~ OO5.

Alicia

Verveeld staar ik naar het televisiescherm. Er was helemaal niets interessants op te zien. In ieder geval toch niet voor mij. Het enige waar ze het bijna op alle zenders over hadden, waren die dierenaanvallen in Mystic Falls. Dat was het enige dat ik had gezien en gehoord sinds ik hier woon. Papa was al meer dan 2 uur weg. Ineens floepte me iets te binnen. De waarheid over mama. Ik weet gewoon dat papa hier meer van weet. Snel spring ik van de zetel af en ren naar boven, richting papa’s kamer. Waarschijnlijk zal hier wel iets liggen over mam. Tenminste, dat hoop ik. Mijn ogen springen van de ene kant naar de andere, niet wetend waar ze moeten beginnen met zoeken. De boekenkast! Ik haal alle boeken eruit en begin ze dan een voor een door te bladeren, misschien dat er iets tussen ligt. Een foto van mama of zo. Teleurgesteld laat ik het laatste boek uit mijn handen vallen. Niks. Helemaal niks. Dan valt mijn blik op een gekreukeld blaadje dat in een hoekje van de boekenkast ligt. Iets in me zei me dat ik het stuk papier moest pakken. Ik neem het papiertje en vouw het glad, zodat ik kan lezen wat erop staat: “Mijn leven is nu beter zo. Dit was wat ik altijd al wilde. Het spijt me. Isobel.” Het was een brief van mama! Waar had ze spijt van? en wat bedoelde ze nu met ‘dat haar leven nu beter was’? er is dus nog veel meer achter. Ik snap niet dat papa dit allemaal voor me achterhoudt. Ik ben verdomme wel zijn dochter! Ik hoor hard gebonk op de voordeur. ‘Jaja, ik kom al.’ Ik loop naar beneden en doe de deur open. Verbaasd kijk ik naar de jongen voor me. Voordat ik zelfs mijn mond kon open doen om iets te zeggen, begon hij te praten. ‘Ehm ik ben Stefan, ik woon hier iets verder op. Ik heb gehoord dat je nieuw bent in de stad.’ ‘Hoe weet je dat ik nieuw ben?’ ‘Wel, als er nieuwe mensen hier komen wonen, weet heel Mystic Falls het.’ Zegt hij lachend, maar ik was niet echt in de stemming om te lachen. Toen hij zag dat ik heel serieus naar hem keek, stopte hij met lachen. ‘Wel ehm, ik…moet naar huis.’ Hij draait zich om en wilt de oprit afgaan. Hij had nog geen 2 passen genomen en al snel draait hij zich weer om. ‘En oh ja, je bel is kapot, dus ik zou hem laten maken.’ Ik knik een keer en hij gaat de oprit af. Net toen ik terug naar boven wou gaan, werd er weer geklopt. Ik rol met mijn ogen. Wat is dat toch vandaag? Ik doe de deur open en een grijnzende Damon staat aan de deur. Ik wil de deur dicht gooien, maar hij houdt hem open. ‘Wat moet je?’ snauw ik hem toe. ‘Wow, wat heb jij opeens?’ emotieloos kijk ik hem aan. ‘Ik kwam me excuseren voor wat er in het bos gebeurde.’ Aan zijn toon te horen, meende hij het niet echt. ‘Waarom zou ik je moeten geloven?’ even wist hij niet was hij moest zeggen. Hij toverde zijn o zo beroemde grijns op zijn gezicht, en begon weer te praten. ‘Alicia, ik meen het.’ ‘Wel, dat komt dus niet echt overtuigend over.’ ‘Zo ben ik nu eenmaal.’ Was zijn antwoord. Er viel even een stilte. ‘Wel, ga je me hier buiten laten staan, of me binnen vragen?’ dat laatste zei hij een beetje dwingend. Ik besloot om hem toch binnen te laten. Wat kon er gebeuren?