Hello again, road.

Na Lola's, Drew's en John's terugkomst vragen ze me waar Casey is. Ik zeg precies wat Casey me opgedragen heeft. Lola zegt dat hij gedag had moeten zeggen. Ze ziet er erg verdrietig uit. Ik heb mijn tranen kort na Casey's vertrek weggeveegd en mijn gezicht gewassen, zodat niemand het kon zien. "Misschien moeten wij hier ook maar weer eens weg." zegt John. Ik knik, "Hier zijn niet de leukste herinneringen." zeg ik. Ik bedoelde: Het bloedzuigen, de keer dat ik van de trap van de zolder viel (wat ik niet verteld heb) en het vertrek van Casey dat zich hier plaatsvond. John knikt en vraagt me mijn spullen te pakken, in ieder geval een deel. Lola en Drew doen hetzelfde. John pakt een koffer om het voedsel in te bewaren.

Na het pakken gaan we aan een snel diner, een paar broodjes met jam of kaas. We pakken de rest ook snel in en John maakt de auto gereed. (De wond op mijn rug is gelukkig al weg, wat ik vergat te vertellen. In het ziekenhuis hebben ze er nog naar gekeken, maar ze vertelde dat het zou helen en ik er niets aan hoefde te doen behalve te wachten.) John, Drew en ik pakken de koffers en brengen ze naar de auto, waar John ze in de achterbak legt. Lola pakt de kussens en dekens en legt ze in de auto. We stappen allemaal in en laten het huis achter zoals we het aantroffen. Het huis was dus gewoon een schuilhuis. Iedereen mocht het gebruiken tot er iemand in woonde. Dan moest je op je beurt wachten. De gemeente zal het weer als "vrij" moeten plaatsen. John geeft gas en rijdt, harder dan toegestaan, het dorp uit. Lola en ik liggen onder de dekens en ik heb Lola op mijn schoot. We rijden door een bos. Ik kijk naar buiten en ineens zie ik een witte flits. De flits steekt de weg over. "CASEY!" denk ik. Ik zie Casey de weg oversteken, hij kijkt me aan en knipoogt. Niemand heeft hem opgemerkt, behalve ik. "Dag Casey." denk ik. Een traan loopt over mijn wang. Ik zucht en kijk toe hoe de bomen voorbij flitsen. We rijden langs een huis dat zo groot is, dat het me doet denken aan Geoffrey's huis. Ik walg van mezelf, omdat ik stiekem heimwee heb naar zijn huis. Maar wat is thuis als het er niet leuk is. In ieder geval niet 'thuis'. En mijn oude thuis, is thuis bij mijn ouders. Maar daar ben ik niet meer. Ik heb geen heimwee meer, ik ben over ze gegroeid. Waarom weet ik niet. "Waarom mis ik ze zo snel niet meer." denk ik. Na een tijdje val ik in slaap. "Het zal wel goed komen."