Bedrog

Titel: Bedrog
Genre: Liefde, Vriendschap, Waarheid
Aantal woorden: 1334
Type: Stand Alone
Inleiding: Dit is een SA over een waargebeurd iets. Vanuit mezelf geschreven. Het moest eerst een verhaal worden, maar ik ben niet verder gekomen dan dit hoofdstuk, dus een SA.[/quoute]

Woensdag 6 januari 2010
Vanuit; Angela



Met mijn knieën opgetrokken en mijn rug tegen de muur, luister ik ingespannen naar mijn telefoon.
“.. en nu is hij weg en weet niemand waar hij is. Ik heb het er met zijn vrienden over gehad, maar niemand weet waar hij is, zelfs zijn ouders niet. Ik weet gewoon niet meer wat ik moet doen.”
Geluidloos luister ik naar Anaïs die haar verhaal verteld.
“Je bent stil”
“Ja, het is ook nog eens even iets.”
“Ja, ik had het liever niet meegemaakt.”
“Dat wil ik wel geloven,” ik zucht en denk aan wat ze allemaal heeft verteld.
“Maar hoe gaat het nu met je verder dan? Je opleiding? En je trouwerij dan?”
“Nou ik weet het allemaal niet meer. De trouwerij gaat zo ie zo niet door en over mijn opleiding ben ik het niet zeker. Het liefst zou ik ermee doorgaan, maar ik moet onderdak hebben en geld hebben om mijn volgende jaar te betalen en dat lukt me nu nog niet.”
Ze slaakt even een diepe zucht en gaat dan weer verder.
“Ik denk dat ik het komende jaar ga werken en als ik dan genoeg geld heb, wil ik weer een opleiding starten.”
“Wow,” is het enige wat ik in mijn hoofd kan vinden qua woorden. Mijn hoofd is nu helemaal leeg. Alles in aan de kant geschoven voor het probleem van Anaïs. Ongelofelijk dat zij dit heeft mee moeten maken. Waarom?
“Weet je ook waarom hij bij je weg is gegaan?”
“Nee, ik heb werkelijk geen idee.”
“Weet je waar hij heen is?”
“Nee, een vriend van hem zag hem op Schiphol, maar heeft hem voor de rest niet ergens zien instappen.”
Ik laat mijn hoofd rusten tegen de muur en vecht tegen de tranen. Droog houden is moeilijk als je zoiets hoort. Je zou je kunnen inbeelden dat jij in dit verhaaltje zou staan. Dan zou je je knap klote voelen, dat weet ik zeker.
“En je ouders, weten die ervan?”
“Ja, mijn moeder.”
“Heb je het haar verteld?”
“Nee, dat heeft hij gedaan.”
“Huh?”
“Nou, hij zei altijd tegen mij, wat wij allemaal doen hoeft niemand te weten. Twee dagen na mijn abortus heeft hij mijn moeder gebeld en bot verteld dat hij me heeft ontmaagd en ik een abortus heb gepleegd. Ik snap nog steeds niet waarom ik hem geloofde.”
Tranen lopen nu vrij over mijn wangen heen. Misschien was ik niet zo close met Anaïs, maar toch raakt het me. Ze heeft met haar 19 jaar gewoon al zoveel meegemaakt. Bijna alles wat ik dus niet zou willen.
“Maar als ik er nu over nadenk had ik liever geen abortus gepleegd. Ik had het kind zelf willen houden en alleen willen opvoeden.”
“Waarom heb je dat niet gedaan dan?”
“Hij dwong me een abortus te plegen, anders zou hij het aan mijn ouders vertellen.”
Dit zijn de momenten dat ik echt stil word. Ik ben het liefst iemand waar mensen hun verhalen en/of problemen bij kwijt kunnen. Ik heb dingen gehoord die een normaal mens niet zou meemaken, maar dit is heftig.
“O, ik hoor dat ik moet eten. Sorry ik ga ophangen. Ik spreek je nog wel. En Anaïs sterkte.”
“Ja, dank je. Eetsmakelijk”
Ik hang op en veeg mijn tranen weg. Als ik in haar situatie zou zitten zou ik het echt niet meer weten. Maar ik weet dat Anaïs sterk is en zich er wel doorheen slaat.

