013~

Nia Fabregas

Ik staarde naar het plafond. De droom van afgelopen nacht was écht eng, ik heb me nog nooit zo alleen gevoeld. Ik voelde de tranen opwellen en voor ik het wist liepen de tranen over mijn wangen. “Stomme tranen.” Mompelde ik en ik veegde ze snel weg. Oke ik moet weten hoe ik eruit zie, ik wil niet dat Cesc me zo ziet. Ik stapte voorzichtig met een been uit het bed. Kan ik eigenlijk nog wel lopen? Nou ja, vast wel. Ik zette mijn andere been ernaast en hield me aan het bed vast. “Ik kan in ieder geval staan” mompelde ik. Ik probeerde een aantal stappen te zetten terwijl ik me nog steeds vast hield aan mijn bed. “Zie je wel, ik kan het wel.” Zei ik tegen mezelf en ik liet het bed los. Ik liep de kamer uit en ging opzoek naar de wc’s. Hoe verder ik liep, hoe gemakkelijker en soepeler het ging. “Ah hier zijn ze.” mompelde ik en ik liep de wc’s in. Oke ik moet echt ophouden met praten tegen mezelf. Ik liep naar de spiegel toe en bekeek mezelf. Ik keek verbaasd naar mijn spiegel beeld. Ben ik dat? Nee, dat is onmogelijk. Ik draaide me om of er niet iemand achter me stond ofzo, maar er was niemand. Ik keek weer naar de spiegel en raakte hem verbaasd aan. “Serieus, wat is dit voor grap? Ik hoor niet zo mooi te zijn.” Mompelde ik. Ik streek door mijn zwarte haren heen. Op dat moment ging de deur open. “Nia wat doe jij nou weer hier?” hoorde ik Rose verbaasd zeggen. Ik keek haar aan met een glimlach. “Sinds wanneer ben ik zo mooi?” vroeg ik met een glimlach. “Nia je was altijd al mooi.” Zei Rose en ze pakte mijn hand vast. “Wat kwam je eigenlijk doen?” vroeg ik verbaasd. “Ik moest eigenlijk naar de wc, maar nu neem ik je mee naar je kamer.” Zei Rose en ze trok me mee. “Ja maar ik wil niet terug in bed liggen, dat is saai. En ik ben dan alleen.” Zei ik en ik trok mijn hand terug. “We mogen vandaag een dagje weg, dus zeur niet en kom mee.” Zei Rose en ze pakte mijn hand vast. “Oh waar gaan we heen dan?” vroeg ik nieuwsgierig. “Eerst naar je kamer om andere kleren aan te doen, en daarna gaan we naar de training van Cesc.” Zei Rose met een glimlach. “Weet Cesc dat ook?” vroeg ik met een glimlach. “Nope, het is een verassing.” Zei Rose grijnzend. Dit kan nog best wel leuk worden.

“Lang geleden dat ik hier geweest ben.” Mompelde ik toen Rose het parkeerterrein van het Emirates stadion op reed. “Ja het is meer dan vijf jaar geleden.” Zei Rose met een glimlach en ze stapte uit de auto. Ik stapte ook uit en keek om me heen. “Het is hier niks verandert.” Zei ik met een glimlach. “Sommige dingen veranderen nou eenmaal niet zo snel.” Zei Rose glimlachend. We liepen samen het stadion in en liepen het veld op. “Kom.” Zei Rose en ze liep de tribune op. We gingen zitten en ik keek naar de jongens. “Zie je die lange jongen met dat zwarte haar daar?” zei Rose en ze wees naar een van de jongens die naast Cesc stond. “Uhuh, ik zie hem.” Zei ik. “Dat is Robin, hij is ook bij je op bezoek geweest.” zei Rose met een glimlach. “Daar herinner ik me niks van.” Zuchtte ik en ik keek de andere kant op. “Daar weten we alles van.” Mompelde Rose. Ik keek haar verbaasd aan en Rose haalde haar schouders op. Ik keek weer naar de jongens en zag Robin naar ons wijzen. Cesc draaide zich om en kreeg een glimlach op zijn gezicht. Ik zwaaide vrolijk en Cesc begon even met een oude man te praten. “Is die grijze de trainer?” vroeg ik aan Rose. “Ja dat is Arsene.” Zei ze met een glimlach. Cesc keek weer naar ons en wenkte ons. “Kom.” Zei Rose en ze pakte mijn hand vast. We liepen samen het veld op. Rose liet mijn hand los en duwde me in de richting van Cesc. “Wat doen jullie nou hier?” vroeg Cesc verbaasd en hij sloeg zijn armen om mijn middel heen. “Ja pik mijn plek maar weer in.” Zei Rose en ze stak haar tong naar me uit. “Altijd.” Zei ik met een grijns en ik keek omhoog naar Cesc. Hij drukte een kusje op mijn wang en keek daarna met een glimlach naar Rose. Op dat moment kwam een blonde jongen erbij staan. “Wat is er hier aan de hand?” zei hij en keek naar ons. Zijn blik ging langs me heen en hij richtte zich daarna weer op mij. Ik zag een pijnlijke blik in zijn ogen. Zijn prachtige ogen. Op dat moment werd het zwart voor mijn ogen en ik had het gevoel alsof ik versteende. “Beide hebben we het gevoel dat we niet geliefd zijn, dat er niemand voor ons is. Maar je had het fout Nia. Er zijn zat mensen op deze wereld die van je houden. En om heel eerlijk te zijn. Misschien houd ik wel van je. Ik weet niet wat het is. Ik weet niet wat ik voor je voel, maar je maakt me blij. Je maakt me blij met je aanrakingen, je zeldzame aanrakingen.” Ik schudde met mijn hoofd en voelde tranen over mijn wangen stromen. “Wat is er Nia?” vroeg Cesc geschrokken. “Het werd zwart voor mijn ogen, en en. Nou ja. En niks, alles is weer goed nu.” Zei ik en ik veegde een traan weg. Wat is er hier aan de hand?