.... CB Love... {No Haters!!} *4*

Kiro pov:
"Waar daccht je aan?" vraagt Esther en ze kijkt me met een grijns aan. 'Moet ik het haar vertellen?' denk ik maar dan besluit ik om te zeggen: "Ik dacht aan, hoe mooi jouw glimlach wel niet is."
Esther glimlacht van oor tot oor en ik glimlach haar lief toe. ik geef haar een zoen en als we elkaar weer los laten trekt ze me mee naar de bank. ik grinnik en laat me door haar op de bank duwen.
ze komt half over me heen hangen en ze zoent me. ik ga met mijn tong over haar zachte lippen heen en ze opent gelijk haar mond.
onze tongen gaan een gevecht aan en ik hoor dat er iemand de bus in komt lopen.
Esther had het ook gehoord en maakt d'r even los. nu kan ik ook wat zien en zie ik dat het Shin is.
hij staat er doorweekt bij en kijkt me even doordringend aan. 'Wat is er met hem?' denk ik bijmezlef.
ik kijk beter naar Shin's gezicht en zie een traan zijn weg naar beneden zoeken.
'Hij huilt!!' verbaast kijk ik hoe Shin wegsjokt naar de cabines.
Esther richt haar weer op mij en ik kijk haar even aan.
"Vind je het heel erg als ik achter hem aan ga?" vraag ik en ik kijk Esther in de ogen aan. Gelukkig knikt ze en gaat ze van me af. ik sta ook op en voordat ik weg loop geef k haar nog een zoen.

voordat ik de cabine in wil lopen besluit ik om maar even te kloppen. Als ik niks hoor loop ik toch maar door.
als ik binnen ben zie ik Shin op de rand van zijn bed zitten met zijn handen in zijn haar. 'Waar zou hij aan denken?'
"Shin.. wat is er?" vraag ik stotterent en ik kijk hem aan. Hij schud enkel en alleen zijn hoofd.
ik loop naar hem toe en ga gehurkt voor hem zitten. "Zeg het me alsjeblieft..." smeek ik en ik haal een pluk haar dat voor zijn handen zit, weg.
nogsteeds geen reactie....

"Kom op Shin... je weet dat je me alles kan vertellen!" zeg ik zacht. 'Het is wel waar! ik bedoel.. Ik en Shin weten egt bijna alles van elkaar.'
als er nogsteeds niks gezegt word, ga ik naast hem op bed zitten en voel ik ook dat de bus weer rijd.
"Shin..." probeer ik opnieuw maar Shin onderbreekt me: "I--ik ben homo.....' ik hoor hem huilen...
'wat? Shin...' even ben ik verbaast, maar tegelijk ook helemaal weer niet. op de een of andere manier wist ik het al... maar ik wist het alleen niet zeker.
ik leg mijn arm over zijn schouderbladen en trekt hem dichter tegen me aan.
"Rustig maar... het is niet erg.." sus ik hem en hij legt zijn hoofd op mijn schouder. hij blijft maar huilen. 'Vind hij het zo erg van zichzelf?' vraag ik me af.

nothing.....
.

maybee....
...