015~

Nia Fabregas

Ik opende mijn ogen met een wazige blik. Ondanks dat ik wazig zag herkende ik de witte saaie muren van het ziekenhuis. Waarom ben ik terug in het ziekenhuis? Ik wil hier niet zijn! Ik knipperde een paar keer met mijn ogen en het zicht werd langzaam beter. Ik zag Cesc, Rose en Nicklas staan. Nicklas. Ik voelde ineens de woede opkomen. “Wat doe jij hier?” vroeg ik boos. Nicklas, Rose en Cesc keken me allemaal verbaasd aan. “Pardon?” vroeg Nicklas verbaasd. “Dankzij jou werd het zwart voor mijn ogen en kreeg ik een flashback, en later viel ik flauw. Ook dankzij jou.” Riep ik boos. “ Oke Nia waar slaat dit op?” vroeg Cesc verbaasd. “Dit slaat op Nicklas.” Zei ik tegen Cesc. Daarna richtte ik mijn blik op Nicklas. “Ik wil dat jij gaat, en nooit meer terugkomt. Ik hoef jou gezicht nooit meer te zien.” Zei ik boos. Nicklas keek me met een pijnlijke blik aan en ik zag iets glinsteren op zijn wang. Een traan? Hij draaide zich om en liep de kamer uit. Cesc trok zijn mond open om iets te zeggen, maar ik was hem voor. “Ik wil ook dat jullie twee gaan.” Zei ik en ik wees naar de deur. Cesc en Rose keken me verbaasd aan. “NU.” Zei ik boos en ik ging op mijn zij liggen. Ik wachtte een paar seconden zodat ik zeker wist dat ze weg waren, en liet toen de tranen over mijn wangen stromen. Heel diep van binnen wilde ik niet zo gemeen tegen Nicklas doen, maar het is het beste. Ik wil niet dankzij hem steeds in het ziekenhuis belanden. Ik zal nooit meer naar hem kijken, ik zal doen of hij niet bestaat. Ik zal hem geen aandacht meer schenken, ik zal doen alsof hij lucht is. Bij die gedachten voelde ik een steek, en de tranen begonnen harder te stromen. Mission impossible.

Nicklas Bendtner

Ze stuurde me gewoon weg, alweer! Waarom trap ik er ook elke keer weer in? Die meid maakt me gewoon kapot zonder dat ze het zelf beseft. En ik kan het haar niet eens kwalijk nemen. Waarom ben ik ook zo’n sukkel? Ik veegde een paar tranen weg. Ik ben er ook echt helemaal klaar mee. Ik heb mezelf dit al eerder voorgenomen, maar nu ga ik het echt doen. Nia Fabregas is verleden tijd. Bij dat idee stroomden er weer tranen over mijn wangen. Het gaat moeilijker worden dan verwacht, maar ik heb geen keuze. Ze maakt me écht kapot en ik kan het niet meer aan. Het is gewoon allemaal te veel. Ik veegde nog een keer de tranen van mijn wang, voor de laatste keer. Ik zal nooit meer tranen laten voor Nia, nooit meer. Mission impossible.