De Auditie

Titel: De Auditie
Genre: Vriendschap
Aantal woorden: 1644
Type: Stand Alone
Inleiding: Jennifer en Annelies kennen elkaar sinds kort. Ze zijn bevriend via een website en hebben veel contact met elkaar. Jennifer verteld op een dag dat ze mee wilt doen, maar niet alleen durft te gaan. Dan stelt Annelies voor om ook auditie te doen op dezelfde dag.
Because We All Love To Sing!

Jennifer Pov
Ik logde uit en sloot de computer af. Net had ik een leuk gesprek gehad met Annelies. Ik had tegen Annelies verteld hoeveel ik van zingen hield, maar niet mee durfde te doen aan een auditie. Annelies had toen verteld dat zij hetzelfde probleem had.

Daarom hadden we besloten om ons allebei op te geven voor audities voor Idols. Ik wist niet zeker of ik erop kon vertrouwen dat Annelies zich echt opgaf, maar ik kon niet wachten en had daarom een aanmeldingsformulier uitgeprint. Morgen zou ik deze invullen en opsturen met de post. En dan was het wachten geblazen. Ik hoopte dat Ann zich wel zou aanmeldde, maar zou haar niet kunnen dwingen, dat lag niet in haar aard. Maar ik zou het gewoon heel leuk vinden als ze zou komen!

Annelies pov
Zuchtend keek ik naar het scherm. Ik had het beloofd, dus ik zou het doen ook. Ik printte het formulier uit en sloot de computer af. Het a4tje liet ik even liggen en ging op zoek naar een pen, dat zou wel zo makkelijk zijn! Na een paar lades die ik had opgetrokken en lege pennen weg te hebben gegooid, vond ik een werkende pen en begon langzaam met het invullen van het formulier. De dingen die ik niet zeker wist liet ik open, dat zou ik zo wel invullen met mijn vader!

Ik ging me douchen en liet het stromende water mijn gedachtes even wegspoelen. Na de douche liep ik in mijn nachtjapon naar beneden met het formulier, met de bedoeling het verder in te vullen en ervoor te zorgen dat ik het formulier mogen op de bus kon doen. Mijn vader hielp me met invullen en schreef het adres op een envelop. Ik bedacht me dat ik beter kon gaan slapen en liep naar met deze gedachte naar mijn bed toe. Toen ik lekker warm onder de dekens lag en mijn hoofd het kussen raakte, viel ik in slaap. Ik droomde over de auditie en het zien van Jennifer.





Jennifer pov
Hier stond ik dan, voor een groot theater , de dag van mijn auditie. De zenuwen gierde door mijn lijf heen en dat kwam niet door de auditie die ik zou moeten houden. Vandaag zou ik Annelies voor het eerst zien en ik kan niet wachten tot het zover is. Ik strijk mijn paarse kleedje glas en loop op mijn ballerina’s het theater in. Ik ben hier wel vaker geweest - meestal voor musicals! - dus ik weet hoe het gebouw ongeveer in elkaar zit. Ik loop naar de receptie toe en ga in de rij staan. Ondertussen zoek ik mijn bevestigingsbrief die ik in mijn tas heb gestopt. Als ik de brief eindelijk heb gevonden, trek ik deze zo hard uit dat mijn tas helemaal binnenste buiten valt. Ik bloos terwijl ik op mijn knieën zak en al mijn spullen opraap om deze weer in mijn tas te doen. Toen ik mijn brief wilde pakken zag ik dat iemand anders deze ook pakte. Ik ging rechtop staan en kreeg mijn brief aangereikt van een aardig meisje. Ze had donker haar en een bril op die haar best goed stond. Ik bedankte haar en toen ik me omkeerde naar de balie, zag ik dat ik aan de beurt was. Ik legde mijn brief neer en de vrouw achter de balie begon druk te typen. Ze printte iets uit en ik kreeg een papiertje met een plakstrip. Deze plakstrip haalde ik er vanaf en plakte zo het nummer op mijn kleedje. Ready, Set, Go!

Ik liep een hal in en zag heel veel mensen staan. Ze hadden allemaal nummers op, best wel grappig gezicht en waren allemaal stemoefeningen aan het doen. Sommige zaten achter een piano, begeleiden mensen of zongen zelf. Door sommige mensen die ik hoorde, zonk de moed mij in mijn schoenen. Ze waren zo goed, ik zou daar nooit tegenop kunnen. Ik besloot zelf ook maar stemoefeningen te doen en na tien minuten vond ik dat ik een pauze verdiende. Ik ging zitten op de bank, pakte mijn flesje water uit mijn tas en dronk er een beetje uit. Ik zag vanuit mijn ooghoeken een meisje lopen. Het was hetzelfde meisje die mij mijn brief terug gaf. Ze ging naast mij zitten, niet bewust dat ik hier ook zat. “Hoi, nog bedankt voor net,” begin ik een gesprek. We hebben het over van alles en nog wat. Ik kom op deze manier achter veel dingen. Ze heet Saskia, is 17 jaar oud en zingen en muziek maken zijn haar leven. Ze speelt piano en gitaar en dit doet ze al best lang. Als ik zie dat ze een gitaar bij zich heeft vraag ik voorzichtig of ze iets wilt spelen. Ze speelt Beautiful Girls en ik val in bij het refrein.

