Bruno mars

‘Ga jij maar een beetje afkoelen, jongen.’ Het klonk alsof er een bom insloeg. Het geluid dreunde door mijn hoofd.
‘Ik ben niet doof ik kan je wel horen.’ Wacht. Is dat mijn stem wel? Ik klink raar. Achter me valt iets dicht. Weeral ben ik helemaal alleen, met de roze eenhoorn die in de hoek zit niet mee geteld natuurlijk. Aan de andere kant van de kleine kamer ligt een oude, vuile matras. Ik wil er naartoe maar mijn benen willen niet mee. Languit val ik op de grond. Misschien is het de grond wel niet want het voelt alsof ik meters naar beneden val. Moet ik rechtstaan of niet? Blijven liggen? Mijn hersenen willen niet meer mee. Mijn gedachten worden wazig. Misschien toch maar blijven liggen. Kan geen kwaad toch. Het paarse gras waarop ik lig kriebelt in mijn neus. ‘Iets klopt niet’ mompel ik voor ik in slaap val.
Voetstappen. Ze komen dichter. Iets wordt open geschoven.
‘Bruno wordt wakker’ zegt een zware mannenstem. Iemand neemt me vast aan mijn schouders en slaat zijn arm rond mijn middel.
‘Kom we gaan weg. Ik denk dat je je lesje wel geleerd hebt.’
‘Dat denk ik ook.’ Man, wat doet mijn hoofd pijn. Mijn geheugen is er al niet veel beter aan toe. Wat is er in godsnaam gisteren gebeurt? Oké, beginnen met wat ik me nog wel kan herinneren. Gisteren? Wel, ik had een optreden in het Hard rock café. Het was een goed optreden, veel mensen. Daarna? Euh,… Wacht, Matt had me na het optreden iets gegeven, een nieuwe drugs.
Ik kijk eens rond. Wat! Ik ben in de gevangenis. Wat doe ik hier nu?! De man die me naar de uitgang draagt lachte.
‘Een beetje in de war, hé. Dat zal je leren. Ik had je nog zo gezegd geen drugs meer te gebruiken zeker nu niet. Je muziek carrière begint nu nog maar. Vandaag al staat het in alle tijdschriften. Buiten staat er paparazzi. Je zegt niets en stapt gewoon in de auto. ‘
Ik knik ter bevestiging. We zijn bijna aan de uitgang. Oké, gisteren dus ik had dus die nieuwe drugs gebruikt. En toen had de politie me dus betrapt. Nu ik eindelijk een hit heb. Ik heb het verpest. We zijn bij de deur. De deur wordt opengeduwd. Het eerste moment word ik verblind door de paparazzi. Ik voel geduw in mijn rug en loop naar de zwarte auto. Pas als ik zit en de deuren toe zijn kan ik rustig ademhalen.
‘Zo, dat hebben we ook gehad.’
‘Ja’ ik verzucht.
‘Ik denk dat we het moeten hebben over gisteren.’
‘Het was verkeert ik zal het niet meer doen.’ Zegt ik als een klein kind. Antony begint te lachen.
‘Dat weet ik ook wel, maar ik ben je manager. Ik moet ervoor zorgen dat jij niets doms doet.’
‘Daar is het nu wel iets te laat voor.’
De volgende dag
Ik wikkelde de schaal nog eens extra rond mijn nek. Mijn vermomming is best goed. Hopelijk zal niemand me herkennen. Momenteel heb ik echt rust nodig. Buiten waait er een zacht briesje en de zon schijnt. Ik weet niet wat te doen. Antony zei me dat ik me een tijdje rustig moest houden. Maar ik kan toch niet de hele tijd in mijn appartement blijven. Dat ik even naar buiten ga zal hij wel niet erg vinden. Als ik langs een krantenwinkeltje loop, kan ik het niet laten. Ik ga binnen en kijk naar de tijdschriften.
‘BRUNO MARS OPGEPAKT’ staat er op een te lezen. Op een andere staat ‘BRUNO MARS NAAR GEVANGENIS’ Er staat een foto van mij bij. Het is een foto van toen ik uit de gevangenis gelaten werd. Man, wat zag ik er toen slecht uit. De schade is even erg als ik al gedacht had. Mijn imago van brave jongen zal nu wel helemaal verpest zijn. Ik draai me om en loop de winkel uit. Buiten botst ik bijna tegen een vrouw. Ze heeft een klein meisje bij zich. Ik mompel sorry en wil doorlopen. Maar het meisje zegt ‘Hé, ben jij niet Bruno Mars?’
‘Ja, dat ben ik.’
‘Mag ik een handtekening? Ik ben een super, grote fan van je.’ Zegt ze enthousiast.
‘Euh, ja tuurlijk.’
Misschien komt het toch nog goed met mijn imago.