13th.

Hailey Kush.

Met trillende handen zit ik op mijn fiets. Ze zijn klam, en angstig staren mijn ogen vooruit. Mijn gedachten zijn weg, ver weg bij de jongen die me ergens heel diep bang maakte. Het feit dat hij mijn naam kende maakte zo’n raar gevoel bij me los dat ik nu niet meer rustig kon fietsen over straat. Ik kijk schichtig om mij heen als ik vlak bij huis ben, en gooi mijn fiets neer in de voortuin nadat ik de suiker en melk uit mijn mandje heb gepakt. Met deze spullen maak ik met moeite de voordeur open, en vlucht naar binnen toe. Snel leg ik de spullen neer op de eettafel en draai me om naar mijn moeder en vader die ik al in de woonkamer zie zitten. ‘Nu al terug?’, vraagt mijn moeder verrast als ze mijn verschijning ziet in de keuken. Ik knik en ga op zoek naar een glas uit de kast. Na wat kastjes te hebben geopend pak ik een glas, en zet deze met een dof geluid neer op het aanrecht. Al schenkend kijk ik mijn moeder aan. ‘Ik moet nog een riem hebben, mijn lievelings broek zakt af’, zucht ik en wijs naar beneden. Mijn moeder kijkt geschrokken naar mijn glas, waardoor ik haar blik meteen volg. Snel haal ik mijn pak melk terug, en zie hoe alles zo’n beetje naast mijn glas is geraakt. ‘Sorry, sorry, sorry’, mompel ik en pak een doekje om alles weg te poetsen. ‘Waar zit jij met je gedachten?’, zegt mam en zucht diep waarna ze me met een frons aankijkt. Antwoorden doe ik niet, wetend dat ik er dingen ga uitfloepen die ze niet mag weten. Dingen die ik zelf nog niet eens wist, dingen over die jongen…
‘Ik weet niet wat er met me is mam, ik heb vandaag gewoon mijn dag niet, maar ik moet een riem hebben, om terug te komen op mijn onderwerp’, grijns ik en neem een slok van het overvolle glas melk. ‘Die ga ik dus vanmiddag halen in de stad’, glimlach ik triomfantelijk en neem nog een slok. ‘Weet je dat nou wel zeker Hailey? Je moet voorzichtig zijn hoor! Mensen rijden hard tegenwoordig’, zegt ze bezorgd en kijkt me doordringend aan. Onverschillig haal ik mijn schouders op en neem nog een slok.
Met het glas in mijn handen wandel ik de woonkamer binnen, en ga zitten op de grote stoel van mijn vader. ‘Niks aan, alleen maar oude verhalen die ik al wist’, zucht ik geïrriteerd als ik het tijdschrift doorblader wat voor mijn neus lag. Snel drink ik mijn glas leeg en kijk om naar mijn moeder. ‘Dus, mag ik weg?’, lach ik schaapachtig, en kijk haar afwachtend aan. Even kruisen de blikken van mijn vader en moeder, maar daarna stemmen ze beiden in. ‘Dan ben ik weg’, grijns ik breed, en zie hoe mijn moeder opstaat. ‘Je krijgt nog zakgeld’, zucht ze een beetje vermoeid. ‘Ik moet naar mijn werk lieverds’, glimlacht mijn vader en legt zijn krant neer op de salon tafel. Zacht drukt hij een kus tegen mijn voorhoofd aan, en een kus tegen mijn moeders lippen. ‘Hier heb je het geld voor je riem, doe je er voorzichtig mee?’. Gelijk knik ik en steek het in mijn broekzak. ‘Pas er goed op hoor, en ook goed op jezelf natuurlijk’, roept ze me na ondertussen dat ik naar de voordeur loop. Ik maak een instemmend geluid en gooi de voordeur open. ‘Tot vanmiddag’, roep ik en kijk naar achteren over mijn schouder heen terwijl ik mijn fiets openmaak. ‘Kom je snel terug liefje! Twee uurtjes moet lukken toch?’, glimlacht ze zenuwachtig en kijkt me afwachtend aan. ‘Niks aan de hand, zie je wel weer’, glimlach ik en spring op mijn fiets naar de stad.
----
Sometimes... sorry isn't enough for our problems.