Chapter 14. As the seasons change I remember how I used to be

Ravens pov:

Ik staarde naar Destiny's slapende gezichtje. Ze lag er zo vredig bij. Volgens Erin was Jeremy's zoon naar boven gegaan en daarna was ze gekalmeerd. De jongen zat de hele tijd op de bank, lui televisie te kijken terwijl Erin, Ruby en ik druk bezig waren met koken. Volgens Jeremy was hij vermoeid door zijn vele optredens, maar ik vond dat geen excuus. Ik vond hem lui, arrogant, en bovenal, veel te egoïstisch. Ik snapte ook waarom Ruby een hekel aan hem had. Ik stond op en pakte het kladblok, om te kijken naar de tekenen. Had ik ze getekend? Had iemand ze voor mij getekend? Ik wist het niet. Ik wist alleen dat ik de tekeningen prachtig vond. Zelfs de ogen, hoewel ze de steken en pijnlijke herinneringen mee brachten. De stralen van de zon werden zwakker. Buiten waren er rode strepen aan de lucht te zien. De lucht werd zelf ook donkerder. Het was prachtige om te zien. Het liet me zien dat deze dag voorbij was, dat er morgenochtend een volgende aanbrak. Ik hoopte dat die dag net zo zou zijn als deze. Voor sommige mensen leek het misschien of ik niks had, maar ik had alles. Echt alles. Ik had een familie gekregen, ik had een vriendin die ik nooit kwijt zou willen raken en ik had een prachtige dochter. En ergens was ik bang. Bang dat dit alles opeens weg zou gaan. Dat dit de laatste dag was dat ik zo gelukkig zou zijn. Sommigen geloven dat sterfelijke niet zo gelukkig mogen zijn. Ergens hoopte ik dat ik onsterfelijk was. Dat zou te mooi om waar te zijn. Dus ik hield mijn gedachten voor me en koesterde ieder mooi moment dat ik kreeg. Het leven was te kort om je druk te maken over dingen. Ik genoot van alles. Ik lachte in mezelf bij deze gedachten. Het was waar. Zelfs als het regende genoot ik. Voetstappen op de trap deden me opschrikken. Er werd even geklopt op de deur. 'We gaan eten,' klonk het chagrijnig. Ik antwoordde niet. Het was de jongen. Ik had geen zin om mijn humeur te laten verpesten door hem. Op alles wat ik zei zou hij waarschijnlijk een weerwoord hebben. Ik had de gesprekken tussen hem en Ruby gehoord. Hij zei vreselijke dingen. 'Hallo?' klonk het nog een keer. Ik stond op het punt te zeggen dat ik kwam, toen hij de deur opentrok. Twee ogen, vol verdriet, boorden zich in de mijne. Ze weigerden me los te laten. Beelden schoten over mijn netvlies, steken in mijn buik. Ik voelde hoe al het geluk uit me wegstroomde en plaats maakte voor het gevoel van leegte en verdriet. Opeens had ik iets nodig, het maakte niet uit wat, om dit gevoel te laten stoppen. Tranen glipten uit mijn ogen en een gil ontsnapte uit mijn mond. Zoals de seizoenen veranderden vergat ik wie ik was. Ik kon niet meer verder, ik kon niet eens beginnen. Er was niks meer van me over, alleen een leeg hart. Ik was een gewonde soldaat. Ik moest de strijd opgeven. Er was niets meer voor mij. Ze konden me weg halen of me laten liggen, zodat ik weg kon zakken in mijn pijn en leegte. Er was geen weg die me weg kon halen van hier. Ik rolde me op tot een balletje en besloot op te houden met vechten tegen mijn pijn, mijn eenzaamheid, mijn verdriet en mijn verleden.