Nadat ik samen met mijn moeder heb gegeten, plof ik neer op de bank en wacht tot mijn moeder ook zit.
“Mam, ik had net Anaïs aan de telefoon en ze had niet echt een leuk verhaal.”
“O, nou je weet dat je mij alles kan vertellen.”
“Nou, ze is Turks, is ontmaagd door haar verloofde, zwanger gemaakt door hem, abortus moeten plegen door hem en nu is hij weg en heeft ze geen verloofde meer”
Ik som alles op en kijk als ik klaar ben naar mijn moeder. Ze had haar Magriet vast, maar deze ligt nu op de bank. Ze had zeker dit verhaal niet verwacht, net zoals ik.
“Dat is vreselijk,” zegt ze en kijkt me aan.
“Ja ik weet het, wat gebeurt er nu met haar, weet je dat?” vraag ik aan mijn moeder en kijkt haar vragend aan. Anaïs heeft er niks over losgelaten, dat zou ik ook niet willen, maar ik ben eigenlijk wel nieuwsgierig naar dingen.
“Ik denk het slechtste voor Anaïs”
“Wat bedoel je daar nou weer mee, mam?”
“Nou als een Turkse vrouw is ontmaagd en haar verloofde is weg, dan..”
“Ja, dan?”
“In Turkije staat daar de doodstraf op.”
Mijn ogen worden groot en mijn mond zakt open. Dit had ik dus echt niet verwacht. Anaïs had wel gezegd dat haar oom vond dat ze maar naar Turkije moest gaan, maar dat het zo erg was had ik niet kunnen denken. Niet eens mogen denken. Zoiets doen is gewoon onmenselijk. Mijn haat aan haar verloofde werd steeds groter. Hij heeft haar ontmaagd, zwanger gemaakt, gedwongen abortus te plegen en is toen gevlucht. Hij is niet alleen een eikel, maar ook nog is een lafaard.
Ik zucht diep en laat mijn gedachte razen. Mijn moeder ziet als al een einde van het gesprek, pakt haar boekje weer en gaat verder met lezen. Sommige mensen kunnen hier heel makkelijk mee omgaan, maar dit heeft zo’n impact op me. En natuurlijk ben ik weer de nieuwsgierige en directe dochter.
“Mam, hoe kun je nou weer gewoon rustig je boekje gaan lezen?”
“Nou, ze heeft het er zelf toch naar gemaakt?” zegt mijn moeder boven haar boekje uit en gaat weer verder met lezen. Ergens heeft ze wel gelijk, maar ze doet er gewoon zo makkelijk over.
“Dus eigenlijk boeit het je niet en maakt het voor jou niet uit?”
“Jawel, tuurlijk wel, maar ik ken meer mensen die zoiets hebben.”
“Oja?”
“Ja, ik ken een vrouw, volgens mij ook Turks en die heeft ook problemen met haar man die ook Turks is.”
“En die ken ik?”
“Je hoeft niet alles te weten, maar zij heeft het ook niet goed en het gaat ooit een keertje fout.”
“Oke.” zeg ik ter einde van gesprek, maar mijn moeder pakt haar boekje niet. Voor haar is het verhaal net begonnen. Ik sta op en loop naar de gang toe.
“We zijn midden in een gesprek en je loopt zomaar weg?” hoor ik mijn moeder vragen. Ik hoor hoe ze met haar stem probeert terug te leiden. Ze zorgt ervoor alsof ik wegloop voor dit gesprek en ze weet dat ik dat niet kan hebben. Shit. Ik loop terug, ga weer zitten en kijk haar recht in haar ogen aan.
“Ja, ik loop zomaar weg, dus?”
“Dus? Is dat je vraag? Dus?”
“Ja, wat is nou het probleem?”
“Volgens mij snap je het niet.”
“Wat niet snappen?”
“Dat je van dit soort verhalen moet leren.”
“Wat moet leren mam, ben eens duidelijk.”
“Ik hoop alleen dat jij in je relaties wel goede beslissingen neemt en niet zomaar met iedereen thuiskomt.”
“O, dus nu denk je dat ik met Mohammed thuis ga komen?”
“Nee, dat zeg ik toch helemaal niet?!”
“Wat zeg je dan wel mam?”
“Ik zeg dat als je gelukkig bent in je relatie dat goed is, maar zodra je je niet meer fijn voelt bij iemand of in je relatie, je dat aan moet geven”
“Dat is alles?”
“Ja.” Zegt ze en kijkt me aan. Ik rol even met mijn ogen, sta op en loop naar mijn kamer toe. Ongelofelijk hoe deze vrouw me tot alles kan drijven.

Starend kijk ik naar de televisie met een dampende mok chocolade melk in mijn handen. GTST is nu bezig en eigenlijk volg ik dat meestal wel. Ik zie Sjors en Bing staan en mijn gedachte vallen weer weg. Ze lopen door het verhaal heen van Anaïs en ik probeer me een beeld te vormen van alles. Dit lukt niet, maar dat is ook eigenlijk niet mijn einddoel. Ik wil graag weten hoe het nu gaat met Anaïs en of ze het wel gaat redden, zo in haar eentje. Ik zucht en neem een slok van mijn chocolade melk. Ik ook met mijn nieuwsgierigheid?!