Deel 4

Andy bestudeert mijn gezicht zorgvuldig, voordat hij me zijn verhaal doet. Zijn gezicht staat gespannen en gekweld. “Lucy, ik hou van je.” Hij laat me los en zet een paar stappen achteruit. “Ik weet dat je graag wilt weten waarom ik veranderd ben en waarom ik nu zo plotseling vertrek.” Ik knik gretig. “Het heeft een verband met elkaar, maar mag ik eerlijk zijn Lucy?” “Natuurlijk.” “Ik denk niet dat je de waarheid aankunt.” Ik wil hem vragen waarom niet, maar dat is vragen naar de bekende weg. Als hij denkt dat ik het niet aankan, zal hij het me ook niet zomaar vertellen. “Ik heb het recht om het te weten.” En daar heb ik gelijk in, dat weet Andy ook. Hij knikt mismoedig. “Dat heb je, maar of dat het beste voor jou is?” Grommend loop ik naar hem toe. “Je gaat toch weg, wat maakt het nog uit?” Ik weet dat dat er ontzettend bot uitkomt, maar op dit moment kan het me allemaal niets meer schelen. Over een paar uur vertrekt hij naar weet ik veel waar en dan zie ik hem nooit weer. Hij kan me niet zomaar achterlaten met zoveel vragen. Ik heb het recht om te weten wat er gaande is, daarvoor zijn we lang genoeg bevriend.