Deel 2

Tot mijn grote ergernis voel ik nattigheid op mijn wangen. Ruw veeg ik de tranen weg met de palm van mijn hand en hoop van harte dat Justin ze niet heeft opgemerkt. “April, shit, het spijt me!” Justin kijkt me met grote ogen aan, alsof hij mijn reactie niet had verwacht. “Ik, April, shit, praat.” Voor het eerst kan ik de emotie in zijn ogen lezen en herkennen, wanhoop. “Niets”, snik ik. De tranen vloeien nu rijkelijk over mijn wangen en hoe ik het ook probeer, het lukt me niet om ze te stoppen. Ik merk aan Justin dat hij niet precies weet wat hij met me aan moet. Ik snap het wel, ik zou het zelf ook niet weten. Wist ik het maar, dan kon ik stoppen met huilen en doen alsof er niets aan de hand is. “April, ik hou van je, maar ik kan niets doen als je me niet verteld wat er is.” Ik schud mijn hoofd. Een intens gevoel van moeheid overspoelt me. Met alle kracht die ik nog in me heb duw ik mezelf omhoog, zodat ik rechtop zit. Justin doet precies hetzelfde, al kost het hem veel minder moeite. Hij schuift naar me toe, grijpt me stevig vast en tilt me op zijn schoot alsof ik niets weeg. Ik wil me van hem losmaken, maar wat geeft het ook. Hem zal ik nooit krijgen, dat weet ik best.