*~12~*

12.
Ayumi deed haar ogen dicht en viel in slaap.

“Ayumi””Ayumi””Ayumi” Het meisje draaide zich in alle richtingen. Er stond een kring van mensen om haar heen. “Ayumi, zorg dat je daar weg komt” Ayumi probeerde wat terug te zeggen maar zodra ze haar mond open deed werd er al weer verder gegild “Ayumi-chan luister niet naar hem” Ze kon de mensen niet zien, het enige wat ze zag dat waren de contouren van de mensen. Naar wie moet ik niet luisteren probeerde ze te vragen maar er kwam geen geluid uit haar keel. “Ayumi laat hem niet jou leven overnemen” “Ayumi maak dat je daar weg komt !!””AYUMI!!!!””AYUMI !!!!!!!!””LUISTER NIET NAAR HEM !!” Ayumi draaide rondjes toen de groep mensen om haar heen allemaal naar haar gilde. Ze greep naar hoofd en viel op de grond. Ze begreep het niet meer. Haar hoofd deed enorm pijn. Waar hadden ze het over, waarom moet ik weg, Naar wie moet ik niet luisteren ??? Tranen gleden over haar wangen. Plots was iedereen weg, op een iemand na. Ze voelde hoe er een hand onder haar kin werd geplaatst. Ze werd gedwongen om op te kijken. Ze zag geen gezicht, maar steeds weer die zelfde contouren. Waarom kon ze zich niks meer herinneren. De hand gleed over haar wang. “Ayumi-chan zorg dat je weg komt uit de situatie waar je inzit, voor je eigen veiligheid, voor je eigen leven. Ayumi we missen je. Ik mis je”


Met een schok gingen Ayumi’s ogen open. Haar kussen was nat van de tranen en haar dekens voelde klam aan van het zweet. Ze duwde zichzelf omhoog en greep haar hoofd even vast. Haar lange zwarte haren hingen over haar schouders en plakte aan gezicht en blote rug. Ze stond op en liep naar het badkamertje dat aan haar kamer vast zat. Ze zocht de lichtknop maar ze liet haar hand van de schrik vallen toen ze zag dat haar ogen licht gaven. Een felle paarse kleur reflecteerden in de spiegel. Ayumi zette een paar stappen achteruit. Ze raakte haar eigen gezicht aan maar het felle licht ging niet weg. Ze kneep haar ogen dicht. Oké Ayumi, dit is geen reden tot paniek, het enige probleem is dat je ogen licht geven en dat je net een de meest rare droom ever hebt gehad. Ze sloeg tegen haar eigen hoofd aan en schudde haar hoofd toen een paar keer heen en weer. Toen ze haar ogen terug opende was de felle kleur verdwenen. Een zucht van opluchting was te horen. Snel gooide ze een plens water in haar gezicht. Maar een gevoel van onmacht was niet weg te krijgen. Waarom kon ze zich toch steeds niks meer herinneren van wat er eerder is gebeurd, op de rare contouren na dan.

Ze had zich om gekleed en zat op haar bed. Er word op de deur geklopt en Ayumi veerde overeind. “Ayumi ??” De man die Kabuto heet stond in de deur opening. “Het is tijd om te gaan, kom je mee. Ik was namelijk niet van plan om Leader-sama langer te laten wachten” Ayumi zei niks maar het enige wat ze deed was knikken. Niet lang daarna volgde ze de man toch maar. Weer liepen ze door dezelfde koude en kille gangen als een tijdje geleden. Maar dit keer leidde de gangen naar buiten toe. Ayumi kon de avond lucht al ruiken. Het was zomer en niet meer zo enorm koud ’s nachts. Toen ze de trap op liepen naar buiten was er een gloed van de maan zichtbaar op Ayumi’s gezicht. Ze sloot haar ogen en snoof de buiten lucht op. Ze had een sterk gevoel, dat ze al heel lang niet meer buiten was geweest. Ze glimlachte even. Maar op het moment dat ze haar ogen terug opende stond er een gedaante boven aan de trap, waar je langs zou moeten gaan om de Hide out uit te gaan. Gele ogen staarde naar beneden en een grijns was duidelijk te zien. Kabuto die naast haar stond boog. En om niet in de problemen te komen deed Ayumi dat ook. “Het spijt me dat u moest wachten Orochimaru-sama.” Zei Kabuto zachtjes. Toen ze weer normaal stonden wenkte Orochimaru hun mee. Nog voor ze vertrokken ze kreeg ze een aantal wapens. Ze hand een riem met tasjes, waar kunai’s en shurikens in zaten. Ook kreeg ze een Katana. Ze haalde het uit de hoes en staarde naar het lange mes. Het was scherp en het glansde. Ze deed alles weer goed en hing het aan haar riem. Ze sprongen in één van de bomen. En zo begonnen ze hun weg naar de Akatsuki Basis.

Na al een flinke 5 uur achter elkaar rennen begon Ayumi’s hoofd te bonken. Ze sprong achter de twee mannen aan, maar ze wist dat ze moe begon te worden. Uit het niks voelde ze de aanwezigheid van iemand. Ze keek voorzichtig om zich heen en merkte toen dat Orochimaru en Kabuto het ook in de gaten kregen dat ze niet langer alleen waren. Niemand zei wat en ze bleven gewoon door rennen. Maar de aanwezigheid van meerdere personen werd steeds sterker en groter.


Reacties asjeblieft >.<
Als jullie nou iets weten dat jullie leuk vinden en wat er moet gebeuren, zet het dan in je reactie. Asjeblieft.