13.

'Ik blijf bij je, voor altijd.' Voor altijd bestaat niet, dat kon niet

*Flashback*
'k blijf bij je, voor altijd,'zei Alice tegen mij. 'Altijd, hier.'Ze legde haar hand op mijn hart. 'Nu moet ik gaan, doe niks stoms.'Ik begon nog harder te huilen. 'Alice, je bent alles wat ik heb, je bent wie ik ben, ga nu niet...'Ik pakte haar arm. Ze pakte haar medaillon. 'Onze zielen één,'zei ze. Ik knikte. 'Ik blijf op je wachten Alice.'De laatste keer dat ik haar zou zien.

Ik begon te huilen. Ons voor eeuwig was toen opgehouden, dat van Seth en mij zou spoedig ook eindigen. De mensen hier hielden te veel van me. Ik kon niet blijven, ik ben nooit ergens lang op één plek gebleven. Ik zou met Alice en de Cullens kunnen gaan rondtrekken natuurlijk. Ik wilde nu zo dicht mogelijk bij Seth zijn. Ik liep naar mijn kamer en er lag een pakje op mijn bureau. Voor jouw, van mij stond er op het briefje. Ik maakte het open. Nee, hè? Wat moest ik hier nu weer mee? Er zat een mobieltje in, een Samsung Star volgens de doos. Wiens briljante idee was het om mij een mobieltje te geven? Ik gokte op Seth. Hoe zat dit ding in elkaar? Nu ja, ik zou het hem wel vragen als hij terugkwam. Ik lachte. Wel schattig, op een bepaalde manier. Ik voelde me bezwaard dat ik hem in de steek zou moeten laten. 'Hey honey,'klonk Seths stem achter me. 'Briljant idee,'zei ik sarcastisch en ik wees naar de doos met het mobieltje. 'Ik lat het wel zien, ik wil gewoon dat je altijd bereikbaar bent.'Hoe schattig. 'Nou, ik weet niet of ik dat wel wil.' 'Voor mij?'God, wat was hij schattig als hij zo smekend keek. 'Oké, maar leg het wel uit, want dit is onmogelijk voor mij,'lachte ik. Seth tilde me op. 'Seth,'gilde ik lachend. 'Zet me neer!'Hij lachte. 'Nee, ik ga je eerst iets anders laten zien,'ei hij geheimzinnig. 'Ik kan zelf lopen.'Hij negeerde het en liep naar het bos. 'Ik moet je iets laten zien, wat ik je nog niet heb verteld en wat je ook niet zou geloven als je het niet zou zien.'Er was niks meligs meer te bekennen, hij was bloedserieus nu.