De Ontmoeting

Titel: De ontmoeting
Post omdat: Kay wilde wel een vervolgje op Brieven en die heb ik dus nu voor haar gemaakt. Voor je deze gaat lezen, raad ik je aan om Brieven ook te lezen. Hieronder lees je dus het resultaat.
Woorden: 1128
Categorie: Tokio Hotel

Bill pov
Te vroeg gaat de wekker af. Ik hoor .. iets mompelen, draaien onder haar lakens en als ik een regelmatige ademhaling hoor, weet ik dat ze weer in slaap is gevallen. Ik druk mijn wekker uit, stap uit bed en begin me klaar te maken. Ik douche me snel, kies mijn kleding uit, trek het aan en loop naar beneden. 'piep piep' versnellend loop ik naar beneden en zie mijn pda liggen. Tom staat er vier keer met een gemiste oproep op. Nieuwsgierig bel ik hem op en krijg hem na de eerste pieptoon aan de lijn, dat is snel...
"hoi met Bill"
"Bill mam ze dat ze vandaag iets vroeger in het restaurant, dus je zou ongeveer over twee uur klaar moeten staan"
"Tomi, hoor jij jezelf wel? Je belt me twee uur van te voren op om me te vertellen om klaar te staan. Lukt het wel daar?"
Traptreden kraken en als ik naar de deur kijk, zie ik dat Melis ook wakker is. Ik lip 'Tom' naar haar en ze zet door naar de keuken, thee zetten.
"ja ik hoor mezelf wel. Ik ben misschien een beetje nerveus." geeft Tom toe en ik hoor hem diep zuchten.
"weet kom maar na mij toe als je wilt, Melis is ook al wakker." na een kort knikje van Melis weet ik dat zij het ook goed vind.

Tien minuten later galmt de deurbel door het huis en als ik de deur opendoe staat er een zenuwachtige Tom voor me. Hij rent bijna naar binnen en aan het glasgerinkel te horen, heeft hij zojuist Melis met haar koppen thee over het hoofd gezien en tegen haar op gebotst. Ik laat de deur dicht vallen, adem diep in en loop dan naar de woonkamer toe. Als ik daar aankom, liggen Melis en Tom allebei op de grond, nog steeds versuft van de botsing, met thee en glasscherven om zich heen. Na een paar minuten zijn ze terug in de werkelijkheid en kijken elkaar aan. Tom staat als eerste op, steek zijn hand uit en helpt Melis ook met opstaan. 'sorry,' brabbelt Tom en begint scherven op te ruimen. Melis helpt mee en na een snelle dweilpoging van mij is alles bijna weg en droog. 'Je komt nu dus letterlijk met de deur in huis vallen,' glimlacht Melis en maakt weer nieuwe koppen met thee, 'jij ook een kopje thee, Tom?' 'Doe maar,' zegt deze en gaat op de bank zitten.

Een uur later zitten Tom en ik onbezorgd in de auto, op weg naar het afgesproken restaurant. Enkele keren geeft Tom een ruk aan het stuur - onder het excuus dat hij een vogel zag zitten. Ik knalde dan weer tegen de deur aan en voelde nieuwe blauwe plekken groeien. Na een paar keer tegen de deur knallen ben ik het zat, geef Tom een knal tegen zijn hoofd en beveel hem goed op de weg te letten. Een kwartier later en nog twee keer tegen de deur geramd, zijn we eindelijk bij het restaurant. Hij parkeert zijn auto, rijd net niet tegen een lantaarnpaal uit en schakelt de auto uit. We stappen tegelijk uit, sluiten de autodeur en lopen het restaurant binnen. We gaan zitten aan een tafel bij het raam en bestellen iets te drinken. Nu nog wachten op 'mama'.

Simone pov
Met een dikke jas sta ik op het station, wachten op de trein. Sinds ik uit de kliniek was ontslagen, ben ik in Berlijn gaan wonen. De trein komt binnenrollen en ik sta op van het bankje. Na een half uur sta ik op mijn eindstation. Ik sla mijn sjaal dichter om mij heen en loop naar de bussen toe. Ik laat mijn strippenkaart afstempelen en loop door de bus heen. Nergens is nog een bankje vrij en na goed kijken zie ik nog een plek vrij naast een oudere vrouw.
'Is deze plaats nog vrij?' vraag ik en kijk de vrouw aan.
'Ja hoor,' antwoord de vrouw en ik ga zitten.

Drie kwartier later stap ik uit en probeer me een beetje te oriënteren. Ik loop de eerste beste winkel loop ik binnen en zie een donkerharige man achter de balie staan.
“Weet u misschien waar ik dit restaurant kan vinden,” vraag ik en wijs op een kaartje naar de plek.
“Maar natuurlijk..” zegt de man en begint me uit te leggen. Na een paar minuten klapt hij zijn mond dicht en kijkt mij aan, hij is klaar. Verdwaasd kijk ik hem aan, ik heb er eigenlijk niks van gevolgd. Ik weet alleen nog dat ik zo de straat af moet lopen en dan de vijfde straat rechts.
“Zou u het misschien kunnen tekenen, want ik ga dit niet echt onthouden, denk ik,” zeg ik met lichte blos en kijk de man aan.
“Maar natuurlijk!” zegt hij aardig en begint met een pen lijntjes te trekken over mijn papiertje. Ik volg zijn pen en zie dat het nog wel een stukje lopen is, maar ik heb alles over voor mijn jongens.
“Zo, alstublieft,” zegt de man en kijkt me aan.
“Eeuuhhmm, zou u kunnen zeggen welke kan ik zo op moet als ik de winkel uitloop?”
“Links,” zegt hij en geeft me een knipoog.
“Dank u wel, tot ziens,” zeg ik en loop naar de deur.
“Tot ziens,” zegt de man en ik voel zijn ogen in mijn rug. Als ik de deur dicht doe en nog even de winkel binnen kijk, zie ik de man kijken. Ik zwaai even, hij zwaait terug en dan begin ik aan mijn zoektocht. Ik volg het streepje nauwkeurig en als ik iets niet snap, stap ik naar een voetganger en duw het kaartje in zijn of haar handen. Dat heb ik nu al drie keer gedaan en hierdoor loop ik nog gewoon steeds op de goede weg!


Het voetgangersstoplicht springt op groen en laat mij oversteken. Ik kijk naar het restaurant en zie twee jongens voor het raam aan een tafeltje zitten. Met lood in mijn schoenen open ik de deur. Ik loop naar de jongens toe en blijf voor hun tafel staan. Stomverbaasd kijken we elkaar aan, de jongen met het zwarte haar verbreekt de stilte door op te staan en voor mij te staan.
'Ik heb je gemist mam,' zegt hij en geeft me een knuffel. Met stromende tranen omhels ik mijn zoon en zeg hem ook te hebben gemist. Hij laat me los en ik draai me om, naar mijn andere zoon. Mijn zoon die ik heb achtergelaten bij Jorg. Hij staat op en sla meteen mijn armen om hem heen.
'Het spijt me,' zeg ik tegen hem en laat mijn tranen weer op de vrije loop.
'Het geeft niet,' zeg hij en knuffelt me terug. Eindelijk heb ik mijn jongens terug!