Three.
Haastig snelde ik naar Mrs.Hudson's kamer. Ik klopte enkele kort en energiek aan. Nieuwsgierig deed ze de deur open.
"Hebt u Holmes gezien?" vroeg ik lichtjes in paniek.
Ze schudde fronsend haar hoofd. Ik zuchtte teneergeslagen en legde mijn handen over mijn gezicht. Bezorgd legde ze haar arm om me heen om me bij haar naar binnen te leiden. Ik zakte op een stoel met een diepe zucht.
"Wat is er,kindje?" vroeg ze zacht.
"Holmes zou gisteravond op onderzoek uitgaan voor een zaak,maar hij is nooit teruggekeerd." legde ik radeloos uit.
Ze schudde zuchtend haar hoofd.
"Liefje,dat doet hij wel meer. Maak je maar geen zorgen. Vanavond is hij weer terug." probeerde ze me moed in te spreken.
Maar ik voelde gewoon dat er iets mis was. En inderdaad,de volgende morgen was er van Holmes nog steeds geen spoor. Ook Watson had hem niet gezien,net als mijn oom Mycroft. Ten einde raad liet ik Lestrade een bericht sturen. Spijtig genoeg was hij de stad uit voor een zaak,dus werd er een andere inspecteur naar Baker Street gestuurd. Hij stelde zich voor als Anderson en had een hard,onvriendelijk gezicht. Zijn ogen waren compleet emotieloos,zo leek het wel. Ik voelde me helemaal niet op mijn gemak bij hem. Gelukkig zat Watson naast me op de sofa. Hij was al sinds vanmorgen hier om samen met me te wachten of hij misschien terugkwam. Ik staarde naar mijn vingers,die zenuwachtig met de rand van mijn mouwen speelden. Ik was doodongerust over Holmes.
Plots werd er op de deur geklopt. Mrs.Hudson liet een vies jongetje binnen. Hij keek met zijn flitsende oogjes de kamer rond. Ik had hem nogal eens gezien. Hij heette Wiggins en werkte voor Holmes als spionnetje en koerier. Hij kwam naar me toe,overhandigde mee zonder iets te zeggen een papiertje,maakte een buiging en verdween weer. Nieuwsgierig vouwde ik het papier open. En daar,haastig neergekrabbeld,herkende ik Holmes's handschrift. Met kloppend hart las ik wat hij had geschreven.
Als jullie dit briefje lezen,ben ik naar alle waarschijnlijkheid ontvoerd door Professor Moriarty. Naar mijn theorie zullen jullie nu ook tegenover een inspecteur van The Yard zitten. Hij is echter een bedrieger en een agent van Moriarty. Daarom raad ik jullie ten stelligste aan om hem niets te zeggen van de waren inhoud van dit briefje en hem wijs te maken dat het van Mycroft komt die bezorgd is om mijn lot.
Ik wil dat jullie dit doen. Werk de inspecteur buiten en ga naar mijn kluis. Alice weet de code. Jullie zullen een bruine lederen map vinden. Daarin zit al mijn kennis inzake Moriarty. Ga niet naar me op zoek,ik ben ten dode opgeschreven. Maar jullie moeten verhinderen dat hij London uitmoord.
Sherlock Holmes
Ik staarde even verbouwereerd naar het stuk papier. Dit leek wel een regelrechte nachtmerrie! Voorzichtig gluurde ik naar de inspecteur. En eerlijk gezegd,hij zag er niet echt uit als een inspecteur.
"Is er iets,juffrouw Branson?" vroeg hij,wanhopig proberend een blik op te vangen van wat er op het briefje stond.
Ik schudde mijn hoofd en vouwde het weer toe.
"Nee,danku meneer Anderson." zei ik terwijl ik het briefje aan Watson gaf.
Die las het zonder een spier te vertrekken. Blijkbaar was hij al getraind in situaties als deze.
"Heeft het misschien iets te maken met uw vader's verdwijning?" vroeg hij door.
Ik keek hem even strak aan.
"Het komt van zijn broer. Hij informeert naar de stand van zaken. U kunt denk ik wel begrijpen dat hij bezorgd is om het lot van zijn broer."
Anderson knikte,overduidelijk niet tevredengesteld met mijn uitleg.
"Meneer inspecteur,ik hoop dat u mijn vriend snel weer terugvindt." zei Watson vriendelijk maar resoluut. "Bedankt voor uw komst. Hopelijk zien we u snel terug met goed nieuws."
Watson stond op,als teken dat het voor de inspecteur tijd was om te vertrekken. Die begreep de hint en stond ook op. Na een beleefde buiging in mijn richting,verliet hij de kamer. We hoorden hoe de voordeur toesloeg en hoe hij op straat een rijtuig aanhield. Toen we zeker waren dat hij weg was,snelden we naar de kluis achter het schilderij. Ik staarde naar de draaiknop. Wanhopig pijnigde ik mijn hersens om de lettercombinatie te achterhalen. Hij had me er nooit iets over gezegd. Tot ik me iets herrinnerde. Mijn vingers trilden terwijl ik de knop naar de juiste letters draaide.
"H...E...L...E...N." mompelde ik zacht terwijl ik dezelfde letters draaide.
En inderdaad,we hoorden een klik en het deurtje kwam op een kier te staan. Ik keek even naar Watson. Die grijnsde geamuseerd.
"Helen. De naam van je moeder. Zoiets voorspelbaars had ik niet verwacht van Holmes."
Ik opende de kluis en keek naar binnen. Er lagen maar twee dingen in. Zijn revolver en een bruine lederen map. Nu was ik ervan overtuigd. Holmes had geweten dat hem iets ging gebeuren. Dat briefje op zich zei al genoeg,maar nu zijn revolver nog steeds in zijn kluis lag,stond het vast. Hij had geweten dat hij niets zou kunnen beginnen tegen zijn overweldigers. Ik nam de map en liep weer naar de sofa's. Ik spreidde het ding uit op mijn schoot terwijl ik het aandachtig bestudeerde. Het bevatte verschillende krantenartikels van gruwelijke moorden en schandalige praktijken. Watson keek mee,zijn wenkbrauwen gefronst. Helemaal onderaan stak een laatste document. Er stonden maar drie woorden op. Maar die drie woorden jaagden me meer schrik aan dan wat dan ook. Ik staarde naar de woorden. Doordat ze getypt waren,leken ze nog enger. Zo zakelijk,alsof het hetzelfde was al boodschappen doen.
Reageer (8)
oh fantastisch (sarcastisch) nog maar een paar hoofdstukken ver en hij is al ontvoerd!
1 decennium geledensnel verder(H)
Awesooooome
echt heel vet! ^^
1 decennium geledenjeej, dit is ook al zo'n leuke story!
1 decennium geledenWow,
1 decennium geledenSpannend!
AMG scary O.O!!!
1 decennium geleden