WS ~ 48

(Nyree)

Gustav –en al de andere technici die hier stonden- staarden me aan. Iedereen staarde me ademloos aan en durfde geen voet te verzetten .Ik kon in zijn blik zien hoe hij wenste dat ik nu terug zou weglopen. Hij wou me hier niet, oog in oog met mijn vader. “Ga naar achter,” zei ik tegen hem en wenkte met mijn hoofd naar het trapje. De stem van mijn vader deed me trillen op mijn benen.

“Neen, hij blijft hier,” riep hij. Mijn adem stokte toen ik hem aanstaarde. Hij zag er breekbaar en oud uit. “Je moet haar met rust laten,” hoorde ik Gustav achter me zeggen. Ik kon zijn aanwezigheid dicht bij me voelen en stak mijn hand uit naar achteren. Ik had nu echt steun nodig. Hij omsloot mijn hand en gaf me een kneepje. “Ze is nog steeds mijn dochter!” riep hij terug. “Heb je me de afgelopen vier jaar behandeld als je dochter?” vroeg ik kalm. Het verbaasde me dat ik nog niet in tranen was uitgebarsten.

De angst om hem was groot. Hij kon me hier elk moment weer weghalen en alles opnieuw laten beginnen. Maar wat zou er met hem gebeuren als hij nu weer weg zou gaan, zonder mij?

Ik zag hoe hij in zijn hand dat naast zijn been hing een geweer vasthield. Ik slikte moeilijk. Hoe kwam hij hieraan? Hoe heeft hij me gevonden? Wat ging er in zijn hoofd op? Kom op Nyree.

“Ik weet dat je bang was, bang om mij ook te verliezen. Mama betekende alles voor je,” zei ik zacht. Ik voelde tranen over mijn wangen stromen.

“Praat niet. Over. Je moeder.” Zei hij met op elkaar geklemde tanden en richtte zijn wapen op me. Hij was helemaal doorgedraaid. Hij wist absoluut niet meer wat hij deed. Ik kneep Gustav zijn hand aan flarden. “Je moet weten dat ik nog steeds van je hou! Ik had je nooit laten vallen als mama was weg gegaan!” huilde ik luid en snikte. Zijn hand trilde en zijn borstkas raasde op en neer.

“Niet doen, alsjeblieft,” fluisterde ik bang toen hij het geweer op zichzelf richtte. “Je mag het niet doen!” schreeuwde ik. Hij kneep zijn ogen stijf dicht. Mijn benen trilden onder mijn lichaam. Elk spiertje in mijn lichaam had me in de steek gelaten. “Pap! Luister!!” Mijn stem klonk hysterisch.

Hij opende zijn ogen. Het was de eerste keer in vier jaar dat ik hem pap had genoemd. “Alles kan weer normaal worden! We kunnen het samen ook,” Ik liet voorzichtig Gustav zijn hand los en zetten een paar stappen naar voor. “Niet doen,” fluisterde Guus.

Ik balde mijn klamme hand tot een vuist en voelde mijn nagels in mijn palm boren. Zijn pistool stond nog steeds tegen zijn hoofd. Ik klom zonder mijn blik van hem af te halen van het podium en stapte zacht naar hem toe. Zijn ogen volgden nauwgezet elke stap die ik nam. Dichter naar hem toe.

Het gevoel in mijn buik was dodelijk en het was niet iets wat ik kon stoppen als ik niet zou doen wat ik moest doen. Ik moest hem helpen. Het maakte op dit moment niet uit wat hij me had aangedaan en hoe hij mijn jeugd had verpest. Hij was nog steeds mijn vader en ik wist dat die lieve plager van vroeger er nog ergens diep vanbinnen zat.

“Doe het weg,” fluisterde ik. “Ik kan het niet Nyree,” huilde hij. Er liepen tranen langs zijn kraaienpootjes naar beneden. “Je kan het wel... Je hebt het altijd gekund. Ik kan je helpen. Doe het alsjeblieft weg,” Ik reikte mijn hand naar hem toe en pakte zijn vrij hand. Hij haalde het geweer weg en liet zich gewillig meeslepen toen ik hem in mijn armen nam.

Ik schreeuwde luid toen er schoten vielen en ik volledig weg draaide.


---

Noem me gemeen om op zo'n moment te stoppen,
maar ik had het evengoed in twee delen kunnen opdelen
en dan konden jullie nog langer wachten!
Wat zeg je daar van hé?!
Muhaha, sorry, ik ben nogal hyperactief omdat ik al de hele voormiddag aan mijn stom eindwerk bezig ben
en daar word ik een beetje paranoia van
Ik vond wel dat jullie een lang deel verdienden,
vandaar het niet opsplitsen!
Ik weet niet of er vandaag nog een nieuw deel komt aangezien ik nog niet klaar ben voor school grrr,
maar ik vind het persoonlijk van mezelf wel lief dat ik speciaal voor jullie een pauze heb genomen,
dus wees ook lief
en laat heel veel reacties achter
Ok nu ga ik stoppen met deze onzin!
Loooove, Elke <3