008

Pap vertelde me van alles over het contract, en wou ook alles weten. Na 15 minuten een gesprek te hebben gehad, waren we er over uit. Ik hing op en keek die Pascal aan. Ik zette een kleine glimlach op, maar ik was nog steeds een beetje zenuwachtig. Maar op de een of andere manier niet zo zenuwachtig als eerst. Ik ging weer tegenover hem zitten. “Je ziet eruit alsof je een keuze hebt gemaakt.” Ik keek hem met een serieus gezicht aan en knikte alleen maar, en zei nog: “Sorry dat het zo lang duurt voordat je eindelijk eens wist dat ik een contract ging tekenen, zo ben ik meestal niet.” En ik keek naar het contract. Ik pakte de pen en zette mijn handtekening er op. De zenuwen gierden weer door mijn lijf. Dit was de belangrijkste handtekening uit mijn hele leven. Mijn leven zou voor goed veranderen. Ik dacht opeens aan de woorden van mijn grote voorbeeld, Fernando Torres: “The world of soccer is hard, nobody is your friend and you can’t trust anyone!” Hmm, volgens mij is het ook waar. Dus ik moet nu gaan uitkijken. Niet dat ik echt helemaal niemand meer vertrouw, want ik blijf mijn beste vriendin vertrouwen.
Ik liep weer terug naar het veld, en Wendy keek mij enthousiast aan. Ze kwam naar me toen pakte mijn armen vast en gilde: “Ik mag bij Groningen voetballen!” Ik keek haar blij aan en vertelde ook mijn goede nieuws: “Geweldig! Dan heb ik ook een goed nieuwtje: Ik mag bij PSV voetballen!” We waren helemaal vol energie, en konden niet stoppen met praten over wat er in het contract stond. Zij was aanvaller geworden in haar team. Ze verdiende ook heel veel. €9000.- per maand! Maar ze begon volgende week al, omdat ze al klaar is met haar opleiding. Haar officiële pak van FC Groningen moest ze woensdag op komen halen. Ze had een contract van 2 jaar afgesloten.
We liepen weer naar de kleedkamers, want de training van de jongens was bijna voorbij, en wij wilden de gelegenheid nog hebben, om foto’s te maken een paar vraagjes te stellen. Toen we ons eenmaal omgekleed hadden, vertrokken de jongens net naar de kleedkamer. Ik ving nog net een glimlach van Gregory op, maar hij liep meteen door de kleedkamer in, dus ik kon niet eventjes terug lachen. Ik keek naast me, en zag Wendy glimlachen en ze begon te blozen. Die heeft zeker weer iets van Ibrahim meegekregen. Hoe krijgt ze het voor elkaar. Nooit lijkt Ibrahim voor iemand geïnteresseerd te zijn, als je kijkt in de roddelbladen dan, en nu toont hij opeens interesse in Wendy.
Na een tijdje kwamen de eerste de kleedkamer uitgelopen en liep meteen naar ons, Robin van Persie. Blijkbaar hadden we een goede indruk achtergelaten want eerst keek hij bloedserieus, maar toen hij ons zag, kwam er een glimlach op zijn gezicht.
Hij keek ons lachend aan en begroette ons. “Hebben jullie het wel naar jullie zin gehad tijdens de training? Want het leek alsof wij gewoon makkelijk waren om te verslaan.” Makkelijk?! Ik deed niet normaal mijn best, om toch nog een goede indruk achter te laten van dat ik het geprobeerd heb. En nu denkt hij dat we ons best niet hebben gedaan. “Het was zekers niet makkelijk! ” hoorde ik Wendy zeggen. “Oké, maar ik ga dadelijk even naar dat cafeetje daar, meestal gaan we daar heen met het hele elftal. Gaan jullie mee?” Wow, dus we gaan met hét Nederlands Elftal naar een café? COOL! “Ja!” riepen we in koor heel enthousiast. Toen kwamen er nog 5 andere spelers de kleedkamer uit. Klaas-Jan Huntelaar, Arjen Robben, Wesley Sneijder, John Heitinga en Kevin Strootman. Ze liepen allemaal richting ons, met een glimlachje. Ze begroetten ons, en ik keek een beetje langer naar Arjen Robben dan naar de rest. Hij had het blijkbaar gezien, en kwam even langs mij staan. “Ben ik zo interessant?” vroeg hij opeens. “Ja! Waarom denk je dat ik zo lang naar je keek.” Hij lachte. “En nu de echte reden.” En hij keek mij serieus aan. Aan de ene kant vond ik het best eng, alsof het heel erg ernstig was. “Nou, je bent mijn lievelingsspeler, dus ja.” Hij keek mij even aan om te kijken om te kijken of ik het serieus bedoelde. Toen hij zag dat ik het serieus bedoelde, zetten hij een glimlach op. “Dat neem ik dan maar als een compliment!”, Zei hij blij. En we begonnen het gesprek van de rest te volgen. Twee minuten later kwamen Ibrahim en Gregory er ook bij staan. En weer een minuutje later kwam bijna iedereen de kleedkamer uit. We gingen dus naar het cafeetje waar Robin het over had.