To school!

‘Avan, naar school, nu! Anders kom je te laat!’ riep zijn moeder. ‘Ja mam, ik ga al!’ riep Avan terug. Avan pakte zijn fiets. Avan had noit zin om naar school te gaan, omdat al die meiden uit zijn klas zo nodig hém leuk moesten vinden, maar hij geen van hun... Hij moest er persé weer leuk uitzien... Avan had donkerbruin haar, bijna zwarte ogen en een lichtbruine huid. Geen wonder dat de meiden hem leuk vonden.
Gelukkig duurde het best lang om naar school te fietsen, en het uitzicht was mooi. Behalve nog lezen als hobby vond hij de natuur bekijken het mooist. Hij moest een heel stuk langs de rails van de trein fietsen. Alleen vandaag, rond deze tijd, reed er een trein langs, en die kwam over 5 minuten pas. Dus hij had nog tijd genoeg om naar het uitzicht te kijken. Het felgroene gras, dat volgstond met paardebloemen en vergeet-mij-nietjes zagen er bloeiender uit dan anders. Avan zuchtte. Hij kon nog wel uren dromen over- ‘He, wat is dat’ onderbrak Avan zijn dagdromen. Was hij gek geworden? Liep daar nou een meisje op de spoorlijn? Maar dat is levensgevaarlijk! dacht Avan. En die trein die hoor je niet, want die is expres geluidloos gemaakt zodat de buurt hier er geen last van heeft. Hij keek achterom. Daar kwam de trein al! De trein was nog maar 100 meter verwijderd van het meisje...