dit allemaal al gehad en mijn hersenen namen alles op zonder dat ik hoefde op te letten. Ik keek naar Morgan, van hem kon ik nooit genoeg krijgen. Ik lette pas weer op toen mijn naam werd geroepen ‘Isla, wat is de wortel van pi?’ vroeg de leraar. Ik wou een normale leerling zijn en wou mijn rekenmachine pakken. ‘Zonder rekenmachine mevrouw Cullen, ik heb het net uitgelegd dus probeer het maar’ zei de leraar. Pff. Zeurkous. ‘De wortel van pi is 1.772453851 meneer’ antwoorde ik. Iedereen draaide zich om en keek me aan. De leraar keek me verbaasd aan maar herstelde zich. ‘Goed zo Isla, heb je dit op je oude school gehad?’ vroeg hij. Eigenlijk niet, maar pi was niet zo moeilijk. ‘Nee meneer’ antwoorde ik. ‘Dan heeft u toch beter opgelet dan dat ik dacht’ mompelde hij en hij ging verder met zijn les. Morgan keek me aan. Hij dacht waarschijnlijk iets maar kon niets zeggen omdat de leraar ons in de gaten hield. Hij pakte een blaadje en schreef erop: Verleden. Ik begreep hem meteen. Ik keek hem aan en haalde zijn verleden op. Hoe wist je dat in 1 tel? En als je niet nog erger moet opvallen moet je vooral je best doen bij moeilijke vakken. Las ik in zijn verleden. Ik pakte zijn briefje en schreef op: Ingebouwde rekenmachine, maak niet uit doe ik toch al. Hij las het en knikte. Hadden hun dat dan niet? Dat ze iets zo snel wisten? Misschien komt het wel doordat ik mijn eigen verleden nog wist. Zoek ik later wel uit. ‘Zou dat er zijn?’ vroeg een meisje voor me dat zich steeds omdraaide. Misschien herkende ze me wel van vroeger. Toen ze zichzelf weer omdraaide stopte ik de tijd. Ik keek haar aan. Ik herkende haar, dat was Blosem Both. Ze zat in de eerste klas toen ik hier zat en ik was haar ‘Buddy’ dat hield in dat ik haar moest helpen in het begin van deze school. Zij herkende me nog wel, hoe ging ik me hier uitpraten. Ik keek op de klok, nog vijf minuten. Ik zette de tijd verder en Morgan keek me aan. ‘Leg ik later wel uit’ mompelde ik zacht. Hij knikte. De bel ging en Morgan en ik stonden op. Net voordat we weg wouden lopen kwam Blosem naar me toe. ‘Hallo’ zei ze. ‘Hallo’ zei ik terug. ‘Ben jij niet Isla? Isla Summers?’ vroeg ze. ‘Sorry, haar ken ik niet, ik heet Isla Cullen’ zei ik. ‘Maar je lijkt wel op haar’ zei ze. ‘O, waar woont ze dan? Dat wil ik wel zien, mijn dubbelganger’ vroeg ik. Blosem kreeg vochtige ogen ‘Ze is een paar jaar geleden overleden, sorry dat ik je lastig viel’ mompelde ze en ze rende weg. Ik keek haar na en zuchtte. ‘Kom’ zei Morgan. ‘Het is pauze’ hij trok me mee. ‘Verkeerde kant’ mompelde ik en trok hem mee naar de kantine. Ik zag dat onze familie achterin de hoek zat dus liepen we er naartoe. We namen plaats en begroete onze familie. ‘Alice ik weet dat je het heb gezien, komt ze er weer op terug?’ vroeg ik. ‘Nee, ze gelooft je’ zei ze. Ik zuchtte van opluchting. Voor ons lagen een paar dienbladen met voedsel en drinken erop. Aangezien we niets eten nam niemand iets, zelfs niet voor de schijn. Als ze dat wel hadden gedaan dan leken we misschien wat normaler, want iedereen keek ons aan. ‘Daar denken ze ook de hele tijd aan’ mompelde Edward. Ik knikte en pakte het blikje cola voor me. Mijn familie keek me raar aan. Ik maakte hem open en nam een slok. Het smaakte echt verschrikkelijk, maar voor de schijn hield ik dit wel vol, zo erg is het niet. Ik nam nog een slok en zette het blikje neer. Nog steeds keek mijn familie me aan. ‘Schijn’ mompelde ik en ze knikte. Het was even stil. ‘Problemen’ mompelde Edward tegen Morgan. Toen stond er een jongen achter hem. ‘Morgan?’ vroeg hij.