Two Weeks For Fun or Not Tom Kaulitz 1.7
een nieuw deeltje, omdat ik er dit weekend geen kan zetten
hopelijk vinden jullie het leuk
kudo's en reacties zijn welkom
Und Deze is Speciaal voor mijn lieve Gabri
omdat ze mij heel het weekend bijna moet missen
xxx hvj Sweetii
Tom Kaulitz pov
Ik draai me om naar het raam. Ik zou het huis verkopen met veel winst en verder gaan. En nooit meer zo stom zijn om een eigen huis te willen hebben.
Ik laat mijn gsm op de zetel vallen.
Mijn schouderspieren deden bij de minste beweging al pijn. Damn, ik had me niet meer zo slecht gevoeld sinds ik een jongetje was geweest en wakker was geworden met de striemen van mijn vaders riem nog vers op mijn rug. Ik knijp mijn ogen dicht. Niet aan denken.
Ik moet die herinnering van me afzetten. Ik doe mijn ogen open en zie een vage beweging in de tuin. Knipperend met mijn ogen probeer ik te vage schaduw op te vangen. Langzaam maar zeker werd die schaduw een persoon. Een klein iemand, in verdachte, zwarte kleding, kroop door een van mijn bloemperken.
Ik schoot recht en zette mijn hand tegen het glas. De pijn in mijn hoofd protesteerde toen ik inspanning deed om beter te kijken. Met verbazing kijk ik hoe de indringer in een grote struik kruipt en er een stuk blote buik te zien was.
‘Wat is…’
Mijn stem was hees van de opkomende woede.
Verdomme, kon deze dag nog slechter worden?
De ergernis deed me mijn pijnlijke ledematen en bonkend hoofd vergeten, liep ik door de woonkamer naar de dubbele trap. Wie die kleine rotzak ook mocht zijn, en wat die ook van plan is, hij begaat een grote fout.
Niemand hield Tom Kaulitz voor de gek.
Ik mocht dit huis dan wel verkopen, maar dat iemand hier iets zou stelen, kon die rustig vergeten.
Ik draai me om naar het raam. Ik zou het huis verkopen met veel winst en verder gaan. En nooit meer zo stom zijn om een eigen huis te willen hebben.
Ik laat mijn gsm op de zetel vallen.
Mijn schouderspieren deden bij de minste beweging al pijn. Damn, ik had me niet meer zo slecht gevoeld sinds ik een jongetje was geweest en wakker was geworden met de striemen van mijn vaders riem nog vers op mijn rug. Ik knijp mijn ogen dicht. Niet aan denken.
Ik moet die herinnering van me afzetten. Ik doe mijn ogen open en zie een vage beweging in de tuin. Knipperend met mijn ogen probeer ik te vage schaduw op te vangen. Langzaam maar zeker werd die schaduw een persoon. Een klein iemand, in verdachte, zwarte kleding, kroop door een van mijn bloemperken.
Ik schoot recht en zette mijn hand tegen het glas. De pijn in mijn hoofd protesteerde toen ik inspanning deed om beter te kijken. Met verbazing kijk ik hoe de indringer in een grote struik kruipt en er een stuk blote buik te zien was.
‘Wat is…’
Mijn stem was hees van de opkomende woede.
Verdomme, kon deze dag nog slechter worden?
De ergernis deed me mijn pijnlijke ledematen en bonkend hoofd vergeten, liep ik door de woonkamer naar de dubbele trap. Wie die kleine rotzak ook mocht zijn, en wat die ook van plan is, hij begaat een grote fout.
Niemand hield Tom Kaulitz voor de gek.
Ik mocht dit huis dan wel verkopen, maar dat iemand hier iets zou stelen, kon die rustig vergeten.
PS: dit is het laatste deeltje van hoofdstuk 1
Reageer (1)
;O O.O Ben ik dat omg? TOMMIE IK STEEL NOOIT IETS O.O Ik zoek alleen de kat? ;o
1 decennium geleden