WS ~ 45

(Nyree)

Ik schrok wakker toen de zetel inzakte. “Sorry, ik wou je niet wakker maken,” glimlachte Nathalie. Ik wreef in mijn ogen en schudde mijn hoofd. “Geeft niet, ik slaap nogal onrustig,” Er viel stilte. Wow, dit was gênant. Ze wist waarschijnlijk wel wat er allemaal gebeurt was.

“Het is goed dat je terug bent,” glimlachte ze plots. Ik had kunnen zien dat er iets op haar lippen lag. Ze twijfelde gewoon nog of ze het wel zou zeggen. “Ik ook,” zei ik zacht. “Ik weet nog niet of ik blijf tot het einde blijf,” Ze lachte, alsof ze wist wat ik hierna ging zeggen. “Het is hier nogal druk, nogal…” gevolgd door mijn vreemde imitatie van hun fans. Ze trok haar benen op. Gek dat ze geen make-up droeg. Ze droeg het eigenlijk amper.

“Ik moet Bill gaan bijschminken,” zei ze plots en stond op. “Wens hem nog veel succes,” glimlachte ik. Ze knikte en liep de kamer uit. Ik kon me niet eens voorstellen hoe het überhaupt kon dat ik in slaap was gevallen. Je kon hier luidkeels meezingen met het concert.

Ik schrok voor de tweede keer wakker toen de zetel inzakte. Ik kon het echt niet laten om in slaap te vallen. Gustav lachte me schaapachtig aan toen ik door mijn slaapogen naar hem keek. “Oh hey Guus,” mompelde ik zacht.

“Oh het concert is afgelopen!” riep ik plots toen iedereen naar me zat te staren. Bill en Tom schoten luid in de lach. “Welkom terug Nyree,” lachte hij. “Hoe was het?” vroeg ik en ging wat rechter zitten. Ze begonnen elk te klagen over de dingen die volgens hen waren fout gelopen. Gorden stond achter de jongens grote gebaren te maken. Waarschijnlijk bedoelde hij dat ze overdreven en dat het super was. Ik twijfelde er ook niet aan.

Misschien moest ik voor mezelf ook wat meer eisen beginnen stellen? Een doel zou handig zijn, want eigenlijk drentelde ik maar van hier naar daar. De doelen van iemand anders achterna.