Midden in mijn duet met Saskia wordt ik afgeleid. Een of andere debiel roept heel hard mijn naam en rent met zwaaiende armen op mij af. “Annelies!!” schreeuw ik en spring op. We omhelzen elkaar en ik voel de zenuwen van me afglijden. Het maakt me niks meer uit of ik nou doorga of niet, ik heb twee nieuwe vriendinnen en dat is wat voor mij nu belangrijk is. Niet dat ik niet graag door zou willen gaan, maar ik zou niet moord en brand schreeuwen als ik niet door zou gaan. Na een tijdje te hebben gepraat worden onze nummers omgeroepen en lopen we met z’n drieën naar de gang toe. Mensen zitten zenuwachtig op hun stoel heen en weer te schuiven. In tegen stelling tot de rest ga ik ontspannen zitten en praat gezellig door.

Er zijn ondertussen al veel mensen langs mij gelopen, de gang uit. Sommige blij, sommige verdrietig, sommige boos, sommige ontdaan. Er zitten nog drie mensen voor mij en dan ben ik aan de beurt. Mijn maag knijpt zichzelf even samen, maar dan ontspant deze weer. Ik heb me niks om me zorgen over te maken, mochten ze me niks vinden, ga ik toch lekker door onder de douche!

Als ik de persoon die voor mij was de deur hoor knallen, schrik ik op. Het meisje loopt chagrijnig de hal uit en begint dan opeens heel hard te krijsen. Ik geef er geen aandacht meer aan, ik ben namelijk aan de beurt! Langzaam sta ik op, loop naar de deur en open deze. “Goedemiddag,” begroet ik de jury. “Goedemiddag,” zeggen de drie juryleden terug en wijzen mij een plek aan. Lichtelijk zenuwachtig kijk ik de jury aan, maar zodra ik een teken krijg dat ik mag beginnen zakken de zenuwen weg. Ik haal even diep adem en begin te zingen. Lost van Anouk klinkt door de ruimte heen en zodra ik de laatste noot zing is de jury helemaal stil. Het kan of positief zijn of negatief dat ze zo stil zijn. De vrouw in het midden reageert als eerste. Ze houdt een heel verhaal tegen mij en ik volg het niet. De meeste dingen volg ik niet, ik hoor alleen dat ik door ben. Ik bedank de jury en loop dan de kamer weer uit. Juichend val ik Saskia en Jennifer in hun armen en vertel dat ik door ben.

Als ik Jennifer en Saskia los laat, zie ik dat Jennifer aan de beurt is. Saskia en ik wensen haar veel succes en lopen samen door het raampje waardoor je de audities kunt meekijken. Ze zingt The little things van Colbie Caillat. Ze zingt het heel mooi en zuiver en als ze klaar is, applaudisseren Saskia en ik voor haar. We horen de jury zeggen dat zij hartstikke door is, waardoor ze naar de deur vliegt en deze hard opentrekt. Helemaal hyper rent ze op ons af en omhelst ons. Dan is alleen nog Saskia over. Ik kijk in haar ogen en zie de zenuwen die ze heeft. Jennifer en ik zijn door, nu zij nog.

Saskia pov
Zenuwachtig knuffel ik Jennifer die door was. Jennifer en Annelies wenste me veel succes en toen stond ik er alleen voor. Ik liep naar binnen, ging staan, haalde de hoes van mijn gitaar en ging op de kruk die ze voor mij hadden neergezet. Zenuwachtig zette ik mijn toon in en begon te zingen. Ik had het nummer This is me van Demi Lovato. De eerste paar zinnen goed, maar daarna hoorde je mijn zenuwen door mijn stem heen. Ik werd onzeker en speelde daardoor ook de verkeerde akkoorden op mijn gitaar. De jury vroeg mij om te stoppen, wat ik ook maar deed. Ik vroeg ze om nog een kans en ze vonden het goed. Voor een paar minuten liep ik over de gang heen te ijsberen, welke liedje kon ik nu gaan zingen? Ik wist veel nummer, alleen niet eentje met gitaar en dat wilde ik zo graag. Annelies kwam naar me toe lopen en vraagt me waarom ik Beautiful Girls niet speel. Ik knik, waardoor ze naar Jennifer toe loopt. Ik zie Jennifer knikken en ze allebei de auditieruimte in gaan. Ik sjok achter ze aan en eenmaal binnen ga ik weer op de kruk zitten en begin langzaam te spelen. Ik begin, later vallen Annelies en Jennifer in bij het refrein. Bij de laatste keer dat we het refrein zingen, laten Annelies en Jennifer mij de eerste stem doe. Zelfverzekerd zing ik deze en moet zeggen dat ik minder zenuwachtiger ben dan net.

Als we klaar zijn, staat de jury op en begint te applaudisseren. Ik krijg blosjes, maar glunder ook. Wat had ik zonder Annelies en Jennifer gemoeten? De jury verteld dat ik door ben en ik ben zo blij dat ik alle vier de juryleden een knuffel geef. Helemaal hyper ren ik naar buiten, slalommen om iedereen heen die in de weg staat. Ik ben door! Net zoals Jennifer en Annelies. Deze dag had niet beter gekund!