40. Undisclosed desires

Het is al laat als we thuis komen. In de hal draait Damon zich plotseling om.
’Was dat de waarheid? Wat je vertelde, tegen Elena?’
Ik kijk hem niet-begrijpend aan. ‘Hoe bedoel je?’
’Dat Valerie de enige echte reden is dat je nergens heen gaat?’
Een lichte glimlach verschijnt op mijn gezicht. ‘Wat wil je daar mee zeggen?’
Damon grijnst. ‘Dat er misschien nog een andere reden is, waarom je wilt blijven.’
’Zoals?’
Damon trekt een schijnheilig gezicht. ‘Weet ik niet, vertel jij het maar.’
Ik glimlach lichtjes. ‘Damon, ik zou liegen als ik zeg dat ik het niet gezellig vind bij jou.’
‘Maar?’
‘Maar we zijn vrienden. En niets meer dan dat.’ Ik kijk hem voorzichtig aan en hoop dat hij er niet anders over denkt.
‘Oké, precies wat ik dacht. Liefde maakt alles moeilijk en gecompliceerd. Niet aan beginnen.’ Zegt hij met een scheve grijns. Ik loop naar boven en onbewust dwalen mijn gedachtes af.
Ik denk aan Florida, aan Evan en mijn moeder. Even schiet er een herinnering van Lauren door mijn hoofd en een traan rolt over mijn wang. Ik mis hen meer dan ik heb willen toegeven.
En de persoon van wie ik het totaal niet wilde toegeven, mis ik stiekem ook wel een beetje. Alex.
Resoluut veeg ik de traan weg. Nee, hem mag ik niet missen. Hij heeft me bedrogen en beledigd, tot twee keer toe. En de tweede keer is gewoon mijn eigen schuld geweest, ik had hem niet zo snel weer moeten vertrouwen.
Ik lig al lang in bed naar het plafond te staren, maar de slaap wil niet komen. Ik voel me nog steeds klaarwakker. De zware gordijnen laten net een kiertje maanlicht binnen en ik sta op.
Ik schuif de gordijnen nog wat verder open en kijk naar de maan. Dat één planeet je leven, maand na maand, zo op je kop kan zetten, is voor andere mensen onbegrijpelijk.
In een opwelling schuif ik de deuren open. Ik stap naar buiten en schuif de frisse lucht op. Het is koud maar ik heb er geen last van.
‘Ik dacht al dat je nog niets sliep.’ Hoor ik ineens naast me. Mijn hart slaat spontaan een slag over en ik sla mijn hand voor mijn mond om een gil te onderdrukken. Alex zit tegen de muur van het balkon en kijkt lichtelijk depressief voor zich uit.
‘Wat doe je hier?’ Vraag ik een beetje argwanend.
‘Zwelgen in zelfmedelijden en hier zitten in de licht van mijn gefaalde missie.’
‘Jouw missie?’
‘Ik moet je vermoorden, weet je nog?’
‘Waarom sta ik hier nog dan?’ Provoceer ik hem een beetje.
Hij zucht diep en staart nog steeds verdoofd voor zich uit. Hij heeft me nog geen keer aangekeken. ‘Als ik je wilde vermoorden, was je al dood geweest. Ik heb er genoeg kansen voor gehad. Al wilde ik dat niet toegeven.’
Dat stelt me een beetje gerust en ik laat me langs de muur zakken. Zo blijf ik zitten en staar met hem mee in de verte. ‘Alsnog, waarom leef ik dan nog?’
Hij kijkt op van zijn punt in de verte en kijkt me aan. ‘Dat je dat nog moet vragen.’
Ik schud mijn hoofd. ‘Ik trap daar niet nog eens in. De eerste keer was ik onwetend, de tweede keer naïef, maar ik stoot me niet voor een derde keer aan dezelfde steen.’
‘Dat verwacht ik ook niet. Ik verdien je ook niet, maar bedenk je wel dat we elkaar al langer kennen dan dat ik vampier ben.’
Ineens bedenk ik me iets. Hij zal me toch niet gehoord hebben terwijl ik huilde? Ook al waren het maar een paar snikken, ik wil niet dat hij dat weet. ‘Hoe lang zit je hier al?’ Verander ik het onderwerp.
Hij haalt zijn schouders op. ‘Niet lang.’
Het is stil, maar het is geen ongemakkelijke stilte. Het is heerlijk rustig hier buiten en nu ik hier zo zit voel ik hoe mijn oogleden zwaar worden. Ik vecht tegen de slaap, ik mag hier niet in slaap vallen. Niet naast hem. Maar toch heb ik niet de energie om op te staan. Uiteindelijk wint de slaap het van mijn wanhopige pogingen mijn ogen open te houden en val ik in een rustige droomloze slaap.