Hoofdstuk 62.

Justin p.o.v

We zaten in een taxi op weg naar het ziekenhuis. Christian had me nog gesmst dat Denise er veel beter uitzag en dat ze zich ook beter voelde. Ik was zo blij dat het beter ging, natuurlijk kon ze ook een terug val krijgen maar daar maakte ik me nog geen druk om, ze ging het wel redden. Ik kreeg weer een sms’je.
Afzender: Ryan.
Hee Jus, ben je er al bijna? Denise is nu met een dokter mee die gaat haar nu helemaal onderzoeken, Chaz is bij haar.
“Denise word nu helemaal onderzocht” zei ik tegen mijn moeder en Kenny. Ja, mijn moeder wilde perse mee en Kenny moest wel mee voor het geval dat. “nou, misschien dat al wij er zijn ze dan wel meer weten” zei mijn moeder. Ik knikte. Ik keek buiten en zag dat het ziekenhuis al aangegeven stond. “zijn we er al bijna?” vraagde ik aan de taxichauffeur. “ja, zo meteen naar rechts en dan zijn we op de parkeerplaats” zei hij. We hadden onze spullen al naar het hotel gebracht zodat we die niet mee hoefde te nemen het ziekenhuis in. “oke” zei ik droog. De taxi draaide naar rechts en we kwamen op een parkeerplaats uit. Toen de taxi stopte stapte ik meteen uit. “Justin, blijf hier” riep Kenny. Maar ik liep gewoon door. Opeens werd ik over Kenny’s schouder getild. “wacht gewoon even” zei hij. “oke, ik wacht wel, maar zet me neer” zei ik. Kenny deed wat ik hem vroeg en hij zette me neer. Ik zag een paar meisjes naar me kijken. “je bent al gezien” zei Kenny die het ook doorhad. “ja, ik denk het ook” zei ik. We liepen richting de ingang toen er een klein meisje naar me toe kwam. “jij bent Justin Bieber” zei ze. “dat klopt” zei ik. “mag ik een knuffel” vraagde ze en ze keek me vragend aan. “natuurlijk” zei ik en ik gaf het kleine meisje een knuffel. Ergens kwam het kleine meisje me bekend voor, maar ik wist niet waarvan. “Chloe, kom je?” riep een wat oudere vrouw naar het kleine meisje. “ja, oma ik kom” riep het meisje terug en ze liep naar haar oma. Ze zwaaide nog een keer en draaide zich toen helemaal om. We liepen het ziekenhuis binnen. “de lift of de trap?” vraagde Kenny. “trap” zei ik en ik liep richting de trap. Toen we op de goede verdieping aankwamen liepen we richting de kamer waar Denise lag. Kamer 126 als het goed was. “kamer 124, kamer 125, kamer 126 ” zei ik tegen mezelf. Ik opende de deur en zag daar Christian, Ryan, het kleine meisje Chloe en haar oma zitten. “jij bent Justin Bieber” zei het kleine meisje. “ja en wie ben jij?” vraagde ik aan haar. “ik ben Chloe” zei ze. Ik gaf de oma van Chloe een hand en mijn moeder en Kenny deden hetzelfde. “dus jij bent Justin” zei de oma van Chloe. Ik knikte. “ik ben de oma van Chloe en Denise” zei ze omdat ze mijn onbegrijpende gezicht zag. “oww” zei ik en ik moest lachen. Daarom kwam Chloe mij bekend voor, op Denise’s kamer stond een fotolijst met daarin een foto van Denise met een meisje, dat meisje was Chloe. “is Denise al lang weg” ik ging zitten op het raamlijst omdat er geen stoelen meer vrij waren. “ja, toen ik je sms’te was ze al een kwartier weg” zei Ryan. Het was stil, op het gepraat van Chloe tegen haar pop na. Opeens ging de deur open en kwamen Chaz, een dokter en Denise binnen. “Justin” zei Denise blij. Ik glimlachte naar haar. “Deniseeeeee” schreeuwde Chloe. “hallo Chloe” zei Denise lachend. “kan ik u even spreken?” vraagde de dokter aan de oma van Denise. Ze knikte en samen verlieten ze de kamer. Chloe was bij Denise op het bed gaan zitten en was aan het vertellen over een hond. Denise knikte maar wat terwijl ze om de paar minuten iemand anders aan keek met een grote glimlach op haar gezicht. Wat zal ik willen weten wat ze nu dacht. Haar oma kwam de kamer weer in. “wat zei de dokter?” vraagde Denise. “hij zei dat het er heel goed uit zag, en dat als je zo door gaat je over een maand naar huis mag” zei ze. “dat is geweldig” zei ik. “naar huis? Naar mama en papa?” vraagde Denise. De glimlach van net was van haar gezicht af. Haar oma knikte. “kan ik niet hier blijven?” “je wilt hier blijven?” ik keek haar vragend aan. “ja, mijn ouders hebben me geen een keer opgezocht, ik wil niet naar hun toe” zei Denise. “dan kom je met ons mee, in Stratford heb je ook een ziekenhuis” zei Ryan. “kan dat?” vraagde Denise en ze kreeg een lach op haar gezicht. “ik zal het wel eens vragen” zei haar oma en stond op. “ik loop wel mee” zei mijn moeder en samen liepen ze weg. Het zou geweldig zijn als ze naar Stratford kon, dan wist ik zeker dat haar niks kon gebeuren, alleen waar moest ze dan gaan wonen? Ik denk dat bij Chaz de beste oplossing is, hij was er toen wij er niet waren. Ik keek naar Chaz, hij zat naast Denise op een stoel, die blik die hij in zijn ogen had was niet te beschrijven, Chaz hield veel van haar, hij hield van haar alsof ze zijn zusje was. Hij had school opgegeven voor haar, zodat hij bij haar kon zijn. Hij was zelfs Nederlands gaan leren zodat hij kon verstaan wat de doktoren over haar zeiden. “maar als ik naar Stratford ga, val ik jullie dan niet lastig, vooral jou Chaz, jij bent al die tijd al bij me geweest” zei Denise. “nee, als jij naar Stratford ga, kom je gewoon of bij mij of bij Ryan slapen zodat je niet alleen bent, en jij valt mij nooit lastig, je bent de meest geweldige persoon die ik ken, ik vind het geweldig als ik iets voor je kan doen, je bent gewoon als familie voor me” zei Chaz. Denise kreeg een glimlach op haar gezicht en gaf Chaz een knuffel. “je bent echt geweldig, jullie zijn allemaal geweldig” zei ze. De deur ging open en mijn moeder en de oma van Denise kwamen binnen. “luister, Denise mag naar Stratford maar alleen als er iemand bij haar blijft, en als haar ouders het goed vinden” zei mijn moeder. “je komt gewoon bij mij wonen” zei Chaz. “wij gaan zo meteen naar jou ouders toe om te vragen of het mag, Chaz, jij moet dan wel mee als je wilt dat Denise bij je komt wonen” zei de oma van Denise. Chaz knikte en stond op. “tot straks” zei hij tegen ons en hij liep achter mijn moeder en Denise’s de kamer uit. Ik ging naast Denise zitten en pakte haar hand vast. “ik hou van je, Justin” zei ze opeens. “ik ook van jou, Denise, ik ook van jou” zei ik en ik gaf haar een zoen op haar wang.