012~

Nia Fabregas

De dokter was eindelijk klaar met de testjes die hij moest doen. Cesc en Rose kwamen de kamer weer in en keken me met een glimlach aan. “Is alles goed?” vroeg Cesc aan de dokter. “Alles functioneert zoals het zou moeten, gelukkig. Maar ze heeft wel geheugenverlies.” Zei de dokter. “Gebeurt er iets als we dingen van vroeger ophalen, of heeft dat geen impact?” vroeg Rose en ze ging naast me zitten. “Als het goed is heeft het geen impact, het kan alleen maar beter uitpakken.”zei de dokter en hij gaf ons een knikje. Cesc ging ook naast me zitten en keek me met een glimlach aan. “Weet je, niet alleen Rose maar ook jij bent een hoop verandert.” Zei ik verbaasd. “Oke Nia, wat weet je allemaal nog? Weet je ook nog waarom je hier ligt, of weet je helemaal niks meer?” vroeg Cesc. “Ik was op weg naar eh. Eh. Waar was ik heen?” vroeg ik verbaasd. “Je weet echt niks?” vroeg Cesc verbaasd. “Nou nee.” Mompelde ik. “Nia, je wou zelfmoord plegen.” Zei Cesc en ik zag de tranen in zijn ogen opwellen. “Niet waar!” riep ik verontwaardigd. Ik keek Cesc aan en zag dat hij het meende. “Dat is toch niet echt zo he?” mompelde ik. “Jawel, maar voordat je ook maar iets kon doen kreeg je een ongeluk.” Zei Cesc en er stroomde een traan over zijn wang. “De reden dat wij zo veranderd zijn is dat je vijf jaar in coma hebt gelegen Nia. Vijf jaar.” Zei Rose en ook bij haar stroomde er een traan over haar wang. “Vijf jaar?” vroeg ik verbaasd. Rose en Cesc knikten. “Maar hoe oud ben ik nu dan? Ik kan me mijn 15e verjaardag nog herinneren, maar andere verjaardagen niet.” Mompelde ik. “Je bent nu twintig.” Zei Cesc met een glimlach. “Twintig jaar.” Mompelde ik. Ineens schoot me iets te binnen. “Maar ben ik dan ook verandert? Of ben ik nog steeds zo’n lelijk kind?” vroeg ik. “NIA! JE WAS NIET LELIJK!” riep Cesc boos en hij stond op. Ik keek hem geschrokken aan en voelde de tranen in mijn ogen prikken. “Oke sorry van mijn uitbarsting. Maar je was niet lelijk en je bent niet lelijk. Je bent een prachtige volwassen meid.” Zei Cesc gebroken. Ineens had ik door wat voor schade ik had aangericht. Niet alleen doordat ik zelfmoord wou plegen, maar ook omdat ik zo’n lange tijd in coma heb gelegen. “Het spijt me Cesc.” Mompelde ik en de tranen stroomden over mijn wangen. “Hoezo spijt het jou?” vroeg Cesc verbaasd. “Het spijt me dat ik je leven heb verkloot. Dat ik je carrière in de weg stond. Het spijt me voor mijn gedrag.” Snikte ik. Cesc pakte mijn hand vast en keek me met een glimlach aan. “Het is niet jouw fout, oke? En onthoud alsjeblieft een ding; er zijn hier mensen op aarde die wél van je houden. Dus laat je niet gek maken door de mensen om je heen.” Zei Cesc en hij drukte een kus op mijn wang. Ik knikte en begon toen te gapen. Cesc grinnikte. “Wij gaan wel, dan kan jij lekker slapen.” Zei Cesc en hij drukte een kusje op mijn wang en daarna een op lippen. “Slaap lekker, en tot morgen.” Zei Rose en ze drukte een kus op mijn wang. Daarna verlieten Cesc en Rose mijn kamer. Langzaam viel ik in slaap.

“Ik houd van je Nia, ik houd van je. “ zei de prachtige stem. De stem die ik niet kon plaatsen. “Ik ken je niet persoonlijk, en toch houd ik van je. Ik weet zeker dat ik voor altijd van je zal houden. Ik kan niet zonder je.” Vervolgde de stem. “Heb je ooit het gevoel gehad dat niemand je begrijpt? Dat je er alleen voor staat? Vanaf nu hoeft het niet meer, ik zal aan je zijde staan en zal je nooit meer laten gaan.” Zei hij en langzaam vervaagde de stem. “Ik houd van je.” Fluisterde stem, en toen was hij weg. Ik schoot geschrokken omhoog en keek verbaasd over me heen. Ik ken die stem, ik kan hem alleen niet plaatsen! Ineens voelde ik me zo alleen, alsof er iets mist. Er was een leegte, een leegte die gevuld moet worden. Gevuld door de onbekende stem. Ik ging weer liggen en voelde langzaam een traan over mijn wang stromen. Ik wou dat ik wist van die de prachtige stem was. Ik wou dat ik wist dat diegene naast me zat, en me nooit meer alleen zou laten.