Schrijfwedstrijd Amused - Opdracht 2

De laatste klanken van de vleugel blijven nog even boven het op elkaar gepakte publiek hangen. Dan barst er een groot applaus los. Voor ons.
'Dankjewel,' zei ik in de microfoon.
Toen het publiek weer stil was vervolgde onze drummer:
'Het volgende liedje heet Vide Killed The Radio Star.'
We waren eigenlijk maar een amateuristisch schoolbandje dat de kans had gekregen om in het voorprogramma van de Lost Alone World Tour te mogen staan. Ons grootste publiek ooit.
We coverden vooral stokoude liedjes die we niet op onze iPods zouden zetten, maar die we wel leuk vonden. Zoals deze van The Buggles. We maakten er een eigen versie met veel elektrische gitaren van.
Ik stapte onder nog een luid applaus achter mijn piano vandaan en pakte mijn zwarte gitaar met gele strepen. Ik zou dit nummer gaan zingen.
Onze drummer telde af met zijn drumstokjes en we begonnen te spelen.

I heard you on the wireless back in Fifty Two.
Lying awake intent and tuning in on you.
If I was young it didn't stop you coming through.
Oh-a oh
They took the credit for your second symphony.
Rewritten by machine and new technology,
and now I understand the problems you can see.

Oh-a oh
I met your children
Oh-a oh
What did you tell them?
Video killed the radio star.
Video killed the radio star.

Pictures came and broke your heart.
Oh-a-a-a oh
And now we meet in an abandoned studio.
We hear the playback and it seems so long ago.
And you remember the jingles used to go...

Oh-a-oh
You were the first one
Oh-a-oh
You were the last one.
Video killed the radio star.
Video killed the radio star.

In my mind and in my car,
We can't rewind we've gone too far
Oh-a-a-a oh
Oh-a-a-a oh
Video killed the radio star.
Video killed the radio star.

In my mind and in my car,
We can't rewind we've gone too far,
Pictures came and broke your heart,
Put the blame on VCR
You are a radio star
You are a radio star
Video killed the radio star.
You are the radio star

Oh-a oh

Iedereen klapte weer hard, en na nog een paar nummers moesten we echt stoppen. Nu was het de beurt aan Lost Alone.
'Hebben jullie er zin in?' riep ik.
Er klonken allerlei kreten.
'Ik kan jullie niet verstaan. Hebben jullie er zin in?'
Dat hielp. Iedereen schreeuwde van wel en sommige mensen begonnen zelfs te springen.
'Dat is beter.'
Iedereen werd na een tijdje weer stil.
'Wij bedanken Lost Alone duizend keer omdat wij in hun voorprogramma mochten staan. Bedankt.'
Er klonk een oorverdovend applaus en hard gegil.
'En we bedanken onze manager,' vervolgde de bassist. 'Want hij is helemaal vanuit Friesland hierheen gekomen. Dan moet je pas vroeg uit je bed.'
Iedereen gilde weer.
'En we bedanken alle bands waarvan we liedjes mochten coveren,' besloot onze drummer. 'Want zonder hen waren we niks geweest.'
We zwaaiden terwijl we onder nog een applaus het podium verlieten.
Backstage stond Lost Alone zich al op te warmen. We bedankten ze en vertrokken toen als VIPs naar het balkon.
We dronken te veel cola en aten te veel chips, maar het was hartstikke gezellig. We dansten en sprongen op liedjes waarvan we de teksten niet eens kenden en bij rustige nummers pakten we onze telefoontjes om die in plaats van aanstekers bover ons hoofd te houden.

Die nacht, of technisch gezien de volgende ochtend, liepen we moe naar het station en kwamen er achter dat er over een uur een stoptrein zou komen.
We ploften neer op een rood bankje en vielen bijna in slaap. We waren ook echt zo ontzettend moe.
Na een uur gewacht te hebben strompelden we naar de dichtsbijzijnde plek in de trein en praatten wat over het optreden.
'Het ging heel goed,' zei ik. 'En het was super om te doen.'
'Ja,' zei de drummer, die tegenover mij zat. 'Het was echt gaaf.'
'Zei jij nou gaaf?' vroeg de bassist die naast hem zat. 'Dat zeg je toch niet meer?'
Hij mompelde iets onverstaanbaars.
Ik schudde lachend mijn hoofd en pakte mijn iPod om Muse op te zetten.