~025~

Angela Day

In mijn eentje zit ik aan de tafel van Griffoendor. Vroeger waren Jennifer, Anne en ik onafscheidelijk. Maar sinds die Mary hier is, heeft niemand meer aandacht voor mij. In de vakantie hadden we nog gewoon goed contact, we waren zelfs een week samen op vakantie gegaan. Maar sinds Mary hier is, heeft niemand meer aandacht voor mij, alleen maar voor haar. Ik prik nog even in mijn eten en sta dan op. Ik loop terug naar de leerlingenkamer en zie daar Anne zitten. ‘Hey.’ zeg ik. ‘Hai.’ mompelt ze en loopt weg. Wat heb ik nou weer gedaan? Ik voel dat mijn ogen zich vullen met tranen en loop snel naar de slaapkamer. Ik wil meteen doorlopen naar de badkamer, maar als ik de deur open doe zie ik Mary staan. ‘Ben je nou alweer aan het huilen?’ zeg ik en kijk haar gemeen aan. Mary zegt niks terug en doet de badkamerdeur dicht en op slot. Ik ga op mijn bed zitten en staar voor me uit. Als Mary weg is begin ik zachtjes te huilen. Waarom ben ik nou zo’n trut? Het is allemaal mijn eigen schuld. Nergens ben ik meer welkom, dan moet het toch wel aan mij liggen? Nou ja, bijna nergens dan. Ik ben wel verandert in de vakantie. Maar het is me nu allemaal duidelijk. De Heer van het Duister heeft gelijk. Grijnzend kijk ik even naar het teken op mijn linkeronderarm.

Reacties?
Kudo's?
Iets anders?