Chapter 15. I saw her

Justins pov:

'Hallo?' Nog steeds geen antwoord. Was dat mens doof ofzo? Nog chagrijniger dan ik al was opende ik de deur. Twee ogen staarden me aan. Het leek alsof de lichtjes in haar ogen doofde. Mijn hele lichaam verstijfde. Het kon niet. Het mocht niet. Toch wilde ik het zo graag. Het enige wat ik kon doen was staren. Ik verdronk in haar ogen. Ze was het. Ze was het echt. Het was geen droom. Het was geen verbeelding. Een gil ontsnapte uit haar mond. Gilde ze door mij? Pijn was te lezen in haar ogen. Tranen stroomden over haar wangen. Ze mocht niet huilen. Ze was te perfect. Ze was zo mooi als een godin. Mooier dan welk meisje dan ook. Mijn gedachten waren niks bij dit mooie meisje. Nooit zou ik me al haar volmaaktheden kunnen onthouden en ze samenvoegen tot een beeld. Het was te onmogelijk. Het was te onmogelijk dat ze in dezelfde kamer als ik was. Het was te onmogelijk dat ik maar een paar meter van haar verwijderd was. Ze rolde zich op en sloot haar ogen. De mist, de gedachten, het moment, alles was in een keer weer weg. Het was net zo snel verdwenen als het was gekomen. Ze ontwaakten me waardoor ik haar nog meer mistte dan eerst. Ik zette een stap naar haar toe. Mijn benen leken van lood. Ik moest bij haar komen. Ik fluisterde haar naam. Ik was zo dichtbij. Nog een stap. En nog een. Ik strekte mijn arm uit en raakte haar aan. Ze gilde het uit en geschrokken trok ik me terug. 'Ik ben het, Justin,' fluisterde ik. Ik hoopte dat ze me herkende zodra ik begon te praten. Dat ze haar prachtige ogen opende en in mijn armen viel. We zouden een mooi huis krijgen, we zouden altijd bij elkaar blijven. We zouden lang en gelukkig leven. In plaats daarvan trok ze zich terug. Alsof ze bang voor me was. Alsof ze niet bij me wilde zijn. Het kon niet waar zijn. Ik streelde haar wang en ze gilde nog harder. Ze kroop naar een hoekje en begon hard te snikken. Ze kroop van me weg als een kind van een spookhuis. Als een vlieg van een spinnenweb. Als donker van licht. Alsof we niet bij elkaar hoorden. Alsof we elkaar juist afstootten. Ik fluisterde haar naam nog een paar keer. 'Zo heet ik niet!' gilde ze plotseling. Haar stem was zo prachtig, tegelijkertijd vol met pijn en verdriet. Kwam dat door mij? Toch kon ik niks anders doen dan haar naam blijven mompelen. Want ze was het wel. Het kon niet anders. Haar gesnik werd harder. Opeens werd ik hard van haar weggetrokken. Ik spartelde tegen, begon om me heen te slaan. Het hielp niets en de armen spanden zich nog strakker om me heen. Ik schreeuwde haar naam, hopend haar wakker te maken uit haar nachtmerrie zodat ze mij zou herkennen. Het gebeurde niet. 'Justin, rustig,' hoorde ik mijn vaders stem in mijn oor fluisteren. 'Ze is het! Ze is het!' schreeuwde ik hysterisch. Erin en Ruby renden naar haar toe. Ze bedekten haar mooie lichaam, raakten haar aan, deden alles om haar te troosten. Ze deden het niet goed. Alleen ik mocht haar uit voelen. Alleen ik kon haar troosten. 'Pap, laat me los! Het is haar!' schreeuwde ik. Erin en Ruby bedekten haar, waardoor ik haar niet meer kon zien. Nog erger dan eerst spartelde ik tegen. 'Justin wordt wakker! Kom terug naar de realiteit! Ze is dood! Ze is er niet meer! Faith is dood! Faith komt niet meer terug!' De woorden boorden zich als kogels door mijn hart. Van binnen werd ik verscheurd. Versuft liet ik me wegslepen, gedood door de woorden en gedachten. Ze was het niet, riepen ze. Ze was het niet...