How they all hated her problems

Tara: Just a Classmate.
ze schreeuwde hysterisch. ze had problemen, dat wist ik. ze huilde vaak, in de les, in de pauze, buiten school, heel vaak. ik wist niet waarom, ik had nooit de moeite gedaan om me er in te verdiepen. maar nu was het na schooltijd, tien voor half vijf, en ik stond stomverbaasd naar Rozalinde te kijken. ze was een raar meisje, niemand kon echt hoogte van haar krijgen. haar vriendinnen, Eliza, Anke, Sarah, ze zeiden allemaal dat ze veel problemen had en heel veel had meegemaakt, en dat je het gewoon niet wilt weten. dus de klas interesseerde zich er niet meer voor. 3Havo, de laatste schooldag. het allerlaatste uur, onze mentrix, mevrouw den Boever, had net afscheid genomen en verteld wat een geweldige klas we allemaal wel niet waren. Rozalinde en ik bleven even achter, ik weet niet eens meer waarom. Eliza en Anke stonden op de gang te wachten en kwamen dan ook al snel aangerend, toen ze het geschreeuw hoorden. hijgend stonden ze samen met ons te kijken, niet wetend hoe ze moesten reageren. het was echt een ijselijke schreeuw, een gil, een heleboel snikken en tranen. ik keek naar mevrouw den Boever en zij keek ook hulpeloos naar Rozalinde. Eliza en Anke ook, niemand wist hoe te reageren, vanuit de gang kwamen nog meer leraren aanlopen.

in de deuropening stonden nu ook mevrouw Laaks, meneer den Colck, en mevrouw Dams. niemand wist wat ze moesten doen, hoe ze hierop moesten reageren, Rozalinde zat daar, vooraan het schoollokaal, op de grond, op haar knieen, ze schreeuwde en ze huilde, ze zat ineengekrompen op de grond. ik stond er het dichtste bij, daarna mevrouw Den Boever.


Eliza: The best friend.
ik vond het vreselijk om haar zo te zien, ik vond het misschien nog wel erger dat alle leraren en Tara haar zo zagen. Anke en ik keken haar angstig aan en ik dacht koortsachtig na. wat moesten we doen? eerst maar eens de schoolmaatschappelijk werkster, mevrouw tenses, halen. ik vroeg of meneer den Colck dit wou doen, Anke en ik overlegden fluisterend en besloten voorzichtig dichterbij te komen. voorzichtig, alsof ze een soort terrorist met een bom op har buik was, liepen we twijfelend dichterbij. de leraren, en tara, keken ademloos toe, hoe we Rozalinde benaderden. ik keek even naar Tara, zij wist natuurlijk ook niet wat haar overkwam. we waren halverwege, Rozalinde krijste nog steeds alsof haar ingewanden eruit werden getrokken. nog een meter, een halve... voorzichtig gingen we op onze knieen zitten en legden tegelijkertijd onze hand op haar schouders, perfect synchroom. even was ze totaal bevroren, even dachten we dat het goed was. maar nog geen vijf seconden later begon ze nog harder, hartverscheurend te schreeuwen. Anke en ik pakten haar nu steviger vast en probeerde te onthouden wat mevrouw Tenses ons had gezegd: streng aanpakken, ze had al zoveel therapie, ze had er niets aan als ze het hele verhaal tegen ons zou vertellen: Praten luchtte bij haar niet op. en dus verstevigde ik mijn greep en probeerde haar overeind te trekken, Anke deed hetzelfde. maar Rozalinde wou echt niet, ze blokkeerde haar lichaam. gekwetst stond Anke op, ik deed hetzelfde. we keken hulpeloos om naar de achterkant van het lokaal, waar alle leraren stonde te kijken: het groepje was gegroeid, er stonden nu zeker 10, misschien 12 mensen. mevrouw Tenses kwam naar voren, ze had een indisch uiterlijk en het was al geruststellend om gewoon naar haar te kijken. ze liep vastberaden naar Rozalinde toe, en pakte haar schouders. maar ook naar mevrouw Tenses wou Rozalinde niet luisteren, alhoewel het schreeuwen zachter werd. ik werd misselijk, moest braakneigingen onderdrukken terwijl ik hulpeloos naar Rozalinde keek en zachtjes een slaapliedje begon te zingen.

