007

Eenmaal daar in dat kamertje aangekomen, kwam er na zo’n 3 minuten een man binnen. “Hallo”, was het eerste wat hij tegen mij zei, serieus maar ook een beetje nerveus. “Hallo”, zei ik ook. Ik zei altijd hetzelfde terug wat diegene als degene mij gedag zeg. “U bent dus Marloes Lorun?”. U… Dat klinkt echt oud, mijn god zeg. “Uhm, ja dat ben ik, en.. U bent?” “Ik ben Pascal Kraalle, coach van het vrouwenteam van PSV.” Ik sloeg haast achterover. WHAT?! Ten eerste wist ik niet dat PSV een vrouwenteam had, want dat heeft nog nooit op de site gestaan. Ten tweede, wat moet hij eigenlijk dan van mij? Ik bedoel: PSV! Dat is mijn club, mijn leven, mijn passie.. Oke, dat was overdreven, maar ik ging weer verder luisteren naar wat hij te melden had. “Ik zie dat je verbaast bent?” “Ja, ik bedoel, PSV, dat is echt de meest geweldige club.” Hij keek mij blij aan en ik hoorde volgens mij ook een opgeluchte zucht. “Mooi! Dan heb ik nu ook nog een leuk aanbod.” En hij legde opeens 5 A4tjes voor mij neer. Ik keek erop en begon te lezen. ‘Contract…’ Contract… Contract… CONTRACT! ‘Wij willen U graag als voetballer hebben in ons bedrijf’ voetballer! Wat? Ik bedoel, HUH? Ik? Maar… ‘Ik denk dat we hier een misverstand hebben.. Ik bedoel, contract? Voetballer? Ik?’ “Ja, jij ja. Of je moet het niet willen, maar het zou echt zonde zijn van jou talent!” Ik keek hem nog even verbaast en onbegrepen aan, maar begon toen het contract te lezen. Ik kwam er achter dat het 4x per week trainen was in de ochtend van 10:00 tot 12:00 en in bijna elk weekend een wedstrijd. Mijn tegenstanders waren net zo ongeveer als in de Eredivisie, maar dan met FC Waalwijk en nog een paar clubs erbij. Blijkbaar verdiende ik er ook nog heel veel geld mee. Toen ik het las keek ik op en keek hem aan op de manier van dat ik wou zeggen: “Meen je dit serieus? Het is geen 1 april hoor!”. Het was echt een groot geldbedrag! €10.000,- per maand! Dat is zeker niet niks! Ik las nog verder en er stond ook in dat ik over 2 weken kon beginnen. Maar er was 1 probleem: ik zat in het laatste jaar van mijn fotografie opleiding, dus eigenlijk is het veel handiger om daarna te beginnen. Daarom vroeg ik het ook. “Ik heb een vraagje, want ik ben met mijn laatste jaar in de fotografie bezig, en heb gewoon in de morgen les, is het dan niet verstandiger dat ik dan bij het nieuwe seizoen gewoon start?” Hij keek mij aan en ik zag dat hij even moest denken. Ik hoopte dat hij goedkeuring zou geven, want het zou echt helemaal geweldig zijn als ik bij PSV kon gaan voetballen. Dit had ik nooit uit mijn toekomst kunnen halen. Ik als voetballer. HA, ik moet nog steeds een beetje lachen bij het idee, maar steeds minder, want ik begon dit steeds meer te geloven. Toen kreeg ik antwoord op mijn vraag. “Ja, ik denk ook wel dat dit verstandiger is, omdat jij dan slaagt en je kan gewoon elke training komen, want wij betalen gewoon door, en dan is het zonde van ons geld. Dus ja, dat mag. Mag ik het contract even? Dan pas ik het even aan.” Ik gaf hem bibberend het contract. Ik was echt heel zenuwachtig. Ik zag hem de woorden doorstrepen en heel klein erboven het nieuwe er neer zetten. Toen kreeg ik hem weer terug. Ik las door. Veel kwam ik daarna niet meer te weten, en ik stelde een aantal vragen. Toen vroeg ik of ik mijn vader mocht bellen. Een of andere manier had ik het gevoel of ik dat moest doen. Ik pakte mijn mobiel, ging naar mijn contacten, en belde hem op. “Met Arie Lorun.”, hoorde ik aan de andere kant. “Hoi pap, met Marloes!” “Oh, hoi Marloes, waarom bel jij?” Hij leek verbaast. Oke, ik bel eigenlijk nooit naar mijn vader. “Nou, je zult het nooit geloven, maar ik ben naar de training van het Nederlands Elftal geweest, mocht meetrainen, heb verschillende T-shirts aangehad voor de posities en kreeg daarna opeens een contract bij PSV aangeboden om bij de dames te voetballen.” Ik hoorde even niks aan de andere kant. Na een paar seconden hoorde ik: “Dat is een heel verhaal. En heb je dat contract getekend?” “Nee, daarom belde ik jou, jij hebt wel een beetje verstand van contracten en die soort zaken.” Hij zuchtte. Waarom zuchtte hij? Het is toch juist goed dat ik niet zomaar teken? Het zal wel weer eens aan mij liggen.