*~13~*

13.
Orochimaru sprong een aantal takken hoger. Ayumi sprong hem achterna, aangezien ze geen flauw idee had van de plannen van Orochimaru. Het enige wat ze had begrepen was dat ze moest helpen een ene Akatsuki te vermoorden. Plots raakte het haar. Waarom doe ik dit eigenlijk, deze mannen. Ik ken ze amper. Ze sprong langzamer en begon te denken. Maar wat moet ze anders, ze kan zich niks meer herinneren van de tijd voor ze wakker werd. En Orochimaru-sama was de enige die op dat moment blij was met haar. Ze hoeft zijn power niet. Het liefst wilt ze haar herinneringen terug. Plots voelt ze hoe iemand haar hard in haar rug duwt. Ze draait zich meteen om. Kabuto grijnst. “Je moet doorlopen als je niet nu al dood wild” Ayumi kreeg zin om die grijns van zijn kop af te slaan. En wat bedoelde hij met nu al. Ze nam een sprintje en bevond zich al gauw weer achter Orochimaru.

Na nog een 5 tal minuten lopen werd de aanwezigheid van enorm sterke chakra’s pas echt groot. Orochimaru stopte met lopen en stond stil op één van de takken. Ayumi kwam naast hem tot stilstand en Kabuto aan de andere kant. Ayumi’s zwarte haren hingen voor haar ogen en los over haar rug. Ze kon haar hart in haar keel horen kloppen. Uit het niets werd er een shuriken hun afgegooid. Ze ontweek hem met een simpele sierlijken beweging. Alsof ze danste ontweek ze de volgende ook. Kunai’s en shurikens kwamen overal vandaan. Ayumi draaide zich om, maar de twee mannen waren niet meer te zien. Ze hield haar adem terwijl ze haar katana pakte. Ze sloeg de Kunai’s en Shurikens weg. Ze keek omhoog bij het horen van een krak. Orochimaru en Kabuto stonden boven haar. Orochimaru had zijn grijns op zijn gezicht zoals altijd. Ze sprong omhoog naast hun. “Ayumi-chan, maak me trots en vermoord akatsuki. De chakra’s die je om je heen voelt zijn van hun. We zijn omsingelt. Hun hide out is vanaf hier nog 2 uur rechtdoor rennen. Doe wat ik zeg en misschien geef ik je een deel van je herinneringen terug.” Ayumi staarde met open ogen naar haar leader. “Hai Orochimaru-sama, Ik zal doen wat u zegt” Ayumi was geschrokken, maar een gevoel van geluk was te voelen toen ze het word herinneringen hoorde. Hij kon haar helpen. Ze boog, maar toen ze opkeek kon ze net zien hoe de twee mannen opgingen in rook. Ze waren weg. Waarschijnlijk weer terug naar de hide out.

Net als ze een stap wou zetten werd er opnieuw een shuriken op haar afgegooid. Ze sprong weer een tak lager. Ze hoorde gerommel achter een aantal bladeren van de bomen en toen verschenen er overal mensen. Ayumi keek om zich heen. In totaal waren er 7 mensen. Ze stonden op een rijtje tegenover haar. Allemaal hadden ze een soort zwarte cape om met rode wolkjes er op. Gezichten werden zichtbaar toen ze allemaal opkeken. Een man met wit/grijs haar. Een man met blond haar dat voor de helft voor zijn ogen hing. Een man met een oranje masker op. Nog een man met een masker alleen waren zijn ogen wel zichtbaar. Een man met rood haar. Een man die voor de helft op een vis leek, hij had een blauwe huidskleur. En als laatste een man met zwart haar en rode ogen. Sharingan wist ze. Sommige mannen zagen er best jong uit en waren misschien maar 3 jaar ouder dan haar zelf, rond de twintig. Even was er een vertrouwt gevoel. Ze schudde haar hoofd, zo kon ze niet denken over de vijhand en nam een gevechtspositie aan. Een van de mannen begon keihard te lachen. “What the F*CK. Hey kleintje je denkt toch zeker niet dat je tegen ons kan vechten.” De man kreeg een stomp in zijn zij van een van de mannen die naast hem stond. “Wie ben je, wat doe je in dit gebied in je eentje als meisjes zijnde en waarom stond je bij Orochimaru ??” sprak de man met het masker vanwaar alleen zijn beidde ogen zichtbaar waren. “Vertel op !”

Reactie's asjeblieft >/////<