Mevrouw Den Boever: The teacher
stomverbaasd keek ik toe naar dit meisje. ze was mijn leerlinge, ze was aardig, maar ik wist niet hoe ik hier op moest reageren. ik zat in een relaxte houding, nog steeds, omdat het nu eenmaal de laatste dag van het jaar was. maar mijn spieren waren aangespannen en strak en ik keek naar Tara. ze keek net zo verbaasd als de rest van iedereen hier. het was raar, een half uur geleden sprak ik de klas een 'fijne vakantie, jullie mogen gaan!' toe. Rozalinde, Eliza, Anke, zij waren altijd wat later, maar Tara bleef dit keer ook achter, ik wist niet waarom. ik maakte een praatje met Tara, ik lette even niet op Rozalinde. toen ik ineens een gesnik hoorde, een luid gesnik. gehuil, geroep, geschreeuw, steeds harder. het was beangstigend, maar op een andere manier ook fascinerend. ik staarde haar aan en besefte pas toen Anke en Eliza binnen kwamen rennen, dat ik Rozalinde moest helpen.
nadat Anke en Eliza weer naar achteren waren gegaan, en ook mevrouw Tenses het geprobeerd had, en zelfs op haar strenge manier, niets had bereikt, wist ik niet meer wat er moest gebeuren. Tara stond voor me en keek met een krijtwit gezicht naar beneden. in de eerste plaats moesten al die leraren weg, de aasgieren. ik stond op, liep met een boogje om Rozalinde heen, en stuurde de leraren die hier niet belangrijk bij waren, iedereen behalve mevrouw Tenses dus, weg. ze gingen, en ik vroeg aan Tara of ze weg wou. ze zei niets, maar bleef alleen naar Rozalinde kijken.

mevrouw Tenses, ofwel Gabriella, wenkte me en ik stond op, richting Gabriella en Rozalinde. Gabriella pakte Rozalinde hardhandig vast bij haar schouders, en ik zag haar gezicht: rood aangelopen, uitgelopen mascara, dichtgeknepen ogen, een wijd open mond, bond haar dat over haar voorhoofd viel, een kras op haar wang. het was eng. Gabriella schudde Rozalinde door elkaar, maar hier reageerde ze niet op. 'jessica, houd haar vast!' zei Gabriella tegen mij. ik heette geen Jessica, maar Janne. maar dat maakte niet uit. ik pakte haar vast en Gabriella sloeg haar bijna wanhopig in het gezicht, in de hoop dat ze dan wakker zou worden, uit de shock. dit gebeurde echter niet, en ze riep tegen Anke dat die een emmer water moest gaan halen. hierop begon Eliza zacht te huilen, maar er was geen tijd om daar aandacht aan te besteden. Anke kwam terug met de emmer water, Gabriella pakte hem vast. ze zei tegen mij, 'houd haar vast!' en met een zwier ontsnapte er een golf water uit de emmer, in het gesoqueerde gezicht van Rozalinde.

Rozalinde
ik denk dat dat mijn break-down van dat jaar was. ik heb het hele jaar opgebouwde spanning gehad, huilen of slapen kon dat maar deels afnemen, als een betonnen muur waar je een centimeter van af schraapt. ik kan me er niets meer van herinneren, alleen dat ik, toen ik bij kwam, bij mevrouw den Boever met mijn hoofd op haar hoofd lag en dat Anke en Eliza bezorgd aan de andere kant van het lokaal stonden, dat mevrouw Tenses zich over me heen boog en de tranen van mijn wangen afveegde en met een natte handdoek over mijn hoofd heen ging. ik herinnerde me Tara, die ik weg zag lopen. ik herinner me een plaat van Napoleon die aan de muur hing. en ik herinnerde me dat geweldige gevoel van leegte. de opluchting, de vrijheid. ik keek mevrouw Tenses dankbaar aan, en viel toen eindelijk, eindelijk, in een volmaakte, rustige slaap.