OO3

Even kon ik een vorm van schrik in zijn gezicht zien, hij schudt zn hoofd en herstelt zichzelf snel. ‘Leuk je te ontmoeten.’
De manier hoe hij me aankijkt, hoe hij naar me kijkt. De manier hoe hij opeens weer rechtop gaat staan, de manier waarop zn ogen beginnen te stralen. Meer dan een kort knikje kan ik er niet vanaf brengen. Hij is duidelijk verbaasd om me weer te zien, om me op deze manier weer te ontmoeten. ‘Laat je ons nog binnen of wat?’ Lachend kijkt Justin hem aan.
Een waterig lachje verschijnt op Ryan’s gezicht. ‘Ja tuurlijk!’ Hij doet de deur wat verder open en doet een stap achteruit zodat we de ruimte hebben om naar binnen te stappen.
Als we binnen zijn en Justin een kus op mn wang drukt voel ik hoe Ryan’s ogen op ons gefocust staan.
‘Wat ben je stil.’ Ik schrik op van Justin’s stem die zacht in mn oor spreekt.
‘Oh ja, ik voel me niet zo lekker. Jetlag denk ik.’ Ik glimlach even flauwtjes naar hem en probeer vanuit mn ooghoeken naar Ryan te kijken die een beetje voor zich uit zit te staren. Gelukkig zijn zn ouders niet thuis. Vooral zn moeder niet, die was me gelijk om de nek gevlogen.
‘Nou, jongens wat zijn jullie saai aan het doen Jezus hé. Het is geen begrafenis.’ Hoor ik Justin naast me zuchten. Bij het woord begrafenis schieten mn ogen automatisch naar Ryan, en de zijne doen precies hetzelfde.
De begrafenis.. de laatste keer dat we elkaar hadden gesproken, überhaupt dat we elkaar hadden gezien. Langzaam kwamen alle pijnlijke herinneringen weer naar boven.

Langzaam laat ik Ryan’s hand los en loop naar voren toe, 5 dagen geleden had ik het vreselijke nieuws te horen gekregen. Nooit meer zou ik mn ouders zien, ik kijkk naar de 2 gesloten kisten die vooraan in de zaal staan. Ik kan er gewoon niet bij met mn hoofd dat mn ouders daar in liggen, mors en morsdood.
Ik neem plaats achter het verhoogde tafeltje en leg mn papiertje neer. Diep haal ik nog een adem en draai me toe naar de microfoon die er bovenop staat. De zaal zit vol met familie, met vrienden, met vage kenissen.
‘Precies vijf dagen geleden kreeg ik midden in de nacht een telefoontje, ik was bij Ryan thuis, want mama en papa zouden wat later thuis komen die avond. Niets liever wou ik dan de zachte stem van mn moeder bij me, die me wel zou vertellen dat het niet zo was, de troostende arm van mn vader die me zou laten merken dat alles oké was. Mijn ouders waren geweldig, misschien zelfs de beste.’ Moeilijk keek ik naar de kisten, niet huilen Celeste, niet huilen. Nog zoveel meer wil ik zeggen maar er komt gewoon niks meer uit mn mond. Ik zie hoe Ryan aanmoedigend naar me glimlacht, maar ik krijg er gewoon niks meer uit. Nog een heel papiertje had ik vol staan met dingen die ik wil zeggen.
‘Ik mis jullie.’ Weet ik er als enigste nog piepend uit te brengen.
Rillingen gaan door mn lichaam heen ik heb het ijs en ijs koud, maar mn handen zijn ze klam en nat van het zweet als het maar kan. Ik loop langzaam terug naar mn stoel en voel hoe Ryan gelijk mn hand vast pakt als ik weer zit. Bevend zit ik op mn stoel mn moeder zou hebben gezegd dat het komt door alle emoties. Misschien is dat ook wel zo, maar het maakte me niet zoveel uit.
Weer voel ik de tranen achter mn ogen prikken, kom op Celeste niet huilen.

Hard word ik weer uit mn gedachtes getrokken door de arm die Justin om me heen legt.
‘Je ziet er inderdaad ook wel een beetje bleek uit, wil je anders naar huis ofzo? We kunnen morgen ook wel terug komen?’ met een bezorgd gezicht kijkt Justin me aan.
‘Nee het gaat wel!’ Val ik hem aan, niet dat het mijn bedoeling was om hem aan te vallen maar zo kwam het er nou eenmaal uit.
‘Oh oké.’ Een ongemakkelijke sfeer kan je nu wel van spreken.
‘Uh, ik ga even roken buiten, nog iemand mee?’ Hij staat op van de bank en kijkt vragend de kamer rond naar alle andere mensen die me nu pas op vielen. Ryan rookt helemaal niet, ik ook niet maar ik wist wat hij daarmee bedoelde. Dat zeiden we altijd op feesten zodat we gewoon met elkaar konden praten zonder dat iemand anders uit nieuwschierigheid mee ging luisteren.
‘Ja ik wel.’ Snel sta ik op en zie in mn ooghoek dat Justin ons allebei raar aan kijkt maar er verder geen aandacht aanbesteedt.
Snel loop ik achter Ryan aan de voordeur uit, automatisch lopen we naar het speeltuintje toe waar we meestal kwamen om het uit te praten als we ruzie hadden, ik weet niet het was gewoon echt ons plekje.