De wedstrijd

Met een zachte plof kwam de shuttle op de vloer terecht. Ik was net te laat om mijn racket er nog onder te schuiven en op tactische wijze de shuttle ergens in het veld van mijn tegenstander te plaatsen. Hijgend verplaatste ik me weer naar het midden van het rechterveld om haar service op te vangen. Als ik nog één keer te laat was en zwakte toonde, dan had ze gewonnen. Hoewel ik maar één punt achterstond kon het zo gedaan zijn met het hele toernooi voor mij, maar ik wilde niet opgeven. Ik was nu zo ver gekomen. Ik wilde mijn team niet in de steek laten, als ik al niet voor mezelf zou winnen dan deed ik het voor hen. De zwierende beweging tegenover me haalde me weer uit mijn gedachten en ik focuste me weer op de shuttle. Mijn voeten bewogen razendsnel over de kunststoffen vloer en met een soepele polsbeweging sloeg ik de shuttle naar de andere kant van het veld, precies op de backhand van mijn tegenstander. Lang kon ik niet naar mijn slag kijken, want onmiddellijk moest ik terug naar mijn basis om klaar te staan voor de volgende shuttle. Zoals verwacht had ze moeite met haar slag en legde ze de shuttle makkelijk voor me neer waarna ik deze met een korte smash op de grond tikte. Het was 20-20, nog twee punten en dan zou ik er alsnog een derde set uit kunnen slepen. Ook al zou die slopend zijn, na de uitputting die ik nu al ondergaan was, ik moest die derde set halen. Behendig schepte ik de shuttle van de grond en ving deze op waarna ik naar de T-splitsing vooraan het veld liep om te gaan serveren. Makkelijk sloeg ik de shuttle op de achterste lijn van de tramrails, maar mijn tegenstander was natuurlijk ook goed en na een ingewikkelde slagenwisseling viel de shuttle aan mijn kant uit. Deze was echter uit, dus kreeg ik het punt. Na nog een vlugge rally, die ik gelukkig won, liet ik me uitgeput op het bankje zakken naast het veld. Mijn bidon zette ik aan mijn mond en kneep zachtjes in de fles waardoor ik de zoetige vloeistof proefde. Vanuit mijn ooghoek zag ik mijn coach aan komen lopen met zijn magneetbord in zijn handen. Op zijn hurken kwam hij voor me zitten en draaide het bord naar me toe. Terwijl hij me nog enkele aanwijzingen gaf en met de magneetjes op het bord schoof, probeerde ik mijn ademhaling een beetje onder controle te houden. Ik wist dat mijn vijf minuten bijna voorbij waren en ook mijn coach stond op. Vlug greep ik nog even in mijn tas en nam een grote hap van een energiereep. De scheidsrechter gebaarde ons terug naar het veld waardoor ik mijn bidon en racket van de bank afgriste. Mijn coach gaf me nog een bemoedigend klopje op mijn schouder waarna ik terug naar het veld liep. Nadat de scheidsrechter zijn formele praatje had gehouden gaf hij me een nieuwe shuttle en namen we beiden onze plek weer in. Ik haalde nog één keer diep adem en sloeg toen de shuttle naar de overkant waardoor ons spel weer begon. Schuin boven me zag ik mijn ouders, en mijn teamgenoten staan die vrolijk met de clubvlag stonden te zwaaien. Het was fijn dat ze me kwamen supporteren, maar daardoor voelde ik de last wel zwaarder op mijn schouders. Alles hing af van mijn wedstrijd, als ik won mochten we naar de nationale kampioenschappen in Almere. En als ik verloor, waren we niet eens kampioen van onze regio. Het was moeilijk om me op de wedstrijd te concentreren, ik kon alleen maar denken aan die nationale kampioenschappen. Wat we niet zouden halen als ik zo zou doorgaan. Ik zag dan ook vele gezichten vertrekken toen ze de stand zagen, ik stond al vijf punten achter. En toen gebeurde ineens wat ik nooit had gekund. Alsof er in mijn hoofd een knop omging, vergat ik iedereen om me heen, vergat ik de nationale kampioenschappen en ging mijn volledige aandacht naar de gelige shuttle die mijn tegenstander in haar hand nam. Ik voelde de energie door mijn lichaam stromen, en sloeg zo hard als ik kon een smash op de backhand van mijn tegenstander. Het was niet eens meer nodig om terug naar mijn basis te stappen want ze kon de shuttle niet op tijd raken. Ik moest moeite doen om de opkomende grijns tegen te houden, gewoonweg omdat ik dat niet sportief vond tegenover haar. Eindelijk had ik door wat haar zwakke punt was en kon hier dan ook gebruik van maken. Vrij gemakkelijk haalde ik mijn achterstand weer in en kwam zelfs op twee voorsprong toen zij weer punten pakte. Het leek wel alsof ik in trance over het veld vloog toen ik merkte dat ik ineens alles terug sloeg, maar dan ook écht alles. Het was nu gewoon een kwestie van wachten wie de fout zou maken en dus druk blijven zetten op mijn tegenstander, waardoor zíj de fouten zou maken, en niet ik. Ik nam niet eens de moeite om een verdiende pauze te nemen bij de elf punten en zag daardoor mijn tegenstander schrikken. Als ze wilde had ze natuurlijk een pauze kunnen nemen, maar ze was waarschijnlijk zo geïntimideerd door mijn plotselinge omslag en wilde vast niet achterblijven op mij door zwakte en uitputting te tonen. Ik zag dan ook mijn coach verbaasd kijken toen ik bijna vrolijk verder ging in plaats van naar hem toe lopen voor wat laatste tips. Ik zag hem dan ook goedkeurend knikken wat mij helemaal een gevoel van euforie gaf. Ik wilde en moest deze wedstrijd nu gewoon winnen, anders zou ik mezelf echt moeten schamen. Wel moest ik even denken wat ik nu zou doen. Ik twijfelde tussen wat voor soort service ik moest gebruiken om het meisje voor me op een nog verdere achterstand te laten komen. Toen ik dan ook mijn besluit had genomen, en voor een korte service wilde gaan, zette ik de knop in mijn hoofd weer om, liet ik al mijn gedachten los en mijn hele aandacht ging weer naar de shuttle en de wedstrijd. Ik zou mijn team naar de overwinning slaan, dat wist ik nu wel zeker.