003

Pim en ik lopen naar beneden en zoeken onze dozen uit.
‘Morgen gaan we verven en de vloer inleggen’, zeg mijn Moeder. Ik knik en sjor mijn dozen naar boven. Pff… wat waren die dingen zwaar. Ik had 3 dozen met kleren en nog eens 5 met spullen. De grote meubels moesten we achter laten. Ik zet de dozen in een hoekje en kijk nog eens rond. daarna loop ik naar beneden en loop de lege woonkamer in. alles was zo licht door de grote ramen.
‘Mari kom je we gaan de buurt verkennen’, zegt mijn moeder. O fijn! Alsof ik dit stomme dorp wil zien, denk ik boos. We stappen in de auto en rijden het hele dorp door. langs de school en winkels.
‘rot plek’, brom ik binnen monds terwijl we langs de winkels rijden.
‘we logeren de komende 2 weken in een hotel hier niet ver vandaan’, zegt mijn vader die het dorp uitrijd door bossen. Ergens midden in het bos was een soort herberg. Het zag er best gezellig uit. we nemen onze koffers mee naar binnen.
‘hier is de sleutel van je kamer’, zegt mijn vader en hij overhandigt mij een klein sleuteltje. Ik knik. Ik zoek mijn kamer en breng mijn koffers erheen. Het was een klein maar heel erg gezellig ingerichte kamer. bijna een houthakkers huisje of zo. Ik doe het raam open en laat frisse lucht de kamer in stromen. Ik leun over de rand en kijk het bos in. opeens zie ik iets voorbij flitsen. Geschrokken deins ik achteruit. Het was vast een verbeelding. Ik plof op het bed neer en open mijn koffer. Als er op de deur geklopt word doe ik hem dicht en doe open.
‘We gaan eten in het restaurant in het dorp’, zegt mijn vader.
‘Ik ga me even omkleden’, zeg ik.
‘Om 5 uur beneden staan’, zegt hij.
‘Komt goed’, zeg ik. daarna sluit hij de deur. Ik open mijn koffer en pak een leuk zomers jurkje. Daaronder trek ik hakjes aan. ik doe mijn haar in een knoetje en doe een leuke ketting om. Daarna sluit ik het raam en loop naar beneden. Onderweg naar het restaurant zijn mijn ouders in discussie over het huis. Konden ze nergens anders over praten? aangezien de zomervakantie net begonnen was zou het een eenzame vakantie worden. ik zucht.

Tijdens het eten praat ik niet veel. Ik staar af en toe uit het raam maar er was toch niets anders te zien dan bomen. Opeens zie ik weer iemand voorbij flitsen net als ik eerst had gedaan. Verbaast kijk ik op maar het was al weg.
‘Is er iets schat?’, vraagt mijn moeder.
‘Nee, ik dacht iemand te zien. Maar ik denk dat ik spoken ga zien’, mompel ik en ik eet door.
‘Wat denk je ervan als we morgen nieuwe kleren te kopen’, zegt mijn moeder.
‘ik heb toch niets anders te doen’, zeg ik.
‘oké’, zegt mijn moeder. Daarna is het doodstil aan tafel. Na het eten lopen we weer naar de auto. het was nog steeds klaarlichte dag terwijl het al 8 uur begon te worden. een koude rilling gleed langs mijn benen. Ik wist zeker dat er iets in dat bos was. Maar wat? en waarom was het zo snel? terug bij de herberg zei ik dat ik nog even buiten wilde kijken en liep het bos in. al snel trok ik mijn hakjes uit omdat die niet echt geschikt waren. Steeds dieper loop ik het bos in. nieuwsgierigheid leidde me. met mijn blote armen schraap ik langs doorns en takken. Kleine schrammetjes tekenen mijn armen. Kleine drupjes bloed glijden over mijn arm. Ik wist dat de brandende pijn later zou komen. opeens zie ik 3 jongens staan in het bos.
‘hallo’, zeg ik nieuwsgierig. als ik ze zich omdraaien zie ik dat er een dood dier op de grond ligt. Abrupt blijf ik staan. de hals van het dier was bedekt met bloed. De jongens kijken me ernstig aan.
‘wie zijn jullie? Wat is er met dat dier gebeurt?’, vragen rollen over mijn tong.
‘Je moet weg nu’, zegt een jongen met kort zwart haar.
‘Waarom?’, vraag ik.
‘Snel, voor het te laat is’, zegt een andere jongens met iets langer bruin haar. Ik kijk hun niet begrijpend aan maar zie dan de blonde met krullen helemaal wild worden. met grote ogen doe ik stappen achteruit.