002.

Natuurlijk kreeg ik spijt van mijn stomme belofte. Toen ik die middag zijn auto waste lachte hij me vierkant uit terwijl hij met een enorm ijsje op één van de tuinstoelen in de zon zat.
‘Daar zit nog een vlekje.’ Ik stak mijn tong naar hem uit en richtte de waterstraal richting zijn gezicht. Proestend veegde hij het water uit zijn gezicht, mijn schouders schokten en mijn buikspieren begonnen pijnlijk aan te voelen toen ik niet meer bijkwam van het lachen.
‘Je had je gezicht moeten zien!’ Nu was het zijn beurt om zijn tong uit te steken. Ik grijnsde en besloot geen aandacht aan hem te besteden toen hij naar binnen liep en klagelijk over me begon te praten tegen Dewi.
Zoals beloofd waste ik zijn hele auto, ik had er langer over gedaan dan verwacht, bijna anderhalfuur. Jack zat al een tijdje binnen en Dewi had me nog niet geroepen voor het avondeten dus besloot ik om nog even te gaan wandelen.
Ik was nog niet halverwege het bospad toen ik een hese stem mijn naam hoorde zeggen.