29. Bijna

Het duurde nog even tot de bruiloft, 14 april, dat zou de verjaardag van mijn moeder zijn geweest. Alice had alles al geregeld, zij en Esmé waren het huis al aan het versieren, Jasper zou de dominee zijn en alles bleef klein. Allen ons, de Cullens, de Denali en de wolven. Het is nu 12 april dus nog twee dagen wachten. De Denali zouden morgen komen en ik was erg zenuwachtig. Ik wist dat Morgan geen nee ging zeggen en ik ook niet dus moest ik niet zo zenuwachtig zijn. We zouden heet klein houden en Morgan en ik gingen ook niet op huwelijksreis. Het voelde al dat ik op vakantie was als ik en Morgan in ons huisje waren, dus dat vond ik al genoeg. We waren in ons huisje en ik liep naar onze kast om een leuk jurkje uit te kiezen, ik was in vergelijking met Bella dol op kleren, vooral jurkjes. Ik koos een wit jurkje met groene tinten erin, daaronder een witte panty en mijn favoriete groene ballerina’s, van Alice mochten we nooit kleren, waaronder schoenen, twee keer dragen maar na een lange discussie had ik gewonnen, ik mocht mijn groene ballerina’s vaker dragen. Ik had nooit gedacht dat ik iets van Alice zou winnen, omdat zij altijd zag of iets nut had of niet met haar toekomst beelden. Ik liep naar mijn sieraden toe een deed een ketting om met een uiltje eraan. In mijn haar deed ik een strikje, ik hou ook van strikjes, met een groene kleur, die paste goed bij de rest van mijn outfit. Toen ik klaar was liep ik richting Morgan in onze woonkamer en ging naast hem op de bank zitten. ‘Leuk’ zei hij toen hij naar me keek. ‘Dankje’ zei ik glimlachend en drukte een kus op zijn mond. Hij vond groen mij goed staan, dat vond ik trouwens ook. Ik heb altijd wel iets met groen gehad, het is gewoon mijn lievelingskleur. Morgan had gewoon makkelijke kleren aangetrokken, een driekwarts broek met daaronder all-stars en een korte mauwen T-shirt in het groen, om bij mij te passen. Hij stond op en wou mij weer optillen maar ik stond snel op en rende naar buiten. Ik hoorde Morgan lachen en hij rende achter mij aan. Jammer genoeg is Morgan sneller dan mij. Hij stond al snel naast me en tilde me op. ‘Morgan!’ riep ik. ‘Nee, niet zeuren’ zei hij lachend. ‘Ik wil ook weleens zelf lopen!’ riep ik. Hij grinnikte en ik legde mijn hoofd op zijn borst. Hij liep het grote huis al binnen en ging op de bank zitten, nog steeds met mij in zijn armen. En zoals altijd maakte Emmett weer een opmerking. ‘Moet je weer in een rolstoel, Isla?’ grapte hij. ‘Nee Emmett, dit heet geliefd worden door je partner’ zei ik en ik gromde zo zacht dat hij het niet hoorde. Hij mompelde boos iets en liep weg. Ik bleef vrij rustig dit keer, meestal val ik hem aan, maar ik lag in Morgan’s armen dus had daar geen behoefte aan. We lagen net zo rustig toen Alice binnen kwam rennen. Ze rukte me uit Morgans armen en trok me mee aan mijn armen richting de trap. ‘Alice?!’ zei ik. ‘Je moet je jurk passen’ zei ze. ‘En dat kon je niet gewoon vragen? In plaats van mij uit Morgan’s armen te rukken?’ vroeg ik. ‘Nee’ zei ze. Pff, was dat echt zo moeilijk om zoiets te vragen. Toen ik Alice’ kamer binnen kwam lag mijn jurk al op het bed. Het was een gewone witte trouwjurk maar Alice had er wat steentjes aan toegevoegd, en lichte groene tinten, omdat zij net zoals de rest dat mooi vond staan bij mij. Ze trok hem bij mij aan en hij paste perfect. ‘Prachtig’ zei ze ‘Ik hoef niets meer aan te passen’ Ik knikte en bekeek mezelf. Nog even en dan was ik getrouwd. ‘Alice, mag ik nu gaan? Ik wil nog even jagen’ mompelde ik. Ze knikte en trok mijn jurk uit. Ik kleedde me weer aan en liep naar beneden. ‘Morgan ga je mee jagen?’ vroeg ik. ‘Nee, sorry ik moet nog even iets doen’ antwoorde hij en ik knikte. Ik stopte de tijd, dat ik al een hele tijd niet meer had gedaan, en ging jagen.