Sometimes Tears Say All There is To Say

Titel: Sometimes Tears Say All There Is To Say
Post omdat: Dit in mij op kwam en ik eigenlijk wel heel trots ben op het resultaat.
Woorden: 1531
Categorie: Tokio Hotel, Gustav

Met zijn handen op mijn buik en ik bovenop hem, staren we naar de lucht. Mijn duim streelt over zijn hand en ik voel zijn warme adem in mijn nek. De sterren staan hoog in de lucht, mooi te wezen voor de mensen die een moment nemen om ernaar de kijken. Ze stralen als nooit tevoren en ik geniet gewoon van het uitzicht. Na een tijdje rol ik me van hem af en ga naast hem op mijn zij liggen.
“Wat ben je toch mooi,” zeg ik en streel met mijn vinger een lok weg.
“Dat komt omdat ik jou heb!”
“Slijmbal,” zeg ik nep gekwetst en sta op. Net als ik weg wil lopen, voel ik handen me rond mijn buik pakken en me optillen. Hij draait me om en houdt me nog steeds in de lucht. Ik glimlach, zwaai mijn benen om zijn middel en druk mijn lippen op die van hem. Hij beantwoord mijn zoen en begint te lopen. In mijn nachtkledij wordt ik naar binnen gedragen en hoor de deur nog net dichtgaan. Alles trekt in een waas aan mij voorbij, maar elke keer als ik hem in zijn ogen aankijk, weet ik dat hij mijn alles is en dat ik een goede beslissing heb genomen.



Hier zit ik dan, zuchtend, huilend, verdrietig om de jongen waar ik zoveel van houdt. Vandaag neemt hij afscheid om zijn droom na te jagen. Met alle liefde zou ik met hem meegaan en alles achterlaten wat me lief is, maar hij wilde dat ik mijn eigen leven zou gaan leiden. Hij heeft van iedereen al afscheid genomen, hij bewaarde mij voor het laatste. Met pijn in mijn hart kijk ik hem aan en probeer mijn blik algemeen te houden. Zo’n twee seconden lukt dit, daarna breek ik, val hem om de hals en laat de tranen hun gang gaan. Hij verbreek de knuffel en kijkt me aan. Hij zucht een keer en kijkt me aan.
“Lieverd, ik weet dat het moeilijk is, maar je moet mij uit je hoofd zetten. Ik begin een nieuw leven en daar heb ik nieuwe start voor nodig. Dus ik heb besloten om te stoppen met ons en alles wat we hebben gehad hier achter te laten. Weet dat ik altijd van je zal houden, maar ik weet dat houden alleen niet genoeg is. Ik hoop dat je me begrijpt en ook verder kunt gaan met je leven.”
Midden in zijn preek ben ik door mijn benen heen gezakt, ik kon het gewoon niet meer aan. Hij wil alles opbreken, alles. Ons huwelijk, ons gelukt, ons kindje. Smekend kijk ik hem aan en probeer de woorden te bedenken om een goede zin te vormen.
“Maar ons kindje dan, wat moet ik hem of haar vertellen als ze vraagt naar haar vader?”
Zwijgend kijkt hij me aan en laat hij een traan vrij. Ik sta op, veeg de traan weg en kus hem nog een keer. Met alle passie, energie en liefde die er voor deze jongen in mij zit. Met moeite breek ik de kus af en kijk hem nog steeds gekwetst aan.
“Je moet gaan, ze wachten op je,” zeg ik en knik met mijn hoofd naar de auto die staat te wachten.
“Doei,” zegt hij onwennig, geeft me nog een knuffel en loopt weg.
Zodra de auto de straat uit is, sla ik de deur dicht, laat me ertegen zakken en barst los. Ik begin te spartelen met al mijn ledematen en de tranen stromen eruit. Voetstappen klinken over de vloer heen, maar moeite om te kijken wie het is doe ik niet, ik moet even uitrazen.
“Stil maar,” zegt de stem en ik weet dat het mijn broer, Sylvester is. Hij sluit me op in zijn armen en wiegt mij heen en weer tot ik ophoudt met huilen. Ik bedank hem voor het troosten en begeef me samen met hem naar de woonkamer waar ook mijn ouders zitten en plof neer op de bank. Hij is nu voorgoed weg en gaat zijn droom achterna, ik zou dat ook moeten doen!



