~018~

Yes you can hold my hand if you want to, cause I want to hold yours too.

We sluiten aan bij de rij leerlingen die niet kunnen wachten om naar Zweinsveld te gaan. ‘Waar wil je het eerst heen gaan?’ vraagt George. Ik kijk hem even aan. ‘Ik zou het niet weten.’ zeg ik maar als hij nog steeds wacht op een antwoord. ‘Oh, ja. Je bent er zeker nog nooit geweest.’ ‘Nee, dit is mijn eerste jaar, weet je nog?’ ‘Nou dan gaan we eerst naar het Krijsende Krot.’ zegt hij . ‘Klinkt heel gezellig.’ zeg ik voordat ik mijn naam zeg tegen Vilder, die hem controleert op een lijst. Mijn moeder had me al ingeschreven voor Zweinstein toen ze wist dat ze niet lang meer te leven had. Vandaar dat ik dus ook toestemming heb om naar Zweinsveld te gaan.

Als Fred en ik in Zweinsveld aankomen, lopen we meteen door naar het Krijsende Krot. ‘Ze zeggen dat het er spookt. Het is het meest behekste huis van Groot-Brittanië.’ vertelt George als we voor het hek staan. ‘Zullen we weer verder gaan?’ vraag ik snel, ik heb het nooit zo gehad op spookhuizen. Fred, die doorheeft dat ik niet naar binnen wil, grijnst. ‘Nee, we zijn al tot hier gekomen. Nou moeten we natuurlijk ook naar binnen.’ En om zijn woorden kracht bij te zetten, kruipt hij door een gat in het hek en begint richting het huis te lopen. ‘Fred, kom nou terug.’ Hij draait zich om en loopt achteruit verder. ‘Ben je bang?’ roept hij. Ik laat me door niemand bang noemen en kruip ook door het gat. Als ik Fred heb ingehaald staan we vlak voor het huis. ‘Ben je al eens eerder binnen geweest?’ vraag ik terwijl ik omhoog kijk naar het gigantische huis. ‘Nee.’ zegt hij en loopt door naar binnen. ‘Kom nou maar, straks wordt je nog aangevallen daarbuiten.’ zegt hij als hij merkt dat ik hem niet volg. Stilletjes loop ik achter hem aan de trap op. ‘Zie je wel, niks aan de ha…’ Ineens komt er een grote, zwarte hond op ons afgestormt. Ik gil en Fred pakt mijn hand en trekt me mee de trap af. We rennen todat we weer veilig achter het hek staan. We hijgen even uit en kijken elkaar dan aan, nog steeds geschrokken. Dan begin ik hard te lachen, wat me een verbaasde blik van Fred oplevert. ‘Een hond! Het was maar een hond. Geen spook te bekennen.’ Dan merk ik dat Fred nog steeds mijn hand vasthoudt. Ik kijk er even naar en merk dan dat ik helemaal warm wordt van binnen. Fred wordt rood en laat snel mijn hand los. ‘Tijd voor een boterbiertje.’ zegt hij en loopt weer terug naar het dorp.

Reacties?
Kudo's?
Iets anders?