We're leaving

Na het drinken, wat gelukkig velen malen minder was dan de vorige keer, bracht hij me naar de douche. "Van een warme douche knap je op." zegt hij, zijn ogen mij hypnotiserend. Hij draait de kraan open en, omdat John een loodgieter heeft gebeld laatste maand, er komt warm water uit. Mijn kleren worden doorweekt en nadat Casey weg is gegaan trek ik ze uit. Ik douche even snel en het lijkt werkelijk effect te hebben. "Het zit allemaal tussen je oren." zegt een stemmetje in mijn hoofd, mijn binnenste ik. "Je wéét dat hij je hypnotiseerde. Je wéét dat het niet écht effect heeft en toch geloof je het. Het zit tussen je oren." zegt de wijze, binnenste ik. "Jij ook, jij zit ook tussen mijn oren." zeg ik tegen mezelf. Ik schud de gedachten uit mijn hoofd en draai de kraan weer om. Water is gestopt met stromen en mijn haar plakt tegen mijn lichaam. Ik sta op en loop naar het rek. Ik pak een handdoek en droog me snel af, waarna ik (naakt) naar mijn kamer loop en kleren uitzoek. Ik heb een rokje en een witte blouse aangetrokken. Mijn haar ligt, in vlechtjes, over mijn schouders en trots loop ik naar beneden. Ik glimlach naar Casey en hij lijkt te blozen. "Casey.." begin ik, "Je hoeft niet weg. We kunnen iets verzinnen op je ehmm situatie." Casey schudt zijn hoofd, "Lieve Jamie, ik leef al 200 jaar zo. Ik heb vele dorpen gezien en veel mensenbloed gedronken, heel veel." "Al 200 jaar." herhaal ik. Hij knikt. "Ik vertrek nu, ik voel me energiek en ik weet dat mijn 'trance' zo komt, dus ik maak dat ik weg kom. Tot ooit weer ziens. Hopelijk in het hiernamaals." zegt hij. Ik weet waarom, "Hij wilt niet dat ik hem weer tegenkom, hij als vampierzijnde. Hij zou mij ook niet willen tegenkomen als ik een vampier was. Dan zou ik namelijk weer pijn hebben geleden en net zo als hem moeten leven, totdat er op een dag geen mensen meer zijn en we sterven doordat er geen bloed voor ons is." Ik sta op en volg Casey naar de zolder, waar hij de laatste tijd mocht slapen. "Wacht hier, oke?" zegt hij. "En volg me niet meer. Nooit meer, oke?" Ik knik. Hij knipt het licht aan en pakt zijn koffers, die hij naar beneden laat vallen. Ik vang ze op en zet ze neer. Er zit niet veel in. Wat kleding, boeken en het portret dat hij kwam halen. "Hij is de jongen van het portret." denk ik, "Het kan niet anders." Casey komt weer naar beneden. "Ik wil dat je zegt, dat ik naar één familie van mij, ergens hier ver vandaan, ben en daar waarschijnlijk blijf wonen." ik weet dat hij me nu hypnotiseerd, zodat ik niet anders kan. Ik knik en loop met hem mee naar de deur. "Tot wederziens." zegt hij, en ik voel dat hij moet huilen. Ik begin ook te huilen en omhels hem. "Casey, Casey, Casey, Casey! Ik zal je missen ondanks dat je me zo bang heb gemaakt. Ik zal je missen, werkelijk heel erg missen." zeg ik. Casey omhelst me terug en zegt dat hij mij ook zal missen en dat hij misschien wel een keer langs mijn bed zal staan, 's nachts. Ik moet erom lachen en Casey daarna ook. "Ik zie je nog wel eens, toch?" vraag ik. Hij veegt de tranen uit mijn gezicht. "Natuurlijk." zegt hij troostend. Dan loopt hij weg van de deur, met twee koffers in zijn handen. Hij loopt weg, maar naar waar...