Samen met mijn dochtertje in de wagen loop ik door de stad heen. Het was een zware bevalling, maar het resultaat mag er wezen. Met haar blonde haartjes en haar blauwe ogen zijn de genen van mij en haar vader door elkaar gemixt. Ze lijkt op ons allebei. Mijn mooie Karlesha.
De afgelopen tijd is er veel gebeurt. Ik ben ontslagen, heb een minderwaardigheidscomplex ontwikkeld en ben na de zwangerschap gaan roken om van mijn stress af te komen. Elke week had ik twee sollicitaties en altijd werd ik afgewezen. De meeste tijd dode ik door te wandelen met Karlesha, want van binnenzitten word je ook zo zuur.
Meermaals heb ik nog geprobeerd om contact te zoeken met de vader van Karlesha, maar dit is me niet gelukt en na de afwijzingen heb ik het opgegeven en heb het laten zitten bij wat het was.
Ik duw de kinderwagen verder als ik mijn maag hoor brullen, trek. Samen met de kinderwagen loop ik de dichtstbijzijnde restaurant binnen en ga zitten. De ober kom lachend op me af, pakt een kinderstoel en zet Karlesha erin. Ze kirt van plezier als ze wordt opgepakt en in de stoel wordt gezet. De ober lacht en geeft haar een aai over haar bol. Doordat ik in beslag ben genomen van het schattige moment hoor ik de ober niet die vraagt of ik iets wil drinken. Ik schud mezelf wakker en bestel iets voor ons beide.
Zodra we ons eten ophebben betaald ik mijn eten en in het voorbijgaan geef ik de ober van het begin een geldbriefje omdat hij zo lief was voor mijn dochtertje. Hij knikt maar neemt het geld niet aan.
“Het was me een genoegen om zo’n schat van een kind te helpen, daar heeft geld niks mee te maken.”
Met een vriendelijke glimlach en een knipoog loopt hij door en ik besluit dat ook te doen. Als ik langs mijn tafel loop, leg ik het geldbriefje neer en loop weg.

Eenmaal thuis knip ik de tv aan en verlos Karlesha uit haar kinderwagen. De ingehouden energie komt er nu uit en ze begint te rennen door de kamer heen. Lachend neem ik het even in me op, voor ik me op de televisie concentreer. Zappend bekijk ik een paar zenders, tot een interview mijn aandacht trekt. Ik zet het geluid zachter, gebaar Karlesha naast me te komen zitten en blijf ondertussen aandachtig naar de televisie staren. De jongens op de televisie geven glimlachend antwoord op de vragen en lijken zich bewust van hun succes. Bijna alle jongen zijn blij, behalve een. Hij perst een glimlach op zijn gezicht, maar ik zie aan zijn gezicht dat hij gebroken is. Dat gezicht heb ik maar een keer eerder gezien, toen bij het afscheid. Om zeker te zijn dat ik de juiste jongen heb blijf ik het interview afkijken. Dan focus ik me opeens op de vragen antwoorden die er worden gezegd.
“En hebben jullie een meidengeschiedenis?”
“Ja,” zegt de linkerjongen en begint zijn geschiedenis uit te wijden. De andere twee jongens doen precies hetzelfde en nemen alle tijd om alles zo goed mogelijk door te lopen. Als laatste komen ze bij de jongen aan die ik ken. Hij aarzelt en begint dan toch te praten.
“Ik was vroeger heel gelukkig, had een mooie vriendin en een baby op komst, maar soms moet je opgeven wat je lief is en je dromen volgen. Na deze prachtmeid heb ik geen andere vriendin meer gehad, ze bleef te dicht bij me.”
“Mis je haar nog?”
“Maar natuurlijk, maar ik weet dat zij verder is met haar leven, net als ik. Ik kan het me niet veroorloven om haar leven nog een keertje over hoop te halen.”
“En mogen we misschien een naam weten?”
“Maar natuurlijk. Ze heet Chermène en sinds de dag dat ik afscheid heb genomen heb ik spijt van mijn daad.” Hij zucht even en kijkt dan weer in de camera, “Lieve Chermène als je nu kijkt wil ik zeggen dat ik nog steeds van je houdt en dat je nog steeds alles voor me bent”
De interviewer sluit het gesprek af en het beeld springt naar een beeld. Voor mijn ogen zie ik hem nog steeds zitten, met zijn gebroken stem en de tranen in zijn ogen. Als ik mijn hand naar mijn wang breng voel ik dat de tranen vrij over mijn wangen lopen.
“Mama waarom huil je?” vraagt Karlesha. Ik haal een keer diep adem, ze moet toch ooit de waarheid weten.
“Je zag toch net die man met blond haar op de televisie?” Karlesha knikt en kijkt me nieuwsgierig aan.
“Die man is jou papa en mijn allergrootste liefde. Hij heeft me achtergelaten omdat hij zijn droom wilde volgen en dat heeft hij gedaan.”
Zuchtend kijk ik naar Karlesha en zij begrijpt dat ik er nu even niet over wil praten. Ineens sta ik op en loop naar de badkamer toe. Ik sluit mezelf op en laat de tranen gaan. Opeens besef ik me dat ik hem ook vreselijk mis. Wat had ik hem nu graag in mijn armen. Wat had ik hem nu graag willen troosten. Had ik zijn blonde haren opzij geschoven en hem sussende woordjes gefluisterd. Alles om hem maar rustig te krijgen. Alles voor mijn Gustav.