34. Opgemaakt

Voor een kind kon Renesmee best goed opmaken. Ze had Morgan zo opgemaakt dat mijn blauwe kleding bij zijn gezicht paste. Blauwe oogschaduw, fel rode lippen en roze blosje op zijn wangen. Het stond hem best goed. ’Klaar’ zei Renesmee en ze probeerde Morgan om te draaien. Hij hielp haar en draaide zichzelf om. Hij slaakte een zucht en keek ons aan. Iedereen begon te lachen. Morgen stond op en liep naar mij toe. Voordat hij een kus op mijn wang wou drukken stond ik op en rende weg, ik had geen zin in een afdruk van lippenstift op mijn wang. Lachend keek iedereen ons aan. Morgan was altijd al sneller dan ik geweest en haalde me al in. Ik gaf me over en hij drukte allemaal kusjes op mijn wangen. Lachend ging ik op de bank zitten. Alice keek me aan. ‘Leuk dat je ook naar school gaat’ zei ze vrolijk. Ik siste zacht. Ik haat school, ik ben er nooit goed in geweest. Ik weet ook wel dat met mijn nieuwe geheugen ik alles beter onthoud, maar het blijft vervelend. ‘Gaat er niets ergs gebeuren?’ vroeg ik. Ze deed haar ogen dicht. Ik kek haar aan en ze opende haar ogen.’Nee, sommigen gaan je wel herkennen maar geven het op als ze het aan je hebben gevraagd’ zei ze glimlachend. ‘En met Morgan?’ vroeg ik. Ze deed weer haar ogen dicht. ‘Kan ik niet zien’ mompelde ze. Ze vond het nooit leuk als ze iets niet zag. Ik had tenminste wel een optie als iemand mij herkende en over mijn verleden begon te praten. Mijn ‘wisknopje’ van het verleden. De enige die mij konden herkennen waren de leraren en de toen ik er nog zat eerstejaars. Die zitten nu in de vierde klas. Nou ik zie het dan wel. Ik keek Morgan aan. Zijn make-up zat er nog steeds op. Het zag er echt grappig uit. Ik pakte zijn hand en trok hem mee naar de keuken. ‘Wat ga je doen?’ vroeg hij. Ik lachte en pakte een handdoek. Maakte het puntje ervan nat en haalde de make-up van zijn gezicht. Normaal doe je dat met make-up remover, maar bij ons maakte het toch niet uit, want water gaf hetzelfde effect. Toen ik klaar lachte hij naar me. ‘Bedankt’ zei hij en drukte een kus op mijn mond. Hij wou me mee terug nemen toen ik hem stopte. ‘Wat dacht je zelf’ zei ik en maakte de handdoek opnieuw nat. Dit keer maakte ik mijn eigen gezicht schoon, dat nog helemaal onder de lippenstift zat. Hij lachte. ‘Vergeten’ zei hij. Ik schudde lachend mijn hoofd en liep met hem mee terug naar de woonkamer. Renesmee keek naar Morgan en keek meteen weer verdrietig. ‘Sorry Renesmee, maar de volgende keer mag je Emmett opmaken, die laat het de hele dag opzitten.’ zei ik grinnikend. Emmett keek me boos aan. Renesmee pakte zijn hand en trok hem mee. Ik lachte. Emmett liet zich gewoon meesleuren door haar. Renesmee drukte hem op de grond en begon hem op te maken. Ik lachte en trok Morgan mee naar de garage. ‘Wat gaan we doen?’ vroeg hij. ‘Nou, als we naar school gaan, dan hebben we wel spullen nodig’ antwoorde ik. Hij knikte. We stapten in mijn volkswagen kever en reden weg. Iedereen wou snelle auto’s maar ik hield van ouderwetse auto’s, die vond ik prachtig. We gingen naar een klein winkeltje in Forks waar ze allemaal schoolspullen verkochten. Beide kochten we een tas die aan onze zij hing. Ik in het appeltjesgroen en Morgan in het zwart. Verder nog een etui en spullen voor erin. Ook een rekenmachine enzovoort. Die hadden we eigenlijk niet echt nodig met zoveel denkruimte in ons hoofd, maar voor de schijn hadden we er maar een gehaald. We hadden de spullen op de achterbank gelegd en reden terug naar huis. ‘Heb je zin in maandag lieverd?’ vroeg ik. Hij knikte en drukte een kus op mijn wang. Ik keek weer naar de weg. Rustig reed ik het bospad op richting huis. Waarschijnlijk moeten we over een jaar verhuizen, want Carlisle ziet er weer te jong uit voor zijn leeftijd. Toen we de woonkamer instapte zat Emmett boos op de bank en de anderen probeerde hun lach in te houden. Ik keek naar Emmett. Ik viel op de grond van het lachen. Hij zag er net uit als een clown. Hij keek me boos aan en wou op me afstappen. Wat wou hij doen? Me slaan? Ik keek hem aan en dat was hij inderdaad van plan. Ik keek hem lachend aan en opende mijn vuist. Er schoot een vlam omhoog en hij liep meteen weer achteruit. Dit was altijd zo grappig, Emmett bang maken. De grote stoere jongen was dan ineens een kleine bange jongen. Ik keek Renesmee aan en zei: ‘Goed gedaan Renesmee’ Ze keek me lachend aan. ‘Dankje’ zei ze vrolijk en stond op. Esmé kwam de kamer binnen lopen. ‘Isla, geen vuur in huis’ zei ze en ik kneep mijn hand weer dicht. Samen met Morgan liep ik naar buiten. Samen ging we op de grond zitten en hij drukte een kus op mijn mond. Ik legde mijn armen in zijn nek en die van hem krulde om mijn middel heen. Ik hoorde Emmett weer lachen. Om hem bang te maken bracht ik een kring van vuur om mij en Morgan heen. Emmett lachte nu zachter, maar bleef lachen. Ik werd echt gek van hem. Ik bewoog mijn handen omhoog en maakt zo van een muur om ons heen van stenen. Zo kon Emmett ons niet zien. Zijn gelach hield op toen hij ons niet meer kon zien. Morgan keek me aan. ‘Hoe heb je dat gedaan zonder je handen? Dat vuur.’ vroeg hij. ‘Met mijn gedachten, dat lukt alleen nog bij vuur, bij de rest nog niet’ vertelde ik hem. Hij knikte. ‘Ik wil wat proberen’ zei hij. ‘Ga je gang’ zei ik en hij keek me recht in mijn ogen aan. Plotseling was ik niet meer in mijn eigen gebouwde kring maar was ik onderwater, met Morgan. Hij gebruikte zijn gave op mij! Dit was toen ik hem in het water had gegooid. Ik lachte. ‘Sinds wanneer gebruik jij je gave?’ vroeg ik. Het beeld verdween meteen en ik was weer terug in mijn kring. Hij lachte. ‘Ik dacht sinds ik een gave heb, zou ik hem misschien ook moeten trainen’ zei hij. ‘En dan train je met mij?’ vroeg ik ‘Alleen als het mag van jou’ zei hij. ‘Alleen als ik ook met jou mag trainen’ zei ik. ‘Wat moet jij nou nog trainen?’ vroeg hij ‘Trainen om zonder handen de elementen te besturen, dat zei ik toch net?’ zei ik. Hij knikte. Hij keek me weer in de ogen aan en liet me het beeld zien van mij hem zoenend op ons bed. Ik lachte. Het beeld verdween en ik liet mijn muur zakken. Ik sprong in zijn armen en zoende hem. Hij greep me vast en rende naar het bos, richting ons huisje. Emmett begon weer te lachen dus bewoog ik mijn hand en er plonsde water over hem heen. Alleen stond hij nog in het huis. Snel bewoog ik mijn andere hand en de wind blies het water naar buiten. ‘Bedankt’ riep Esmé naar me. Toen ik klaar was rende Morgan naar ons huis en legde me op ons bed terwijl hij me kuste.