WS ~ 47

(Nyree)

“Ik heb zitten denken,” Ik keek niet op, maar ik was er zeker van dat ze aan het luisteren waren. “Wordt het niet eens tijd dat ik mijn school afmaak? Een diploma haal?” Bill en Tom durfden niets te zeggen. Het deed hen te veel denken aan wat er gebeurd was en ik wist dat ze er niet aan wouden denken. Dat was wat iedereen hier deed de laatste tijd. Het gewoon weg duwen.

“Ik kan niet eeuwig achter jullie aanlopen, ik ben tenslotte ook al twintig,” Nu pas keek ik op en zag ik hoe ze me aankeken. Ik kon in hun ogen zien hoe ze twijfelden. Twijfelden ze aan mij of was het eerder de angst om me weer kwijt te raken? Aangezien niemand iets zei, ging ik gewoon zelf verder.

“Niet terug naar school, gewoon op mezelf zoals jullie gedaan hebben of zoiets,” Oh god! Wanneer gingen ze nu eindelijk iets zeggen?! Ik staarde hen één voor één aan. “Jongens zeg nou iets,” lachte ik nerveus. “Het is een goed idee, toch?” Tom zocht zekerheid bij zijn broertje. “Vind ik ook,” glimlachte hij terug. “Wat een enthousiasme,” mompelde ik sarcastisch. Bill lachte. “Sorry Nyr, het is écht een goed idee!” lachte hij breed en sloot me in zijn armen.

Ik trok mijn benen in de sofa en tikte zachtjes mee me mijn voet op het ritme van Gustav zijn drum. Hij was al ongeveer en kwartier aan het testen of zijn stoel wel goed stond. De anderen hadden het opgegeven en waren bij mij komen zitten. Georg was volgens mij nog steeds bij Gustav. Ik had er echt geen idee van.

“Ik ben naar mijn moeder geweest,” zei ik plots en prutste aan mijn nagels. “Nou ja, geweest…” Ik durfde hen niet aankijken. “We stonden op de parking en toen opeens zag Simone Stefan,” Ik veronderstelde dat ik niet moest uitleggen wie hij was. “En toen hebben we besloten om toch niet binnen te gaan en zijn we naar de stad geweest. Lafaard dat ik ben,” zuchtte ik en liet mijn hoofd op mijn knieën vallen.

“Je bent niet laf,” Bill boog zich over me heen en kuste mijn kruin. “Wat is er?” hoorde ik Tom plots zeggen toen de deur openging. Ik tilde mijn hoofd op en zag Michael aan de deur staan. Zijn ogen stonden zwart van schrik. Maak dat mee, een bodyguard met schrik.

“Hij is hier,” zei hij zacht en keek me lang aan. Zijn ogen boorden zich in mijn lichaam. Oh god. Gustav. Mijn vader. Ik sprong op en rende naar de deur. “Nyr blijf hier!” riep Tom me nog na. Ergens in de gang hield Gordon me tegen. Ik stribbelde tegen toen hij me terug binnen wou duwen. “Gustav is daar! Hij gaat niet weggaan als ik niet kom!” schreeuwde ik. “Nyree, blijf hier!” hoorde ik Bill roepen. Zowat de hele TH-crew stond in de gang. “Alsjeblieft,” jammerde ik en probeerde verder te komen.

Bill staarde me bang aan. “Iedereen hier blijven. Ik los dit wel op. Ik zweer het jullie, durf geen voet te verzetten.” Ik sprak mijn woorden klaar en duidelijk uit en wrikte me los uit Gordon zijn armen.

Mijn looppas naar het podium was zwaar en het leek alsof ik niet vooruit ging en toch, opeens stond ik daar oog in oog met mijn bloedband.