Where am i?

Ik word wakker van het geluid van metaal op metaal. Ik open mijn ogen. "Ze komt bij! Geef haar een extra dosis!" hoor ik een onbekende stem zeggen. Ik hoor piepjes naast mij. Piep, piep, piep. Ik vraag me af waar ik ben. Iemand zet een mondkap tegen mijn mond en ik adem iets in wat geen zuurstof is, waarna mijn ogen sluiten en ik van de wereld ben.

Ik word weer wakker. Ik kijk om me heen en ik voel me raar en licht in mijn hoofd. Ik zie schimmen van mensen om mijn bed staan. "Jamie! Oh, Jamie." hoor ik John's stem zeggen. Een meisje, dat overduidelijk Lola is, vliegt om mijn nek. "Hoe is het nu?" vraagt John. Ik zeg niets. Ik heb geen zin om te praten, want ik wil eerst herinneren wat er is gebeurd. Toch moet ik weten waar ik ben, want waarschijnlijk heeft het te maken met wat er is gebeurd. "waar ben ik?" vraag ik, mijn keel voelt dik en droog. "Jamie, je bent in het ziekenhuis. Weet je dat dan niet meer?" begon John, "Je schreeuwde om hulp en toen wij kwamen lag je op de grond met een bebloed mes naast je. Wij belden meteen het ziekenhuis en toen ze er waren schreeuwde je niet meer. Ze brachten je naar het ziekenhuis en legden je in een bed, waarna je weer begon te schreeuwen. Ze gaven je een dosis narcose en begonnen je wond te opereren. Ze hebben ons verteld dat het geen ernstige wond leek, maar dat je een enorm bloedverlies had." "Bloedverlies." dacht ik. "Bloed.. verlies. Bloed zuigen, bloedzuigers.. vampiers." dacht ik. Mijn zicht was minder vaag dan eerst, maar details kon ik niet zien. Lola vertelde me hoe geschrokken ze was en vroeg of ik had gezien wie het had gedaan en of ik het kon vertellen. Of ik wist hoe die persoon eruit zag. Casey kwam binnen op dat moment. Ik was te moe en verward om te schrikken. Mijn ogen waren gefixeerd op Casey en de zijne op mij. Zijn ogen waren niet meer rood of donkergroen, maar lichtgroen. Hij leek wel IN me te kijken. "Geen woord." fluisterde een zware stem binnen in mij. Ik wist dat het Casey was. "Geen enkel woord over míj of het bloed zuigen." ging hij verder. De stem vervaagde en mijn oog leden werden zwaar. "Wanneer mag ze naar huis?" hoorde ik Lola vragen aan een dokter. "Niet spoedig, dat in ieder geval. Maar..." de dokter praatte, maar ik viel in slaap. Daarom hoorde ik niet wat hij zei. Ik geloof wel, dat het geen goed nieuws is geweest, dat is het namelijk nooit.